Unse Vadder in Heben

Dialogpredigt vun Sabine Stürzer

Gabi: Unse Vadder in Heben…..

Sabine: Jo! Hier bün ik!

Gabi: Stör mi nich, ik will beden…….

Sabine: Ober du hest mi doch ropen!

Gabi: Ik di ropen? Ähmmm….. Quatsch!
Dat beed wi eben so: Unse Vadder in Heben……

Sabine: Sühst, nu röppst du mi all wedder: Vadder!
Wenn du "Vadder" röppst, bün ik doch wohl nich irgendwer för di, denn büst du doch mien Kind, un en gode Vadder höört, wenn sien Kind em röppt. Mi wiest dat, dat du Vertruun to mi hest un mit mi schnacken wullt.
Hest du nienich doröber nodacht, worüm du "unse Vadder" un nich "mien Vadder" röppst?

Gabi: Häh? Na, so heet dat doch!

Sabine: Wenn du "unse" seggst, hest du begrepen, dat du nich alleen op de Eer büst, sünnern dat du veele, veele Süsters un Bröders op de Welt hest. Dat du en Deel von ene Gemeenschap büst. Is dat nich scheun?

Gabi: Ja, nee, nee ja……

Sabine: Also, wat is denn nu los? Worüm geiht di dat?

Gabi: Laat hilligt warden dien Naam...

Sabine: Meenst du dat ook so? Meenst du dat eernst?

Gabi: Wat schall ik ernst menen?

Sabine: Of du mien Nomen hilligen warden looten wullt? Wat bedüüdt dat?

Gabi: Dat bedüüdt….., dat bedüüdt……., ach, wat weet ik! Hett mi noch nüms verkloort!

Sabine: Dat heet, dat du mi ehren un achten wullt, wieldat du weetst, dat ik doröber glücklich bün. Dat ik mi frei, wenn du to mi höllst. Dat di mien Noom wichtig, wertvull un eenzigaartig is. Is dat so?

Gabi: Jo, mach ween….

Sabine: Mach ween…….. Is di dat wichtig, nich bloots den Nomen to drägen, den diene Öllern di geben hebbt? Is di dat wichtig, ook Christin to heten? Döfft to sien?

Gabi: Doch, schon….. man du bringst mi ganz ut de Reeg mit de Froogeree.
Laat kamen dien Riek.

Sabine: Deist du wat dorför?

Gabi: Wat? Woför?

Sabine: Na, dat mien Riek kummt!

Gabi: Jo kloor! Ik betohl Karkenstüür, goh ook in de Kark, ik geev jümmers wat in Klingelbüdel un bi anner Kollekten!

Sabine: Un meenst du, dat dat genoog is? Sünndag na Kark gahn, Geld aflevern…..

Gabi: Ähmmmm….

Sabine: Nee, Jesus hett keen Hann, dien Hann bruukt he, Jesus hett keen Fööt, dien Fööt bruukt he, Jesus hett keen Gesicht, dien Gesicht bruukt he.
Na, nun man wieder!

Gabi: Wat du wullt, schall warden, in'n Himmel un op de Eer.

Sabine: Un, wat deist du dorför?

Gabi: Wat denn nu noch? Wat sall ik denn noch allns?!

Sabine: Ooch, 'n beten an di sülbst arbeiten. Du weetst al: diene Unaarten, de du so an di hest. Hebbt diene Kinner di all hundert Mool seggt, schast du nolooten. Geihst jüm op de Nerven dormit.

Gabi: Hmpf….. Ik dach, dat geiht üm dien Willn, nich üm den vun mien Kinner?

Sabine: Dat is dat ja jüst: Ik wünsch mi, dat du anfangst, dien Denken to ännern. Dat du de Welt mit de Oogen vun de annern Lüüd bekieken deist. Dat du anfangst, doröber notodinken, wie anner Lüüd sik föhlt, wie se leevt, wie de Welt ut ehr Sicht utsüht.
Un nich blots dinken, nee, hanneln schust du denn ook dorno.

Gabi: Wat denn noch alln's? Is jümmers noch nich genoog?

Sabine: Nee. Du kennst doch den söben Warken vun de Barmhardigkeit?

Gabi: Jo!!!

• Kranke besöken;
• Lüüd, in Kaschott sitt, besöken;
• Lüüd, de Hunger hebbt, wat to eeten geeven;
• Lüüd, de Döst hebbt, wat to drinken geeven;
• Lüüd, de truurig sünd, Troost geeven;
• Lüüd, de keen Kledaasch hebbt, wat öber'n Lief to trecken geeven;
• Lüüd, de keen Dack öber'n Kopp hebbt, in mien Huus opnehmen;
• un de Doden to Eer bringen!

  Sabine: Wat is dien Wark? Du dröffst di erstmool een dorvun utsöken.
  Nich all op'n Mool, dat weer to veel, man een Wark. Wat schall dien Wark sien?

Gabi: Wat wullt du egentlich vun mi? Woso ik, jümmer ik?
Wat is mit all de, de vör luder Geld nich weet wohen dormit?!
De sik all Tüddelkroom köfft, bloots üm jümmehr Nohbern to argern?
De üm de Welt reist, je wieder, je beter?
Jede Johr en nee Auto? Hmm, wat is mit de????
De geevt denn to Wiehnachten fein wat för Brot för de Welt un denn sünd se fein rut! Wat is mit de? Wat seggst du to de????

Sabine: Hmmm, ik dacht, du beedst dorför, dat mien Riek anbreken deit, dat mien Will op de Eer to sehn ist. Dat fangt nämlich bi di an, bloots bi di!
Du hest doch beedt: Laat kamen dien Riek.
Ik dacht, denn muchst du anner Lüüd wiesen, wie dat geiht mit mien Riek.

Gabi: Geiht klor, heff ik verstahn. Kann ik nu wieder beden?
Giff uns Brod dissen Dag…….

Sabine: Du hest Öbergewicht!!!
Do lever wat dorför, dat keen Kind un keen utwussen Minsch mehr an Hunger starben mutt!

Gabi (verdreiht de Ogen):
Un reken uns nich to, wat wi Unrecht daan hebbt,
so as wi nich toreken wüllt, wat uns andaan is.

Sabine: Un Magda?

Gabi: Magda? Nu fang bloots nicht mit de an! Du weest genau, wat se achter mien Rügg so allns öber mi vertellt!
Wenn ik de al de Straat langskamen seh — un wie se denn op mien Huus schuult, of wohl ook de Finster fein putzt sünd un wie de Goorn utsüht….. un wenn se mi tofaten kriggt, wie honnigsööt se denn schnacken deit: Da se jo weet, wo veel Arbeit ik heff, un dat se mi bewunnern deit, wie ik dat so allns op de Reeg kriegen do. Un denn geiht se achterüm to Marie un denn geiht dat Gesluder los, wie dat bi mi utsüht un so…. Nee, gah mi af mit de!!!

Sabine: Ik weet, ik weet, man wat is mit dien Gebet?

Gabi: Ik meen dat nich so.

Sabine: Du büst tominnst ehrlich.
Mook dat egentlich Spooß, mit so veel Bitterkeit un Afgunst in'n Buuk rümtolopen?

Gabi: Dat mookt mi krank.

Sabine: Ik will di helpen: Vergiff Magda, un ik vergeev di.
Denn is Hoochneesigkeit un Sluderkroom Magda ehr Sünd.
Un de hett mit di nix mehr to doon.
Villicht wünscht Magda un Marie di denn keen goden Dag mehr, egol! Liekers, viellicht nehmt sik noch twee, dree Lüüd en Bispill an di un kriggt Moot, so to doon as du.

Gabi: Keen Fenster mehr to putzen?

Sabine: Nee. Vergeven un denn Freden in't egen Hart to finnen.

Gabi: Hmmm, ganz scheun veel verlangt, ik weet nich, of ik mi dortau överwinnen kann.

Sabine: Ik help di dorbi. Un, wat kümmt nu?

Gabi: Laat uns nich afkamen vun dien Recht, un maak uns free vun allns, wat uns drifft. Du wullt dat, du kannst dat, un du deist dat ook.

Sabine: Och, nix leever as dat! Bliev eenfach op mien Weg, goh eenfach üm all dat Lege rüm, denn geiht dat al klor!

Gabi: Wie meenst du dat?

Sabine: Nu do man nich so, du kennst diene legen Pünkt genau:
Hest du nich mehr op dien Teller, as di goot deit?
Kööpst du nicht mehr, as du bruken kannst?
Hest du nich annerletzt en Oog op den netten jungen Kollegen smeten?

Gabi: Dat is dat schwoorste "Unse Vader in Heben", dat ik je beedt heff.
Liekers, dat hett to'n eersten Mol wat mit mien Leven to doon.

Sabine: Dat freit mi. Wieder, beed geern to End.

Gabi: Du wullt dat, du kannst dat, un du deist dat ook.
Amen.

Sabine: Weetst, wat mi freit? Wenn Minschen, so as du, anfangt, mi eernst to nehmen, richtig to beden, mit mi to schnacken, un dat ook meent, wat se beedt.
Wenn se doröber nodenken doot, wat se dor egentlich seggen doot un wat dat för ehr Leven bedüden deit.
Wenn se begrepen hebbt, wat mien Will is, un versöcht, op den Weg to kamen un to blieben.
Wenn se markt, wo good sik dat för jüm sülven anföhlt un dat Hart licht mookt.

Amen!