En unborn Tweeschen-Poor snackt in'n Buuk vun ehr Mudder.

"Segg maal, glövst du egens an een Leven na de Geboort?", fråågt de een Tweeschen.

"Ja un ja! Hier binnen wasst wi un warden stark för dat wat buten kamen ward," antert de anner Tweeschen.

Philipp Otto Runge, De Morgen

"Ik glööv, dat is dumm Tüüch!", seggt de ierste. "Dat kann kein Leven na de Geboort geven — woans schull dat bittschöön utseihn?"

"So ganz nau weit ik dat ok nich. Avers dat ward seker bannig wat heller sien. Un villicht warden wi rümlopen un mit'n Mund eten?"

"So een Tüünkraam heff ik ja noch nie nich höört! Mit den Mund eten, wat för en verdreihte Idee. Dat gifft doch de Nåvelsnoor, de uns nährt. Un woans willst du rümlopen? Dorför ist de Nåvelsnoor veel to koort."

"Doch, dat geiht säker. Dat ward even allens bloots en beten anners."

"Du spinnst. Dat is nie een trüüchkamen vun 'na de Geboort'. Mit de Geboort is dat Leven to Enn. Punktum."

"Ik geev ja tau, dat nüms weit, woans dat Leven na de Geboort utseihn ward. Aver ik weit, dat wi denn uns Mudder seihn ward un se för uns sorgt."

"Mudder??? Du glöövst doch wohl nich an en Mudder. Wo is de denn?"

"Na hier — överall üm uns rüm. Wi sünd un leven in ehr un dörch sei. Ahn sei kunnen wi gor nich sien!"

"Tüünkraam! Von en Mudder heff ik noch nie nich wat markt, also gifft dat se ok nich."

"Doch, manchmåål, wenn wi ganz lies sünd, kannst du se singen hörn. Orrer spören, wenn se uns Welt straakt."

Tweeschens. Foto Alice Volkwardsen/Wikimedia Commons