Afscheed vun'n Sommer

Predigt vun Sabine Stürzer

Dat Evangelium för den hüüdigen Sünndag steiht bi Matthäus in't 6. Kapitel, de Versen 25 - 34.

Jesus sä to sien Jüngers:
"Quäält ju nich mit Sorgen, wat ji eeten un drinken schüllt. Laat ju ok keen graue Haar wassen, wat ji antrecken doot. Is nich dat Leven mehr as Eeten un Drinken un de Lief mehr as de Kleedaasch?
Kiekt de Vagels an in de Luft: De sait nich un meiht nich un föhrt nich in de Schüün, un jo'n Vader in'n Himmel lett jem doch satt warrn. Sünd ji nich veel mehr as se?
Man 'keen von ju kann an sien Leven een lütt End anknütten, wenn he't ok noch so geern wull?
Un wat maakt ji ju för Sorgen üm jür'n Tüüg: Lehrt von de Bloomen op'n Fell'n, wo se wassen doot! De rackert sik nich af un sitt ok nich an'n Spinnrocken. Aver ik segg ju: Nich mal de König Salomo in all sien prächtige Kleeder weer so antrocken as een von disse Blomen.
Wenn nu Gott dat Kruut op'n Fell'n so antrecken deit, dat hüüt darsteiht un mor'n in'n Backaven steeken ward, schull he dat nich veel mehr mit ju so maaken? O wat hebbt jü för'n lütten Glooven!
Darüm schüllt jü ju keen Sorgen maaken un fraagen: Wat schüllt wi eeten? Wat schüllt wi drinken? Wat schüllt wi antrecken? Dar sünd de op ut, de von Gott nix afweet. Jo'n Vader in'n Himmel weet, dat jü dit all'ns nöödig hebbt.
Söökt aver to allereerst, wo Gott dat Seggen hett un wat bi em recht is; denn ward jo dit all'ns överher bipackt.
So quäält ju nu nich mit Sorgen üm morgen! De Dag morgen ward jo för sik sülben sorgen. Jede Dag hett 'noog mit sien eegen Plaag."

Kanzelgröten:
De Gnaad vun uns Herrn Jesus Christus un de Leevde Gottes un de Gemeinschaft vun den hilligen Geist wees mit Se.
Amen.

Leeve Gemeend,

mennicheen Dag is alln's düster, grau, grieselich. Wi hebbt nu twors eerst September, man de November is nich mehr wiet.

Oft bruukt dat ook keen Novemberdag to sien, üm sik mööd, truurig un ganz ganz leeg to föhlen.

(En Instrument speelt en kläglichen Toon.)

Och jo, so föhl ik mi mennichmool. Un ik weet, dat geiht nich bloß mi so, nee, anner Mischen föhlt dat ook.

(En anner Instrument speelt en trurigen Toon.)

Un de un de ook ...

(Twee bit dree Instrumente geevt trurige Töön vun sik.)

'n anner Mool dink ik, dat blots mi dat leeg geiht un all de annern Lüüd rundrüm, de sünd fidel un singt un springt.

(Enige Instrumenten speelt liesen fröhliche Töön un een en depen, trurigen Toon.)

Ik mach dat nicht höörn, ik bün trurig. Deep truurig, un Musik stöört mi. Ik bün trurig.
Un ik bün ook gnaddergig: Alle Lüüd geiht dat good, blots mi, mi hett Gott vergeten ...
Woso eegentlich? Wat heff ik utfreten, das Gott mi vergitt, mi nich süht? — Gott höllt jümmers mit de, de dat sowieso goot geiht!

Öberhaupt, wo is Gott? Ik kann em nich sehn ... Ik seh bloß Muurn ut grode Steens üm mi rüm.
Ik bün alleen, ganz alleen …

(Hier speelt en Instrument en lütt liesen Melodie, so as wenn en lütt Vagel singt.)

Jo, fleit du man, deist dat jo doch nich för mi. Dien Fleiten helpt mi ok nich bi miene Angst un bi miene Truuer.

Wovör ik Angst heff? Weet ik egentlich gor nich so genau ... Angst eben ... Ik mook mi üm sooo veele Sooken Sorgen.

(De Vagel singt wieder.)

Ach ja, so'n Piepmatz, de hett dat good, de mutt sik üm nix quälen.
De find sien Foder, hett sien Nest un fleit sik een. — Ik much ok so en lütten Piepmatz sien.

Wo weer dat nülich noch in't Bebelbook? "Kiekt de Vagels an in de Luft: De sait nich un meiht nich un föhrt nich in de Schüün, un jo'n Vader in'n Himmel lett jem doch satt warrn. Sünd ji nich veel mehr as se?"

(Wedder singt de lütt Vagel.)

Stimmt, du büst jo ook noch dor. Dien Fleiten gefallt mi. Luster ik geern to.

(De Vagel sind unverdraten wieder. Sabine leggt den Kopp scheef un luustert en Oogenblick lang to.)

Hmmm, geit mi all beter. Ik föhl mi nich mehr ganz so trurig. Liekers, woher de Vagels wohl so scheun fleiten köönt? — Tööv, dor fallt mi in, Cord het mi doch mool so'n feine lütte Geschicht tostüürt:

Woans de Vogels to ehrn Gesang kämen

Nohdem dat Jesus vun de Doden wedder opstohn weer, kunn he sik vun de Eer lang nich wedder losrieten.
Man eenmol harr he denn doch sien letzte Reed hooln, un denn müß dat jo nu sien. De Jünger wull'n em nochmol noh allns utfrogen, sünnerlich noh de Tokunft, awers Jesus sä bloots, se schulln man ehr schlichte Minschenplicht doon un de Tokunft Gott öberloten: Dor is he för tostännig.

Dat se dormit nich so ganz tofreden weern, dat mark he denn doch. Do geew Jesus sien letzten Trumpf ut de Hand un sä: Also good, wenn ick denn boben bün, denn schick ick ju wat dol, seggt wi mol, en lütt Stück vun dat Füür ut den Heben, oder ...

Man wieder kääm he nich. Dor pluuster sick al en witte Wulk üm em op. Un düsse Wulk füng an to lüchten un to strohlen, so hell un grell, dat de Jünger dor nich mehr rinkieken kunnen.

Dor stunn'n se nu, pliern noh'n Heben rop un kunnen doch nix sehn. Noh'n Tied müssen se öber sick sülben lachen: Wat stoht wi denn hier nu rüm un verrenkt uns de Häls? Loot uns man noh Huus gohn!

As se nu so op Jerusalem togüngen, kääm'n se in't Spekuleern: Wat weer dat noch, wat he uns toseggt harr? Un de een meen dütt un de anner dat.

Wieldes stunn Jesus boben vör de Döör un harr al en poor Mool ankloppt. Op't letzt röög sick dor denn doch wat, un he höör, dat sick dor een afmöhn dä, den Riegel bisiet to schuwen. Denn dreih de swore Döör sick in de Angeln, und Jesus kreeg den Oberengel Gabriel to Gesicht:

"Goden Dag, Gabriel!"
"Goden Dag, Jesus! Na, hest'n gode Opfohrt hatt?"
"Jo, wiß", anter Jesus: "Dat geiht hüüt jo all'ns so fix mit de Wulken! Man segg mi mol, is Vadder tohuus?"
"Jo, dat is he. He freit sick ok al op di. Man" — un dorbi böög sick de Erzengel to Jesus sien Ohr dol — "hest du em denn ok wat mitbröcht?"

Jesus töger een Ogenblick lang un dä, as harr he nich recht verstohn: "Wa-wat seggst du, wat mitbringen? Woso dat denn?"
"Awers, Jung, weetst du denn nich, dat hüüt Vadderdag is?"

Do stunn Jesus nu vör de Döör noh den Heben un kreeg ganz hitte Ohrn. Em weer dat jo reinweg genierlich, dat he sien'n Vadder nix mitbröcht harr. Nee, dat hüüt nu ok noch Vadderdag sien müß ... De ole Gabriel harr em jo vörweg ok mol een'n Wink gewen kunnt!

Man denn kloor sick sien bedrööwt Gesicht wedder op: "Du, Gabriel, ick glööw, ick heff doch wat för Vadder!"

Bi düsse Wöör grabbel he ut sien Lendenschurz en lütt Vogel ut Steen rut. "Süh, hier, düssen Vogel heff ick in mien Kinnertied mol ut Klei un Lehm mit mien egen Hannen tostann bröcht. Dat weer de eerst, dorüm sind dor ok noch so vele Löcker binn."
Gabriel streck de Hand ut, leet sick den Tonvogel röberlangen un bekeek em nieschierig vun alle Kanten: "Jo, jo", sä he, "Selma Lagerlöf hett mi dorvun vertellt, wo fein du de Vogels ut Klei mookt hest."
Man denn kreeg de Engel op eenmol en bedenklich Gesicht: "Dat is jo ganz schöön un good, man wenn dien Vadder so'n Wesen ut Eer un Klei utformt harr, denn pust he dat an, un denn weer dat op eenmol lebennig. Dat Dode, dor harr he keen Freid an!"

Nu stunn'n dor wedder de Sorgen in Jesus sien Gesicht, man denn lach he, greep sick den Tonvogel un sä: "Dat kann ick ok!"

He sett den Vogel an de Lippen un pust em an. Un do kääm — hest du dat höört! — ut düssen lüelütten Steenvogel en wunnerschöne Fleitenstimm rut mit jubeln Öberschlag un en Triller, de in de Ohrn kitteln dä, meist so in E-dur.

(Musik)

As de leve Gott düssen kraftvull'n Fleitenklang höör, möök em dat nieschierig, un he kääm miteens noh vörn an de Döör. Toeerst nehm he mol sien Söhn an den Bost un slüng sien Arms üm em.
Man denn fröög he gliek achteran, wat dat mit de Zwitscheree op sick harr. Un denn höög he sick öber dat Geschenk vun den lütten Vogel: "Nee, Jung, wat du di dor wedder utdacht hest, nee, do weer ick nich op komen. Ick heff de Vogels twoors mit Flünken, Feddern un Snobels utrüst, un se köönt Nesten buun un Eier leggen, man dat se ok noch singen köönt, dat heff ick mi nich vörstell'n kunnt. — Weetst' wat!: Dat griep ick op: Noch düssen Dag schüllt all de lütten Vogels dat Singen lehrn!"

De Lark, de flöög jo nu ümmer so hooch, dat se dichter an Heben weer as an de Eer. Gottvadder güng en poor Stapp vör de Döör un keek sick dor üm. Denn wink he de Lark ran, de he mit sien gode Ogen dor utmookt harr in dat wiede Blau vun den Fröhjohrsheben. De Lark müß sick dat nu anhöörn, wat Jesus ehr op den Tonvogel vörspelen dä. Un se müß versöken, dat nohtofleiten, so lang versöken, bit se dat warraftig henkriegen dä un Gott mit ehr tofreden weer. Denn kreeg se vun Gottvadder noch'n poor Leckerkrümel un schull nu wedder noh de Eer dol, üm all de veelen stummen Vogels den Gesang to lehrn.

(Musik)
Paus — Szenenwessel

As de Jünger al de Hüüs vun Jerusalem sehn kunnen, do füng dat op eenmol öber jem an to jubiliern un to tiriliern. Un nu stunn'n se dor un keken dat tweet Mool an düssen Dag noh boben.
Un dor weer wedder nix to sehn.
Man doch, dor weer en ganz lütten swatten Prick in de Luft. Dat weer jo doch as en Wunner, dat vun düssen lütten Punkt so veel Musik utgüng.

"Süh, dat kunn dat al sien, wat he uns schicken wull, üm uns wedder Moot to gewen", sä de een to den annern.
Un as se dor noch so an't Snacken weern, do sprüng op eenmol Gesang ut Büsch un Bööm.

(Musik)

De Tuunkrüper harr jüüst in düssen Ogenblick sien Stimm funnen un ööw mit grote Freid un veel Kraft de Zwitscheree. De Amsel kääm dorto un dusend anner Vogels ok. Un jedereen süng so, as em de Snobel wussen weer. Un de Welt weer vull Gesang.

(Musik)

De Lark hett ehr Opgoow nich vergeten. Se steiht bit op düssen Dag as Vörsänger in den Fröhjohrsheben un breedt ehrn Gesang öber de Welt ut. Un wenn de Vogels singt, denn steiht de Döör to'n Heben wied open, dat de Musik dor rinschall'n kann. Un Gott Vadder speelt den Kapellmeister un sleit mit sien Wiesfinger den Takt dorto.

(Musik)
Szenenwessel

Ach, nu geiht mi dat all veel, veel beter.
Wenn ik nu en Vagel singen hör, denn weet ik, woher dat kümmt.
Denn weet ik, dat Jesus ook nich perfekt west is, dat bi ehm ook nich alln's glatt lopen is. Man ik weet, dat he uns dat Fleiten vun de Vagels schickt hett, dormit wi jümmers seker sien künnt, dat he bi uns is.

Un wenn de Lark den Opdrach kreegen hett, alle Vagels dat Singen bitobringen un dordörch vun Gott siene Leevde to vertelln, denn will ik nu in de Welt gahn un ok vun Gott siene Leevde vertelln!

Denn droop ik villicht ok een, den ik vun miene Sorgen, miene düüstern Gedanken vertelln kann, viellich lustert he mi to un denn is mi dat all nicht mehr ganz so swor.

Denn schient de Sünn ook in November.

Kumm, lüttje Lark, lot uns losgahn!

Amen.