gah doch mit mi
so lang is de weg —
alleen kann ik nich mehr
gah du mit mi
dor baben op 'n barg
steiht 'n krüüz
un ünnen in 'e stadt
fiert de lüüt —
dat leven

ünner'n krüüz
dor will ik sitten gahn
kumm doch mit mi
wi wüllt nadenken
över uns eer
över de minschen
över 'n krieg —
un över 'n freden —
villicht warrt denn
allens lichter.

Vadder, in dien' Schuul
bün ik,
wat mi ok passeern mag.

Wenn ik Bang heff in Düstern,
un ik seh keen Licht,
denn weet ik doch,
du büst bi mi.

Ik söök mien Toflucht
ünner diene starken Flünken,
un du deckst mi in Storm un Noot.

Jo, ik bever, as'n lütten Vagel.
Dorbi hest du doch verspraken:
"Heff keen Bang! Ik gah mit di."
Vertruun will ik hebben to di,
Vertruun, Vadder, bit an mien Enn.

Wat ok passeern mag, ik bliev dien Kind.
"Mien Kind...", ruuscht dat buten in Boom.
Weer dat bloots de Wind?