Dat kannst mi glööven!
Kumm in miene Arms!

vun Heinrich Siefer

To'n Anhören hier klicken:
Lesen deit Heinrich Siefer.

Johannes is so an de nägen Johre olt. He geiht hen 'ne Grundschoole. De Lüüe kennt üm. He fallt up. He is anners as de annern Kinner. He heff dat Downsyndrom. Wecke seggt uck, he is behinnert. Man wat hett dat?

Johannes bruukt manges wat länger för Saaken, so as dat Antrecken jeden Mörgen, ehrder he sik up 'n Padd naa Schoole maaket. He bruuket mehr Tied för dat Schrieven, Lesen un Reken. Man he heff wat, wat annere nich hebbt. He kick de Welt mit anner Oogen an. Un dat kann man van üm lernen.

So as annerlessdens. Johannes is mit siene lüttke Süster Lea in de Stadt ünnerwegens. Se is veier Johre olt. De beiden hüppket munter de Straaten hendaal, vörbi an ein Café, Johannes vörweg. Upmaal löpp he wat dröcker vörut, draiht sik ümme, bliff stahn un röpp: "Kumm in miene Arms, Lea!" De Lüüe in 't Café draiht sik ümme, kieket un luurt, wat dat weern schall. "Mott de so roopen?", fraagt sik de ein of annere. De lüttke Lea schleit dor erst gor nich up to, dat ehr Brooder ehr roopen heff. So veel annere Saaken sünd ehr schients wichtiger. Man Johannes giff nich up. He röpp nochmaal, wat luuter: "Kumm in miene Arms!" Un glieks löpp dat Wichtken los un schmitt sik ehrn grooten Brooder liek in de Arms. Un wat maaket he? He drägg ehr noch ein poor Meter wieder de Straaten naadaal. Man kann 't de beiden anseihn, wo bliede se sünd. Se lachet, gnickert un strohlt äöwer aale Backen. Lea feuhlt sik däget good mit ehrn Brooder.

De beiden Kinner gaht widder. Man wecke van de, de dor in 't Café seeten, genawe henkäken häbbt, de häbbt villicht wat van Johannes lernt.

Roopen weern, draagen weern, dat is 't, wor et aale naa lenget. Un dat nich bloß tohuuse, achter toen Döörn. Nee, so as Johannes dat deit, so äbend maal tüskendör, egol wat annere Lüüe villicht denket. Johannes troot sik dat. Üm hinnert nicks, dat so to doon. Annere sünd dor villicht behinnert. Johannes is frei, siene Süster glieks un äöwerall to wiesen, dat he to ehr steiht, ehr gern mag. Schriewen, räken, läsen, nee, dat is 't nich, wor he stark in is. He is stark, wor annere sik villicht nich troot: wiesen, wat Neehgde is, Schuul geven, in 'n Arm nähmen, mitnanner maal eenfach schmüüstern, lachen können, Fraide wiesen. Up so een Grund wasset dat Leven. Dag för Dag weer nei.

Bi us up plattpartu.de finnt man nu utsöchte Bidräge van disse Radiosendung.