Dat kannst mi glööven!
Wenn Tied stille steiht

vun Alxander Rolfes

To'n Anhören hier klicken:

Lesen deit Alexander Rolfes.

Dor was eis maal ein Mönk. Jedsmaal, wenn hei in sien Bäebauk lesen dö, bleev hei staohn, wor schreven stünd: "Vör di sünd duusend Johre so as de Dag, de gistern vergaohn is, as eine einzige dörwaoken' Nacht."
De Mönk wüssde nich recht, wat dat bedüüden schull. Un hei drög siene Fraoge vör Gott. De schull üm dat maal verklaoren.

Ein Sette löter güng he, so as hei 't wennt was, nah 't Bäen in 'n Klostergorn spazieren. Un üm dat hei noch wat Tied har, löp hei uk den Padd nah de Dannen hendaol. He har geern den Röke van Hass un Moos inne Näsen. Mit'nmaal seehg hei einen Vogel. De was nich bloss moije antokieken, de kunn uk wunnersmoije singen. Hei bleev staohn un lusterde den lüttken Vogel to. Solange, bit dat de uphörde un weer wegfleigen dö.

"Man nu drocke weer trügge", dachde hei, "de Breuers teuvt all wisse up mi."

As hei an de Klosterpoorten kaamen dö, was hei heller verwunnert. De Brauer an de Döörn kennde üm nich un frög, off hei villicht up Beseuk ut 'n anner Kloster kaamen dö. Mit de Tied kömen dor noch annere ut dat Kloster dorto. Man kiener kennde üm. Hei kreeg uk kienen van ehr mehr inne Künne.

De Mönk, de för de Bäuker in 't Kloster tostännig was, keek do in de Chronik nah. Dor fünd sik uk wat. Vör dreihunnert Johre, so stünd dor schreven, was ein Brauer mit'nmaal verschwunnen wäsen. Un as de Mönk den Naamen hörde, do was et sien eigen Naamen. Dat was doch nich mögelk: Dreihunnert Johre har hei dor in de Dannen den Vogel tolustert, ahn wat to äten, to drinken un to schlaopen. Un hei wunnerde sik.

Jo, manges is dat so: Dor rögt us wat so heller an, dat wi gor nich market, wo de Tied d'rhergeiht. Nich as dreihunnert Johre, man doch as ein lange, lange Tied kummp mi dat faoken vör, wenn ik Kinner bi 't Spälen bekieke. Se sünd dor manges nett so iewerig togange, dat se Ruum un Tied vergäten daut. De Spill is to de Tied ehr ein un alles. So is dat uk mit de Wöör ut dat Bäebauk van den Mönk: "Vör di sünd duusend Johre so as de Dag, de gistern vergaohn is, so as eine einzige dörwaoken' Nacht." Jede Oogenblick, jede Tied un so uk jedein Mensk is Gott so wichtig, dat he sik dor heil un dall up inlaoten deit. Dor tellt nich Tied un Ruum, up'tlessde bloss de Ewigkeit.

Bi us up plattpartu.de finnt man nu utsöchte Bidräge van disse Radiosendung.