En opwussen Religion
Gedanken to'n Reformaschoonsdag

vun Marlou Lessing

Dat rode Altardook leggt se hüüt wedder ut in de Karken, dat Dook, dat se sünst bloots to Pingsten utleggt — dat Rood steiht för dat Füür vun'n Hilligen Geist, den sien Warken wi in de Reformaschoon liekso as an Pingsten künnig warrt. Dorwegen singt wi ok "O komm, du Geist der Wahrheit" — düt Johr avers nich, denn Singen geiht ja nich; bloots de Orgel speelt dat.

De Hillige Geist, deit he nich wohraftig Noot in uns Tied? Ach, jede Tied dach dat! Vun överall drängt uns de Notwendigkeiten un Begehrlichkeiten un riet an uns... De Minschen wüllt un wüllt un wüllt düt un dat un se mööt un mööt un mööt so veel mehr un annerswat — Noot, Klimawannel, binnere un butere Terstörung överall... Dor föhlt sik de swacken, banglichen Minschen bedrauht, stoppt sik dat Schapp mit Wapen vull un schriegt na den "starken Mann", un denn kaamt solk Wracks as Trump un siensglieken, Extrem-Exemplaarn vun Angstminschen, de dorwegen dat Een allerbest köönt: op de Klaviatur vun Bangnis to spelen...

Un in all düt Chaos tridd sachen Jesus, sien Gestalt, sien mild-fründlich Gesicht, un seggt Wöör as: Förcht sik nich. In de Welt sünd ji bang, man kiek, ik heff de Welt överwunnen. Selig sünd de, de Freden hollt un Freden maakt. Selig sünd, de ehr Hart rein is. Leevt eenanner! Leevt eenanner so, as ik juuch leevt heff. Ahn jede Sülvstsucht. Bloots de Leev. Un: Ik bün de Weg. Un de Wohrheit. Un dat Leven.

Wat schallt wi dorvun hollen? Jesus is en Verlerertyp, en "Loser", keen Starke Mann. Keen Winner. In't Winner-Ween liggt ja doch nix as Hetzen un Jachtern bet to'n Dood. Överleven, beter ween as de anner, dat hebbt wi Millioonen un Milliarden Johr lang dör de ganze Evoluschoon hatt — dat maakt sooo mööd, un dat föhrt to — nix. Jichenswenn kümmt jümmers een, de stärker is un den olen Kämper, de ole Kämpersche denn dochen övermann is. De Weg dor rut is wirklich bloots: Jesus.

In mennig Religioonen is Gott de Siegertyp, de Winner, de Starke Mann; se verehrt em üm sien Starkde, sien Macht; se beedt eentlich den Erfolg an. Dat gifft ok christliche Gemeenschapen, de dat doot. Mi schient dat meistto heidnisch: Wenn't een geven wöör, de noch stärker un mächtiger weer, dennso wöörn se den anbeden — oder? As lüttje Küken, de nix as Schuul söcht, wieldat se verängstigt sünd.

Jesus avers feddert uns op: Förcht sik nich! Hefft keen Bang! Gott will uns opwussen, as en vullgültig Gegenöver. So hett he uns jümmers wüllt — nich as en Speelfiguur to'n Rümmerschuven, sünnern as Partners op Ogenhööcht. Dorför hebbt wi uns' Verstand: dat wi dat Gode ut egen Urdeelsvermögen kennen köönt un ut reine Leevde to dat Gode to em staht — ok wenn dat in de Welt verleert, arm un verlacht blifft un opletzt an't Krüüz slaan warrt. Bloots ut Leevde schallt wi Christinnen un Christen ween — nich wieldat dat dor wat to winnen gifft. Wi loopt nich de Macht na; wi wählt dat Gode. Üm jeden Pries.

Troost staats Triumph

Düsse Rutfeddern wiest uns Christus: weest opwussen! — Man is he nich operstahn? Weer he nich opletzt doch de Siegertyp? — Hm, ik hader beten mit düsse Opfaten. Jesus is nich operstahn, wieldat he de Welt mal so richtig wiesen wull, woneem de Hammer hangt. He is nich operstahn, wieldat he dat nödig harr! Un ok wi un uns Gloov schallt dat nich nödig hebben. Jesus hett "den Dood besiegt"? Ha, de Dood weer al lang besiegt, denn Gott is de Leevde un dat Leven. De Dood weer chancenlos. "Ein Wörtlein kann ihn fällen." Un düt Wöörtlein is nich "Siehste!", keen Optrumpfen un mit'n Foot Opstampen. En eernsthaftigen Kampf twüschen Gott un den Dood kann dat nich geven. Dat geiht ok hier nich üm Sieg orr Winnen, bloots üm de Leevde.

Wenn Jesus mit en groot "Tadaaa!" (dat schall'n Trumpettentoon ween) sik as Winner harr wiesen wullt, dennso harr he dat wisslich doon kunnt. Gott harr dat in alle Spraken dwars an'n Heven schrieven kunnt. He harr Eerdbevern maken kunnt un sämtliche Hogenpreesters dood ümfalln laten. Un so wieder. Grote Show. Triumph à la Trump. Man nee. Jesus hett sik na sien Operstahn teemlich diskreet benahmen; he is nich apentlich optreden, nich an de Spitz vun sien Anhängers na'n Pilatuspalast ropmarscheert, dor to triumpheern usw. — nee, he is rein privaat bleven. He is bloots trüchkamen, sien Frünnen nocheens to besöken, ehr to tröösten un ehr to versekern: Dat Gode, dat ji leevt un dat ji an't Krüüz slaan sehn hebbt — düt Gode is wirklich Gott. De Uursaak vun allens. Ji köönt ganz getroost ween. Man triumpheern warrt ji nich — in de Welt warrt ju dat nix nütt ween. In de Welt warrt ji dat Krüüz dragen; bloots in juun Harten is jümmers Oostern. Un so schall dat ok ween.

Dat is en wohrhaftig opwussen Religioon; för Kinner is dat swaar to vermiddeln. En grote Rutfeddern is dat, ja, un ok en grote Tomoden. Man wenn een denn in düssen Gloov opwussen, wirklich groot worrn is — denn förcht een nixnich mehr. Un dat is denn en grote, jümmers duern Freud.