© Rudi Witzke

Laat mi man slapen

vun Anke Nissen

Se weer nich krank. Se hett an'n fröhen Morgen wat unruhig in ehr Bett rümwöhlt, un ehr Mann hett fraagt:
"Wilhelmine, was is denn?"
"Och," hett se seggt, "laat mi man slapen." Un dat weern de letzten Wöör, de se in ehr Leven vun sik geven hett, — och, laat mi man slapen.
Ehr Mann hett sik ümdreiht un is wedder inslapen. As he na Stünnen waak wörr, dor höör he so'n Oort Stöhnen vun Wilhelmine un hett den Doktor ropen. Weer he en beten later waak worrn, denn weer sien Wilhelmine villicht ja bi em to Huus, in ehr Bett storven. Nu aver wörr se in't Krankenhuus bröcht.

To disse Tiet stromer Wilhelmines Dochter Anneke up de Burg Herzberg rüm. Se kreeg eerst an'n laten Avend de Naricht un föhr noch in den Nacht up de Insel.
So en lütt Krankenhuus as dor is würklich en Segen. Anneke kunn rin. Se hett sik an't Bett sett, höll Wilhelmine bi de Hand, straak ehr mal över de Backen, snack mit ehr un toletzt hett se ehr wat vörsungen. Bi Mathias Claudius sien "Der Mond ist aufgegangen" süng se bi den letzten Vers: "...und lass uns ruhig schlafen
und uns're kranke Wilhelmine auch."
Dor hett Wilhelmine noch eenmal ganz deep Luft haalt un denn höör se up mit't Atmen.

© Rudi Witzke

Anneke bleev still sitten. Över en Stund. Se harr so veel to denken. Wilhelmine harr en godet Leven hatt, se hett ehre ganze Levenstiet up de Insel tobröcht, se hett mit ehren Mann jümmers in een un dat sülve Huus wahnt, un — se kunn vör ehren Mann starven, se weer 88 Johr olt. Allens weer goot, dat sä Annekes Verstand, — ehre Seel aver, de sä ganz wat anners ———
Dat weer Mai. Anneke güng an't Finster. Dat weern wiet apen. De vulle Maand stünn an'n Himmel un buten steeg würklich "der weiße Nebel wunderbar" un de "Abendhauch" weer würklich kühl.

Miteens stünn Annekes Mann neven ehr. As harr he föhlt, dat se em nu geern bi sik harr, weer he ok noch in de Nacht up de Insel kamen.
"Ik glööv, nu mütt ik en beten wenen," fluuster Anneke.
"Tööv noch enen Ogenblick," sä he, "ik mütt di noch wat wiesen." Un denn güng he mit ehr vör't Krankenhuus un wies up en Wisch. De leeg in'n Maandschien. Un up de Wisch waber un quirl de Nevel — Bodennevel. Un in dissen Nevel hoppeln vele, vele Kaninken rüm, se dükern jümmers mal ut den Nevel up, mal blots Ohren, mal blots dat Achterdeel, mal dat ganze Deert. Dat sehg so putzig ut — dor müss Anneke eenfach lachen — liesen lachen.

De Maand lücht't still vun'n Heven
(Der Mond ist aufgegangen)
Johann Abraham Peter Schulz
Text: Matthias Claudius
Plattdüütsch: Hans-Georg Peters

De Maand lücht't still vun'n Heven
de gollen Steerns dorneven,
de blenkert hell un kloor,
de Woold steiht swatt un swiggt nu,
un ut de Wischen stiggt nu
de witte Daak so wunnerbor.

© Janpeter Witzke

Wo is de Welt so still doch
un in ehr dämmern Hüll noch
so trulich un so hold,
so as en stille Kamer,
wo ji vun'n Dag den Jammer
verslaapt un ok vergeet den Stolt.

Seht ji den Maand dor lüchten?
He is man half to sichten
un is doch rund un schöön.
So gifft't woll männich Saken,
de wi to'n Tüünkraam maken,
blot wiel uns' Ogen ehr nich sehn.

Wi stolten Minschenkinner
sünd alltohoop arm Sünner
un weet förwiss nich veel.
Wi spinnt veel Luftgespinnste
un söökt uns vele Künste
un kaamt blot wieder weg vun't Teel.

Gott, giff, dat wi dien Heil seht,
nich truut up wat vergahn deet,
nich stolt un eitel sünd;
laat up de Eer hier ünnen
dien Gnaad un Leev uns finnen,
uns froh un fromm sien as en Kind.

Maak, dat du uns ahn Grämen
vun disse Welt warrst nehmen
dörch enen lichten Dood;
un wenn du uns hest nahmen,
laat uns in'n Himmel kamen,
du büst uns' Herr, du büst uns' Gott.

So leggt juuch, Bröder, wedder
in Gott sien'n Namen nedder,
kolt weiht de Abendrook.
Laat uns dien Straaf nich drapen,
Gott, laat uns ruhig slapen
un unse'n kranken Naver ok.

© Rudi Witzke