Weest barmhartig!

Predigt to de Johrslosung 2021 vun Sabine Stürzer

Dat Evangelium, 'neem de Johrslosung ut stammt, steiht bi Lukas in't 6. Kapitel, de Verse 27-38:

Jesus seggt:
"Man ji, de ji mi wirklich tohöörn doot, segg ik:
Leevt juun Fienden, doot de Godes, de juuch hassen doot!
Segent de, de juuch verflöken doot! Beedt för de, de juuch schamfeert!
Un sleit di een in't Gesicht, denn holl em ok de anner Back hen!
Feddert di een dienen Mantel af, denn giff em ok dat Hemd!
Giff jedeenen, de di bidden deit! Un wenn di wat wegnahmen warrt, denn wees nich dorachter her, dat weddertokriegen!

Behannelt all Minschen so, as ji wüllt, dat se juuch behanneln schallt!

Wenn ji bloots de leven doot, de juuch ok leevt, wat hebbt ji denn dor Grotes daan? Dat doot de Sünners ok.
Un wenn ji bloots good to de sünd, de juuch ok wat Godes doot, wat is denn dat woll Grotes? So doot ok de Sünners.
Un wenn ji bloots de wat borgt, vun de ji dat ganz wiss trüchkriegt, wat schall dat denn weert ween? Ok de Sünners borgt sik ünnernanner wat, wenn se wiss sünd, dat se dat wedderkriegt.

Man ji schallt justemang juun Fienden leevhebben! Ji schallt Godes doon, borgen un sik keen Sorgen över maken, wat ji dat wedderkriegt.
Dennso warrt ji hogen Lohn verdenen, un ji hannelt, as dat de Kinner vun den Hööchsten tokümmt. Denn ok he is goodhartig gegen de Undankboren un Bösen.
Weest barmhartig, as juun Vadder barmhartig is!

Richt' nich, dat ji nich sülven richt' warrt! Verurdeelt nich, denn schallt ji ok nich verurdeelt warrn! Spreekt de Minschen frie, denn warrt ji ok friespraken warrn!

Geevt, denn warrt ji ok empfangen: en vull, rüddelt, stuukt un överlopen Maat warrt in juun Schoot gaten warrn. Denn dat Maat, mit dat ji bi annerlü meten doot, dor schallt ji ok mit meten warrn."

Leve Gemeen,

barmhartig ween is ganz eenfach. Luuster man to:

"Passop!", seggt de Kattekermoder to ehr Kinner, "ik glööv, dor kümmt 'n gewaltigen Storm!" Se kiekt besorgt na'n Heven un drückt ehr Kattekerkinner fast an sik.

"So'n gresig Hulen un Brusen heff ik noch nienich höört!", wunner sik de Voss. He piel de Ohren op un snoper skeptisch in de Luft.

De ole Swienegel keek sik unrohig üm. "Wat'n gresigen Wind vundaag!", sä he un stemm sien lierlütte Been fast in den Bodden.

De Kattekermoder harr recht: Dat duer nich lang, un en Storm feeg dör Wischen un Woolden, en Storm so gewaltig, as een noch keen sehn hett! Bläder un Blomen warveln dör de Luft. Bööm bröken as Rietsticken.

"Mien Nest flüggt weg!", schreeg de Amsel.
"Uns Boomhuus ok!", repen de Kattekers. "Wo schallt wi hin?!"

De Reh un Hasen jumpt as de Heuschrecken vun een Steed na de anner vör Bang, dat de dalfallen Äst un Bööm se drepen kunnen. De Schaap un Köh liegt platt op de Wisch un drückt sik an'nanner. De Müüs truut sik nich ut ehr Löcker.
Sogor de grote Boor brukt en Fels as Hollfast. Un de Bottervagels un Immen? De Armen! Tomehrst hett de Storm ehr verweiht un vun Tohuus wegdreven.

De Storm toovt as en Sintfloot. Allens ritt he mit sik, wat nich niet- un nagelfast is. Sogor an de Muern vun de lütte Borg, 'neem de ole Biber huust, ruckelt he mit sien ruge Arms.
Man de Borg is starker as de Wind.

"Wokeen kloppt denn dor an?", fraagt de Biber.
"Dat bün ik, Hoppel de Haas!", jammert de Haas vör de Biberborg. "Bitte laat mi doch rin! In mien ünnereerdschen Buuten steiht dat Water mannshooch!"
"Och je, kaam man rin!", seggt de Biber, un Herr Hoppel maakt en groten Satz. Nix as rin in den Schuul vun de Borg! "Danke!", japst he un bevert as en Espenbladd.
"Nu roh di man ut! Hier büst du seker!", begööscht em de Biber.

Dor kloppt dat al wedder: "To Hölp, laat uns rin!", roopt de Kattekers. "Man rin!", antert de Biber. Un glieks kümmt de neegste: "Ik bidd di, help mi!", bedelt en lütt Reh, "ik bün to swack, hier buten packt mi de Wind!" "Kaam rin, de Borg warrt di schulen!", seggt de Biber.
"Wi ok, wi ok!", fiept en poor Müüs, "en mächtige Boom hett uns Muuslock verschüddt!" "Kaamt rin!", seggt de Biber. "En Tohuus brukt jedereen."
Nu pickt en Hehn gegen dat Borgdoor. "Bidd di, maak op! De Storm hett mi gegen en Steen sleudert, ik bün versehrt!", gacker dat. "Kaam!", seggt de Biber, "hier kannst du heil warrn!"

Noch keen Stünn is üm, un de Borg vun'n Biber is al orrig vull. So veel Gäst! So veel ünnerscheedlich Gäst!
"Mäh! Määäh!", wimmert en lütt Lamm vör dat Borgdoor. "Ik kann mien Moder nich mehr finnen! De Storm hett uns verweiht!" "Kaam rin!", seggt de Biber. "Hier büst du nich alleen!"
Un mit dat Lamm kümmt ok de Amselfamilie dör dat Borgdoor rin. "Dröfft wi blieven?", fraagt se den Biber. "Ja, kaamt rin! Hier köönt ji blieven", seggt he.

Denn kaamt noch en Esel un twee Köh, dree lütte Swien, en Swarm Bottervagels, en Peerd un en Voss.
Dicht an'nannerdrängelt huckt de Deerten un luustert op dat Hulen vun den Storm.
"Dank ok schöön, Herr Biber!", seggt de Voss. "Ohn di un dien Borg weern wi böös in'n Moors knepen!"
"Ja, ja! Danke!", seggt, muht un piepst de annern.

De Biberborg is meist en beten as de Arche Noah

Do kloppt dat al wedder. Dat is de grote Boor. "Dröff ik ok in dien Borg? De Wind is so iesig, dat geiht mi dör un dör." "Ja, kaam man rin!", seggt de Biber.
"Aver de Boor is so reesengroot! De nimmt uns de ganzen Platz weg!", schriegt de lütten Swien. "Jawoll! Un he brukt ok mehr to eten as wi! Un wi hebbt all Hunger!", roopt de annern. "Dat langt nu! De Borg is vull!"
"Ja, Herr Boor is reesengroot. Avers sien Noot is ok nich lütter as juun Noot", seggt de Biber. "Kaam rin, leve Boor, un warm di! Wi warrt tosamenrücken un Platz för di schaffen."

As sik de Boor jüst schüchtern to de annern setten deit, kloppt dat al wedder.
Besorgt kiekt de Deerten na de Döör. "Nee, nu geiht wirklich nix mehr!", mummelt de Swienegel.
Man al höört se den Biber wedder seggen: "Ja! Kaam rin!" Dat is en Snick, de nu rinkrüppt. So gau as hüüt weer se noch nienich ünnerwegens. Man liekers is se, as jümmers, de Letzt.
"Na good! För en Snick findt wi ok noch Platz!", röppt de Haas. "Wat kann se dorför, dat se so langsam is! Snick blifft Snick!"

Avers de Snick is nich de Letzt. Dat kloppt al wedder.

As de Biber dat Door opmaakt, verjaagt sik all. Dat is de Wulf. All un een sünd bang vör em bet op de Knaken — se weet all, wo beestig he mit de Höhner, Hasen, Schaap un Reh tokehr geiht.
"De nich! Nee, nienich! Nich de Wulf! Op keen Fall! De mutt buten blieven!", schriegt de Deerten as verdull dörch'nanner.

"Doch! Ok för di is hier Platz!", seggt de Biber to den Wulf. "Worüm büst du nich fröher kamen?"
"Och, ik weet ja, dat ik nich good to de annern west bün un dat nüms mi lieden kann", antert de Wulf.
"Du büst hartens willkamen: Kaam rin!", seggt de Biber.

Leve Gemeen,
en Definischoon vun Barmhartigkeit, de ik funnen heff, seggt: De Barmhartigkeit süht de akute Noot un helpt stantepe.
Wokeen dat Gegenöver is, riek orr arm, good orr leeg, dat speelt keen Rull för de Barmhartigkeit. Se deit, wat se deit, op Vörschuss un ahn na'n egen Vördeel to kieken. Dat geiht ehr nich üm Gegenleistung.

Barmhartigkeit is noot-wennig — in'n Woortsinn. Wokeen Barmhartigkeit öövt, kann de Noot vun anner Minschen afwennen.

Ik seh en groten Ünnerscheed to de Hölpsbereitschap. To Hölpsbereitschap föhl ik mi verplicht, wieldat dat ja ok soschale Kuntrull gifft: Wenn ik den Rullstohlfohrer de Döör ophollen do; wenn ik bi't Instiegen in'n Bus den Rullater orr den Kinnerwagen mit anpack; wenn ik mien Nahversch de Kökenwaag utlehnen do, wieldat ehr Waag merrn in't Kokenbacken perdü gahn is...

Avers Barmhartigkeit? Barmhartigkeit is Leevde.

Mitleed is för mi ok keen Barmhartigkeit. Mitlieden do ik, wenn ik de Ankünnigen för den Kollektenzweck höörn do. Denn doot mi de Minschen in Noot un Elend leed, un ik geev geern en poor Groschen, ehr Lieden to linnern.

Avers Barmhartigkeit... Barmhartigkeit is Leevde.

Dorüm heff ik ok düt Motiv för de Koorten wählt, de Se an'n Ingang kregen hefft. Dat Hart, dat Symbool för de Leevde, dor kümmt dat op an!

Avers Barmhartigkeit... Barmhartigkeit is Leevde.

Leve Gemeen, mennigmaal much ik avers nich barmhartig ween, dor bün ik as Jona: Jona will nich, dat Gott barmhartig is. He will nich na Ninive gahn, de Minschen dor vör Gotts Straafgericht to wohrschugen.
Mennigmaal denk ok ik: "Kleit mi doch an'e Fööt! Loopt in juun Unglück, ik schiet dorop!"

De Vadder in de Geschicht vun'n verlaren Söhn gifft den Sohn sogor noch dat kumplette Arvdeel bavento un lett em dormit lostrecken un sien egen Erfohren maken.
Un as he wedderkümmt, blameert un ruineert?
Dor barmt sik de Vadder över em, orr, as een dat fröher sä: "Dat barm em", dat röög em an, dat is mehr as Mitlieden, dat is Leevde. Dat Hart.

De Vadder harr ja ok seggen kunnt: "Fein, dat du wedder dor büst. Allens klaar, kaam rin." Fertig. Eenfach nich mehr över de Saak snacken, wiedermaken as tovör. Mennigeen wöör dat al as groottöögsch noog ansehn, wenn de Vadder den Söhn sien Blamaasch nich ünner de Nees rievt.

Man nee, sien Barmen wiest sik in de grote Freud, he fiert en Fest, lett dat Mastkalv slachten un vergifft sienen Söhn rundweg all sien Verfehlen.

Barmhartigkeit... Barmhartigkeit is Leevde.

Leve Gemeen, dat gifft noch en Grund, worüm ik jüst düt Motiv wählt heff: dat Woort "ich", ik.
Bün ik mit mi sülven wirklich jümmers barmhartig?

Ik kann hier bloots vun mi sülven snacken. Ik bün noch mit dat Motto optrocken worrn "Indianerherz kennt keinen Schmerz!" Dat güll för liefliche Pien, avers ok för den Kummer in de Seel. — Ik seh Koppnicken, mien Öllern sünd anschienen nich de eenzigen, de ehr Kinner so optrocken hebbt.

"Weest barmhartig, as juun Vadder barmhartig is." Düsse Opfeddern gellt ok ganz besünners uns, uns sülven! Wi dröfft ok mit uns sülven barmhartig ween!
Wenn ik mi hier so ümkieken do, seh ik mennig barmhartige Lü. Vun ganz vele vun Se weet ik sogor, an welk Steden Se Barmhartigkeit leven doot, woneem Se dat wichtig is, barmhartig to ween. — Un mit sik sülven? Weest Se ok mit sik sülven barmhartig!

Dat kann ok mal heten, ole Geschichten rohn to laten; nich mehr so över verleden Begeevnissen, över de Ungerechtigkeiten in't Leven natodenken. Wi weet nich, woso uns Gott düsse or de doren Lasten opleggt hett. Worüm wi so en Schicksal hebbt, dat wi meent, Gotts Barmhartigkeit nich mehr sehn un föhlen to könen.

Leve Gemeen, ganz ehrlich: Wenn nu nich Se hier, in de warme Kark, vör mi sitten dään, sünnern wenn ik in't Flüchtlingscamp in Moria orr in Libyen vör junge Lü snacken schull... ik wüss denn nich, woans ik de vun Gotts Barmhartigkeit vertelln kunn.

Avers Se hier vunmorgen kann ik toropen: "Hefft Dank för juun Barmhartigkeit, denn dorin wiest sik Gotts Barmhartigkeit! Blievt so as de Biber, de all Deerten in sien Borg willkamen heten deit. Un — vergeet sik sülven nich!"

Amen.

Barmhartige Gott!
Du hest uns dör dat ole Jahr leit.
Nich jümmers hebbt wi dat föhlen kunnt.
Kaam du uns in't niege Johr neeg.
Erfüll uns mit dien Gegenwart, dat wi dien Willn erfülln köönt.
Wies uns den Weg, wenn wi de Richt verlaren hebbt
un uns dat Leven to'n Radel worrn is.
Ween du uns Licht un uns Lüchttoorn,
dat wi wiederhen dien Barmhartigkeit betügen un leven köönt.
Gedenk doch, Herr, an dien Barmhartigkeit,
de al vör de Welt vun Ewigkeit her west is.

Amen.