|
nu is he kamen. meist noch as dörch
slier
seh ik dör freudentranen, wo he kümmt.
weer doch keen tüünkraam, wat ik föhl. dat stimmt!
he is nich kamen — he weer alltied hier.
he is bi mi. dat maakt mien hart
so groot.
much all mien freud nu em to föten leggen.
dröff ik wohl mit em gahn? wat warrt he seggen?
— he seggt to mi: "gah mit mi. in den dood."
dat krüüz sleit mi vun
baven, un sien pahl
rammt allens, wat ik bün, deep in de eer.
is — also doch — de lootrecht richt — de dood?
nix as de dood? torüch kann
ik nich mehr.
en minsch vun't flach, de welt — dat weer ik maal...
ik keek na baven, man dat geiht hendal.
keen sinn is hier un keen verstand...
egaal.
wat sinnlos is, is dochen faken good.
ik gah mit em. mien hart lett mi keen wahl.
|
