Ein Hart ut Stein

vun Karl-H. Sadewasser

Foto Stina Nissen

En olle Geschicht vertellt uns von einen Koopmann, de sihr riek wier, över he wull ümmer noch mihr hemm'. Dor leep em eis de Dübel övern Weg. De fraag em: "Müchst du woll noch rieker warrn as all de annern Kooplüüd? Denn müsst du mi dien Hart geven." Na, dat süll woll angahn. De Koopmann tuusch sien Hart för enen Steen in. Nu wier sien Hart miteis ieskolt, un he harr kein Mitgefäuhl mihr. So würr he ümmer rieker un dorbi ok ümmer mihr verlaten, ümmer mihr einsam.

En Dag drööp he den Bischof Nikolaus. De fraag em, worüm he woll so griesgrämig kiekt. Un denn vertell de Koopmann sien Geschicht mit dat Tuschen un sien Hart ut Stein. Nikolaus wüss Raat:
"Du kannst werrer ganz taufreden un glücklich warrn. Gah man hen un maak mit dien veelet Geld wat Gaudes an Minschen, de in Not sünd."

Dei Koopmann hett dat so maakt: Gaude Wüür un n' apen Hand für Minschen an sien Siet leten den Stein in sien Bost week warrn. Een Dag bubber sien Hart werrer as vörher in sien Bost un em wier gaut tau Maut.

Ok n' olle Legende — so as disse Geschicht — passt gaut tau uns Tiet: Ümmer öfters warrt bi uns hüüt fraagt: Rekent sik dat denn ok? Nützt dat wat? Un wat warrt taukünftig ut uns Geld? Uns Bibelwort wiest uns einen Weg, woans wi bi all uns Reken un Wirtschaften Minschen blieven köönt, mit'n Hart in de Bost anstatt dat Portmanneh. So steiht dat upschräben bi den Propheten Hesekiel in't Olle Testament un heit so:

"Dat Hart ut Stein rüüm ik weg ut ehren Liev
un geev ehr en Hart ut Fleisch.
Denn warrn se na mien Gesetz leven,
mien Rechten wohren un dorna hanneln."

Ein gaudes Hart wünsch ik uns all un Vertrugen tau Gott.
Amen.