Reformatioonsdag 2013:
De Minsch bruukt en nieges Hart von Gott

vun Gertrud Everding

So lang, as sik de Welt dreiht, söökt de Minsch na Gott sien Wohrheit, un hett he se funnen, denn is dat as een kloorn Kristall in sien Hart. He jubeleert un is tofreden. Mien Gott, nu heff ik Di funnen un will Di nienich wedder laten!

Un denn kümmt poor Johr later villicht sien egen Söhn, un de söökt ok na de Wohrheit un na Gott, deit in de Bibel lesen un kann nix finnen, söökt na Gerechtigkeit un kann nix finnen, un söökt, un söökt. Und dat Book is so swatt un so doov för em — un denn — un denn — passeert wat:

Denn kümmt Gott to em un lett sik finnen. Un de Wohrheit, de dörtig Johr fröher sien Vadder funnen hett, de deit nu ok för em lüchten. Un nu is dat sien egen Wohrheit, sien egen Woort von Gott. Un dat is em, as harr he en kloorn Kristall funnen, de em Licht gifft för sien Leven.

Gott schrifft sien Leev in uns Hart un he seggt uns, dat he uns Vadder is. Wenn wi keen Leev hefft, denn kann dat Füüer von Gott nich brennen. Dat blifft düster in uns.

Martin Luther hett dat wusst. In Leev verlangt keeneen, dat en Minsch för Dalers sien Seel retten mutt, wo Leev is, mutt keeneen op de Knee vör en annern Minschen rutschen. De Leev is dat Gröttste, wat Gott uns schenken kann.

Jesus. Mosaik ut Ravenna

Dat Slimme, Verdreihte is allens passeert, wieldat de Leev verloorn gahn is. Geld hebben un en groten Mann ween, dat is nich wichtig.

En nieges Hart von Gott, en Hart vull Leev — dat is wichtig — dat is Reformatschoon, so as wi se all Daag bruukt.

Wi wüllt to Gott beden, he schall uns de Leev schenken, so, as Jesus uns dat wiest hett.

Gott lett sik finnen von de Minschenkinner, wenn se em vun Harten söökt.