De rieke Koornbuur un de Blixafleider

Dialogpredigt to Aarndank 2019 vun Sabine Stürzer

Dor weer en rieken Mann, den sien Land harr bannig good dragen.
Nu füng he an to kalkuleern: "Wat schall ik bloots maken!?
Bi'n besten Willen, ik kann mien Aarnt narms laten, nee, bi'n besten Willen nich. Jo, is jo uk wohr: So mutt dat lopen: All mien ollen Schünen, de will ik afrieten, niege Schüün mööt her, un grötter mööt se ween, un dor passt allens rin, mien Koorn un all de anner Kroom.
Un wenn ik dat kloorkreegen hebb, denn? — Jo, denn warr ik to mien Seel seggen: Seel, kiek, nu hest du allens tohoopepackt, wat du in de tokaamen Johren noch bruuken deist: Nu verpuuß' di man eerst mol, eet un drink, wat du magst, un wees vergnöögt!"

Un kuum harr he dat mit sik sülvst besnackt, dor sä Gott to em:
"Wat büst du doch för'n Döskopp! Dien Tied is aflopen: Noch in düsse Nacht warr ik dien Seel vun di föddern, un wokeen schall dat denn kriegen, wat du di allens tohoopejachtert hest!?"

"Markt jau dat good", sä Jesus: "So geiht dat mit jedeneenen, de veel upstapeln deit un bannig riek is un de för Gott keen Tied het un nix för em över hett."

De rieke Koornbuur. Bild: Rembrandt

Gabi: Ach, is dat en scheunen Predigtext, dor kriegt de rieken Lüüd dat mool wedder so richtig op't Botterbrood smeert!

Sabine: Wat kriegt se op't Botterbrood?

Gabi: Na, dat se nich so groodschnuutig sien söllt.

Sabine: Is dat groodschnuutig, or is dat ganz minschlich? Luster noch mool ganz genau to! De Buur seggt: "Wat schall ik bloots maken!? Bi'n besten Willen, ik kann mien Aarnt narms laten, nee, bi'n besten Willen nich. Jo, is jo uk wohr: So mutt dat lopen: All mien ollen Schünen, de will ik afrieten, niege Schüün mööt her, un grötter mööt se ween, un dor passt allens rin, mien Koorn un all de anner Kroom. Un wenn ik dat kloorkreegen hebb, denn? — Jo, denn warr ik to mien Seel seggen: Seel, kiek, nu hest du allens tohoopepackt, wat du in de tokaamen Johren noch bruuken deist: Nu verpuuß' di man eerst mol, eet un drink, wat du magst, un wees vergnöögt!"

Gabi: Un wat nütt em nu noch siene grote Schüün, vull mit vele Soken? Wat nütt em sien ganze Riekdom?

Sabine: Jo, dor hest recht: Dood is he nu. Liekers, Jesus seggt:
"So geiht dat mit jedeneenen, de veel upstapeln deit un bannig riek is un de för Gott keen Tied het un nix för em över hett."
Jesus hett nich seggt, dat wi nix doon söllt.
Stell di vör, all de Buurn doot nix mehr, blievt jeden Dag to Huus un goht nicht mehr op't Feld. Wat denn, wat wullt du denn eten?

Rieke Aarn steiht bevör

Mi argert dat Glieknis jedeen Johr to'n Aartdank ganz dull. Dor ward jümmers so doon, as op de Buur bloots för sik sülbens sorgen deit. De Buurn kaamt jedeen Johr na Kark, üm Gott to danken för de gode Aarnt, un denn kriegt se glieks wedder op'n Kopp. Wenn ik Buur weer, ik wöör al lang nich mehr na Kark gahn.
Wi all doot doch nicht anners, wenn wi jeden Dag to Arbeit föhrt, wi sorgt uns üm uns Tokunft, hebbt Bangnis vör Hunger un Döst un üm uns Huus un Hoff.
Un, is dat verkehrt?

Gabi: Hey, sinnig, sinnig, wat reegst du di op!

Sabine: Wenn ik nich to Arbeit gah un keen Geld mit na Huus bring, wat sall ik denn later in de Kollekte geven? Un Riekdom bedüüt doch ok Sekerheit.
Is Sekerheit denn ok verkehrt?

Marlou: Wenn ik jü beiden so toluuster, dor slackert mi de Ohren. De Wunsch na Sekerheit is doch nich de Fiend vun't Gottvertruun! Allerdings, wenn ik dor an de Geschicht vun den Blixafleidermann denken do... Kennt ji de?

Sabine: Nee?

Marlou: De is vun Herman Melville, ji weet ja, de ok "Moby Dick" schreven hett. De Geschicht geiht so. De Verteller is en ruhige Minsch in't ländliche Amerika, he hett sowat as en Buernhuus; un jüst nu bewunnert he en prächtig Gewidder över de Landschap rulln. He geneet dat Schauspeel.

Dor süht he en Frömden un beedt em Schuul in sien Huus; he is en apen, fründlich, humorvull Charakter. De Frömde hett so'n langen Kopper-Staff dorbi un fangt stantepe an, den Verteller bang to maken vör dat Gewidder un wat allns passeern kunn. He is de Blixafleider-Mann, de överall rümmerreist un Blixafleiders verköfft, indem dat he de Lü bang maakt. "Nee, schuuv nich den iesern Riegel vör't Finster! Ji bruukt en höltern een! Faat nich den Klingeldraht an! Dat Iesen liedt den Stroom! Bliff weg vun de Wand! Bliff weg vun'n Kamin!" usw. usw. Un he beedt sien Kopperdraht as Middel gegen allns för 20 Dollar an. De Verteller lacht em ut. An't Enn vun den Dialoog seggt he: "Wokeen hett di Verlööf geven, du Tetzel, dien Aflassbreven gegen göttliche Verfögen överall ünner de Lü to verkloppen? De Hoor op uns Köpp sünd tellt, liekso de Daag vun uns Leven. In Dunner as in Sünnschien stah ik ruhig in de Hannen vun mien Gott. Rut mit di, du falsche Verköper! Kiek, dat Gewidder treckt af; dat Huus hett nix afkregen; un in den blagen Heven lees ik an den Regenbagen, dat Gott nich mit Mootwilln Krieg gegen de Eer un de Minschen föhrn warrt."

"Du lästerliche Keerl!", schüümt dor de Frömde; sien Visaasch warrt jümmer düüsterer, je heller de Regenbagen schient. "Ik warr dien Unglövigkeit överall rümmervertelln!"

Gabi: Feine Geschicht! Gottvertruun is allns, wat wi bruukt. Denk an de Lilien op dat Feld un de Vagels ünner Heben, för de Gott sorgen deit!

Sabine: Nee, wi bruuk Blixafleiders! Wokeen weet, of dat näächste Gewidder wedder vörbi treckt? Ik bün för Sekerheit!

Marlou: Ji beiden sünd jüst so as de beiden in de Geschicht:
Jedereen höllt sien egen Standpunkt för en religiöösen een un beansprucht Fraamheit för sik. De Blixafleidermann will avers nix anners as sien technisch Middel gellen laten. He is ok füünsch as'n Düvel. Opletzt geiht he op den Verteller los un will em mit sien Kopperstaff doodsteken. De Verteller is em lichthannig övermann, maakt den Kopperstaff twei un smitt den Mann rut.

Dat is de Geschicht.

Sabine: Nu kunnst mit Fug un Recht seggen, dat de Blixafleidermann ok en poor gode Argumente hett. De Bangnis vör Gewidder hett ja ehr Grünnen; mennig Hüüs sünd fröher afbrennt, un in uns Strohdack-Gegenden (villicht nich in Amerika) hebbt de Lü fröher veel beedt bi Gewidder...

Marlou: Melville weet dat ok; he kennt de natuurwetenschaplichen Entwickeln vun sien Tied; man he kann dat nich af, dat een de Minschen bang maakt un ehr dat Gottvertruun madig maakt.
De Sluss vun de Geschicht seggt:

Man liekers mien Behanneln un ok liekers ik all mien Navers vör em wohrschugen dä, drifft he sik doch noch in uns Land rüm, reist in störmsche Tieden rüm un drifft Hannel mit de Minschen ehr Bangnis.

Mi dücht, weer ik de Blixafleidermann, harr ik seggt: "Mien gode Mann, du kannst dat prachtvulle Gewidder jümmer noch geneten, ok un sogor beter mit so'n Kopper-Blixafleider. Dor is de Freid duppelt. Un du nimmst nüms anners wat dorbi weg.

Blixafleider mit Krüüz un Windfahn tohoop op't Dack

Is dien Aart Gottvertruun nich eentlich en Aart, Gott op de Proov to stelln? Süh, un dat schallt wi nich, seggt uns de Bibel. Dat gifft noch noog Steden, wo du dien Gottvertruun op vernünftig Aart bewiesen kannst. Gott rutfeddern avers schast du nich." Man so snackt de Blixafleidermann nich, he schüürt Angst, un düt Bangmaken, düt Verunsekern — dat is vun Düvel.

Gabi: Sühst wohl! Wi bruukt keen Angst to hebben, Gott sorgt för uns!

Sabine: Un ik bruuk doch Sekerheit…

Sabine snappt sik en Appel vun'n Altar, un all dree seggt:

Amen!