vun Gertrud Everding

Mien Gott, denk doch an diene Minschen, de di so lang al an't Hart wussen sünd!
Psalm 25, Vers 6

Jo, nu sünd wi op de Reis na Jerusalem. To Anfang is dat ja noch ganz intressant, aver denn… so as dat meist is, hett jedereen mal wat to meckern. Denn passt em düt nich un dat nich, un he wüür an leevsten to Huus, so kommodig as anner Daag ok. Keen Arger, keen Hunger, keen Döst, keen Regen, keen Hitt, wüür dat scheun!
Aver is nich, dat geiht nich all Daag so, as du meenst.

Gott hett mitünner ok mit uns wat vör, wat wichtig is. Dor mööt wi nu hen. Du kannst di nich jümmers drücken! Mal muttst du ok Farv bekennen — un denn ——

Jesus hett 'Nee' seggt to dat Lögen un to dat Wöör-Verdreih'n. Em wüür dat denn ok von Dag to Dag klorer, dat gifft nu keen Torüch mehr. He musst den Weg na Jerusalem gahn. Un sien Doot weer em dor denn woll seker. Dat geev noog Lüü, de em geern ümbröcht harrn. Dat wusst he ok.

Du un ik, wi rennt denn meist eenfach ut de School, wenn dat brenzlich warrt. Jesus hett dat nich makt. Un dorüm bidd ik di, kümm doch düt Johr mal mit op düsse Reis. Bedenk doch ok maal Dien Weg! Ik bün seker — du warrst 'ne Masse beleven.
Good veer Weken noch, denn gaht wi tosamen dörch dat grote Dor in de Stadt, un Jesus geiht mit uns düssen Weg. Sien Leev to de Minschen, to uns, is so groot, dat he sogoor in de Pien un Qual an't Krüüz noch seggt hett: Vadder, vergeev jem, se weet jo nich, wat se doot.

Bild: Gertrud Everding