Dat kannst mi glööven!
Dank för de Roh

vun Elisabeth Tobaben

To'n Anhören hier klicken:

Lesen deit Elisabeth Tobaben.

"Wieso? Passt denn dat Cello nich in Se ehr Auto rin?" Ik hebb den jungen Musiker an't Telefon jüst vertellt, dat wi em un sien lüttjet Ensemble mit de Wippe an den Haven afholen willen. De Wippe is so'n lüttjen Handwagen, mit den wi allens tranportieren doot op uns Insel. "Wat? Gor keen Autos?", fragt he un kann sik överhaupt nich vörstellen, dat dat geiht un wi hier so leven köönt. Ok de groten Schölers, de wi mit uns Konfermanden in en Hamborger School dropen deen, kunnen sik dat nich vörstellen. "Over dat gifft doch woll wiss tominnst en U-Bahn op jon Insel?", wulln se weeten.

Fähre na Juist

Good, de Doktors un de Füürwehr föhrt mit en Auto to jüm ehrn Insatz, un een Krankenwogen gifft dat ok, obber anners maakt wi allens to Foot, mit en Peerwagen of mit de Wippe achter dat Fohrrad. Keen Autos, keen U-Bahn, allens geiht dorüm so'n beten wat suutje to.

Jüst dorüm koomt veele von uns Baadlüüd jümmer wedder nah Juist: Wieldat wi hier keen Autos hefft. Wiel dat hier stiller is as in de Grootstadt. Dat helpt, mal för een poor Daag achter sik to laten, wat di anners so wichtig vörkummt un wat to Huus jümmer glieks eben ganz gau maakt warden mutt. Hier is eenfach Tied, mal wedder nahtodinken över sik, över dat Leven un den Gloven. Dat ist viellicht lichter, wenn dat umto nich so luut is un dör'nanner.

Juist bi Ebbe

Mennigeen schrifft ok sowat in dat Gästebook in uns Inselkaark. Se freit sik över de Stille, den Strand un dat de Kark open is. Un dat fallt richtig op, dat düt Johr so veel Lüüd eenfach schreven hefft: Danke!

Veele seggt ok, worför: Danke, Gott, för mien Leven, för mien Familie un de schöne Tied op Juist. Een het wat schreven, wat ok de Psalmbeder seggt: Ik holl mi an Gott, denn ward mien Seel ganz still.

Ik mark, dat deit eenfach good, sowat to lesen. Un viellicht is Danke-seggen jo ok anstekend?

Bi us up plattpartu.de finnt man nu utsöchte Bidräge van disse Radiosendung.