Stillnis un Swiegen
För de stillen Daag vör Dodensünndag

Meditaschoon vun Rudi Witzke

"Iesig, groote Gott, is totieden mien Alleenigkeit.
Un ik jieper na een Teiken in de Öödnis vun Verlatensien.
Doch so bi't Stillsien hest du mi beliehrt.
Wies worrn bün ik, dat elkeen Teiken inbildsch is,
denn hörtest du mien Oort un Weeswark to,
wöörst du mi nich mihr dwingen to Söök un Wassen.
Un wat fang ik mit mi an, so as ik bün?"

Dat schreev de Dichtersmann Saint Exupéry,
as he mit sienen Fleiger daalgahn müßt
meern in de Sahara.

Wi Lüüd vun'e Küst
hebbt veele Daag un Weken an Noord- orrer Oostsee tobröcht:
Wi willn höpen, dat noch veele Daag dortokaamt.
Un ok Nachten.

Tieden vun Besinnen un Nadenken ünner hogen un wieden Heven rundüm,
un wat een egens blots dor beleven kannst:
Du alleen — ünner de Melkstraat vun Stierns!

De mehrsten Vagels hebbn all ehr Reis na Süüd antreden.
Mi to Freud sünd avers för twei Daag
noch eiß groote Swarms up de Saltwisch vör mien Döör
landt un halen Puust.

Denn avers sünd se all up ehre groote Reis.
Na Süüd! Na't Licht!
Lengen geiht mit up de Reis.
Jümmer stiller warrt dat rundüm.

Un denn de Daag mit de grooten Stormfloten mit Brusen un Tosen:
De Groote See krüppt üm de Dünen rüm un steiht vör mien Dünenhuus.
Annern Dag blenkert dat Water sülvern in'n Sünnenschien.
Inslaten vun Water!

Wat avers grööteres Bedüden as Storm, Floten un Ebben,
Melkstraat un Lüchtfüür hett, dat is —— de Stillnis.
Dat Murmeln vun de Water,
de üm de Ecken käken Winnen slapen in.

Wat blifft, is Stillnis.
Keeneen verklaart di dor mit schööne Wöör,
wat Engel üm di —
un du dienen Foot nich stöten warrst an jicheensen Steen.

Keeneen, de mit di kabbelt.
Hörst nüms, de räsoneert,
snackt, ahn uptohören.
Avers ok nüms, de begööscht.

Saint Exupéry schreev sien Gebeet in Sanddünen,
in een Öödnis ahn Enn un Anfang.
Dor kümmt de Fraag: Wat fang ik mit mi an, so as ik bün?
Söken un Wassen! seggt he.

Wißlich is dat en wieden Weg, wo dat keen' Plaan för gifft.
Wißlich is toierst Unrooh un Kribbeln in di.
Hörst di na Luft japsen, hörst dat Hart puckern,
Susen un Ruschen in de Ohren.

Löppst up un daal!
Swore Gedanken susen dörch di dörch,
willn sik fastsetten, di infangen un verlahmen,
di jagen un hissen.
Denn wedder mit ehr Lasten daaldrücken.

Wiet un siet keen Padd, wo dien Söken beginnen kann.
Muttst dat uthalen un totöven.
As en swacken Lichtstrahl vun een Lüchtfüür kann dat över di kamen. Ahnen un Föhlen! Avers liekers keen Richt un keen Kurs,
keen Beginnen un keen Teel un keen Ennen.

Allens mihr so in'n Krinks, ierst wat enge, denn wat wieder,
wedder enger, wedder wieder, jümmer — Krinks. Avers du büst bi di.
Keen Woort vun Gegenöver kümmt di verdweer, keen Larm vun buten stört di up. Is liesing still, blots still un jümmer wedder still.

Un nahsten ok noch — still.

Ahnen un Föhlen blieven bi di, sluten di in, geven Warmnis, Borgenheit.
Buten un binnen, hinnen un vörn, gistern un hüüt hören up.
Still steiht dat Water twüschen Ebb un Floot:
So ok du: Vörwarts un trüchwarts is nich mihr.

Un in di weevt un warkt dat: Künnigkeiten kamen up, de frie maken,
verhaalst di beder as in'n Slaap.
Künnigkeiten ahn Wöör sünd ünnerwegens,
Antwoorden up Fragen, de du nich stellt hest. Wohrheiten sünd ganz neeg.

Groote Stillnis is üm allens, wat du leevst, wat dat Leven füllt,
wat wiederbringt,
wat Stand höllt, wat to Harten geiht.
Stillnis is de groote Wachter, de swinnt, de flücht, wo luude Töön un Wöör,
wo Ievern un Nerigkeeten di wedder inhalen un to faten kriegen.

Dor, wo dat nie un narns een Enn hett, is Stillnis,
dor is de Steed, de keen Steed sien kann, dor is dat Beginnen.
Dor is dat Woort, un dat Woort weer bi Gott, un Gott weer dat Woort.
So steiht dat schreven.
Un dit Woort is ünnerwegens in de Stillnis dörch alle Tieden un alle Rüüm ahn Ennen.

Un wo Stillnis is, dor kann flödig Ahnen kamen,
wo groot Woort un Gott sünd.
Faten kannst nix, di nich, dat Woort nich, Gott nich.
Du, de du nich mihr büst as een korte Luftblubber in de groote Stillnis.

Un doch een Licht! Unverwesselboor du!
Wees still, wenn du wassen willst bi dien Söök!
Nachten ünner den Heven an de Groote See,
Nachten ünner lüchtende Stierns, Steden vun Stillnis un Swiegen,
Steden vun Söken un Wassen.

———

Und denn wünsch ik uns elkeenen Dag
tominnst teihn Minuten so een Stillsien,
wat wi trecht un praat sünd,
wenn nahstens uns wedder dat Licht besöken will,
dat Licht vun Wunner un Leev ut de Hööcht.