Nao den Sabbat, as et an'n eiersten Dag van
dei neien Wäke s'morgens lecht wörd, kömen Maria
ut Magdala un dei annere Maria, sei wullen dat Graff naokieken.
Upmaol bäwerde dei Eern däget. Ein
Engel van den Herrn was van'n Himmel daolkaomen un an dat Graff
träen. Hei rullde den Stein biesiet un settde sick dorup
daol.
Sien Liew lüchde as ein Blitz, un sien
Tüg leet witt as Schnei.
As dei Wächters üm sehgen, rettkeden
sei bange un füllen as dood up den Bodden.
Dei Engel sä tau dei Fraulüe: "Gi
bruket nich bange wän. Ick weit, gi seuket Jesus, dei an't
Krüz hüng.
Hei is nich hier, hei is wedder upstaohn,
so as hei dat vörutsäggen dö. Kaomt her un kiekt
jau dei Stäe an, wor hei leeg.
Un denn gaoht drocke nao seine Jüngers
hen un vertellt dei, dat hei van den Dooen wedder upstaohn is.
Hei geiht all vör jau nao Jerusalem; dor schäöllt
gi üm tau seihn kriegen. Gi käönt jau up dat, wat
ick jau sägge, verlaoten.
Dei Fraulüe haren sick verfehrt, sei
fraiden sick aower däget.
Upmaol köm Jesus ehr taumeute. "Ick
greut jau!", sä hei. Don löpen sei up üm tau,
schmeeten sick vör üm daol un faoten üm an dei
Fäute.
"Gi bruket nich bange wän!",
sä Jesus tau ehr. "Gaoht hen un vertellt miene Bräuers,
sei schullen nao Galiläa hengaohn. Dor werd sei mi seihn."
Matthäus 28
