Un as dei Pingstdag dor was, wören sei aale
up dei süftige Stäe bi'nanner. Don kööm up'n
Schlag ein Bruusen van'n Hemmel as einen dägden Wind un trück
dör dat heele Huus, wor sei inne seeten. Dorbie wiesden sik
Tungens verdeilt, as ut Füür, dormit sedde hei sik up
jedeinen van ehr daol. So wörden sei vull van den hilligen
Geist un sei füngen an tau prädigen in frömde Spraoken,
un dei Geist hülp ehr bi dei passen Utspraoke. In Jerusalem,
dor waohnden aover Juden, dat wörn an Gott glööven
Lüe ut aale Völker unnern Hemmel. As nu dit Bruusen passeierde,
köömen dei Lüe tausaome un wörn verbaost, wiel
jedein dei in siene eigen Spraoke verstaohn kunn. Sei verjöögen
sik aover, wunnerden sik un säen: "Süh, sünd
nich aal dei, dei dor schnacken daut, wekke ut Galiläa? Wo
kann jedein van us siene eigen Mauderspraoke hörn? Parther
un Meder un Elamiter un wi ut Mesopotaomien un Judäa, Kappadozien,
Pontus un dei Provinz Aosien, Phrygien un Pamphylien, Ägypten
und ut Kyrene in Libyen un Inwannerte ut Rom, Juden un Judengenossen,
Kreter un Araber: wi hört dei in use Spraoken äöver
Gott sien grotet Daun schnacken." Sei wörn aale mit'nanner
verbaost un wüßden kienen Raot un et sä ein'n tau'n
annern: "Wat schall dat nu wern?" Aover Annerswekke säen
mit Spott: "Dei sünd duune van den seuten Wien."
Lukas, 2. Kapitel
