Uns Kark — en Schmuddel-Vereen?

vun Cord Denker


Ick much dat geern öbermool'n mit een Farv, de all'ns afdecken deit. Man düsse Farv gifft dat nich. He weer mien Kolleeg, mien "Amtsbroder", as wi dat in de Kark utdrücken doot. As Fründ harr ick em nich hebben wullt, he kääm ümmer een beten to dicht ran, un dat kunn ick nich lieden. Awers liekers bewunner ick em: He weer vun sportlich Figur, he kunn sien Woort moken, weer mennigmol witzig und harr egens ümmer een Lachgesicht ünner siene rode Hoor. Un he kunn op Lüüd togohn — ick kunn dat lang nich so good.

In den Mai 1982 harr Propst Karl Ludwig Kohlwage för de Preester ut Ohrnsborg un ümto een Studienfohrt noh Kreta ansett: Kontakt to de Griechisch-orthodox Kark, Besöök bi de minoisch Kultur un söken noh Spuur'n vun den Tweten Weltkrieg: Wat harr de düütsche Wehrmacht dor anricht. Mien Kolleeg, Dieter K., höör ok mit to düsse lütte Grupp.

Dat Hotel, dat uns opnohmen harr, stunn an een Bucht. Wenn keen Wind weer, kunn man dor ok baden. Man wi harrn Storm hatt, un de Bülgen güng hooch. Dor weer keen Minsch an dat felsig Över, dat harr mi wohrschuu'n kunnt, awers nee, dat hett mi lockt. Un denn weer ick dor binnen, merrn mang de Bülgen, de een knapp achter de anner op den kotten Strand mit de runden Steen klatschen. Eerst as ick genoog harr vun den Wellendanz un rut wull, mark ick, dat güng nich. Vun boben keek ick dol op de rullen Kiesel un wüss, dat de mi keen Halt gewen kunnen. Een poor Mool versöch ick dat, ut dütt Kabbelwoter ruttokomen, man knapp weer ick ünnen op den Strand ankomen un wull op alle Veer noh de faste Kant hen, do reet mi de näächste Woterschwall de Been weg un trock mi wedder in de See. Bilütten dämmer mi dat, dat ick in Lewensgefohr weer.

Do düker he op, Dieter K. He harr dat ut sien Finster sehn, dat ick mi dor afstrampeln dä, un he harr dat föhlt, dat dor een Minsch in Gefohr weer. Nu stunn he nich wied af vun mi, un dat hett mi Moot mookt gegen de Panik, de sick in mi utbreden dä. Ick tööw op de beste Gelegenheit, lett mi dol op den Kieselstrand, rappel mi tohööchd, kreeg de Hand vun Dieter foot un kunn mi mit een'n Schwung an dat Felsen-Över retten. Dat Woter, dat mi noch op den Rügg klatsch, kunn mi nu nix mehr doon.

Dat liggt nu al 28 Johrn torüch. Mi hett Dieter domols ut den Schlamassel ruthulpen. Man nu lees ick in alle Bläder, dat he to lieke Tied un loterhen Jungs un Deerns begrabscht un sick to Gefallen nohmen hett, üm sien Gelüst uttolewen. Jo, Dieter is de Ohrnsborger Paster, öber den sied Weken schreben un schnackt ward ünner de Öberschrift "Sexueller Missbrauch" vun Kinner un junge Lüüd, de em anvertruut weern as Kunfirmanden oder in JungGruppen oder ok as de egen Stiefkinner. He hett sien Stellung un sien Macht as Paster ohn Bedenken utnutzt un sien Gelüst nich tögelt.

Un Lüüd üm em rüm hebbt dorvun wüsst, an eerste Stee sien Amtskolleeg ut de Ohrnsborger Hagen-Gemeen, Friedrich H. — "Jo", seggt de Frisöör to mien'n Fründ, "ick heff dat al vör twintig Johrn wüsst, dat Paster K. achter Jungs ran is. De Jungs hebbt hier doch dorvun schnackt, un dat teemlich luud." — Man denn hebbt de Lüüd wegkeken, man kunn't jo nich bewiesen. Un de blanke Verdacht langt nich hen, üm een'n Minschen dat Gericht op den Hals to jogen. Un wi wüllt jo doch keen Schnüffel- un keen Denunzianten-Gesellschaft sien.

An'n 17. Juli 2010 hett de Hamborger Bischöfin, Maria Jepsen, ehr Amt dolleggt, un dat wegen düsse Schmuddel-Geschichten ut Ohrnsborg. Wat hebbt wi uns freit — tominst de mehrsten —, as se 1992 düssen Posten kreeg. De Kark, uns Kark, kreeg op eenmol een minschen-fründlich Gesicht. Wegen düsse Grabscher-Geschichten is ehr nu de Grund ünner de Fööt glitschig worden un gifft keen Halt mehr. Schwoor to seggen, wat ehr Schuld dorbi is, wenn Propst un Pröpstin dat nich markt, dat dor in een Gemeen wat fuul is, un de Saak nich in all Düüdlichkeit op'n Disch bröcht ward. Öber Johrn is dor wat ünnern Teppich kehrt worden. Man nu is dat Fatt öberlopen, un dat stinkt bit noh'n Heben rop: Uns Kark — een Schmuddel-Vereen!

De Opfer hebbt sick wehrt un hebbt op't letzt den Steen in't Rullen bröcht. De Opfer — wo lang mag dat duu'rn, bit een dat woogt un vör anner Lüüd dormit rutkümmt: "Ick bün Opfer!" — In mien Gemeen, in Bargteheide, geew dat in de föfftiger Johrn vun dat vörrig Johrhunnert een Kinner-Porno-Ring. Veertig Johren loter, as de "Täter" al dood weern, hett een Fruu mi dat anvertruut: De Unkel harr sien Gelüst an ehr utloten, un de egen Vadder harr ehr schlogen. Vun de Schlääg harr se een Gehöör-Schaden kregen. Nüms hett ehr glööwt, wenn se sick beklogen wull. Se weer mit all ehr Beleewnissen alleen. Se söch noh Halt in de Globenswelt vun verschieden Gruppen, een ümmer frömmer as de anner, un dat lett, as wull se Dreck un Ekel-Placken vun sick afwaschen. Man dat bröch all'ns nix. Ümmer wedder weer'n Twiefel an sick sülben dor. Een'n Beruuf to lehrn, güng nich, denn se weer ümmer wedder krank, ohn dat de Dokters recht wat finnen kunnen. Se hett heiroot un dree Kinner dat Lewen schenkt, de nu al groot sünd. In een vun de letzten Breven bekloog se sick doröber, dat de Kinner sick vun ehr afwennen un dat ehr Mann ehr schlöög.

Leevde will den annern Minschen Godes gewen. Awers wenn Leevde sick bloots noch as Sex versteiht un Deel vun een Machtspeel ward, denn is de Düwel mit vun de Partie un höögt sick. Den Minschen sien Binnerst is jo wol een Afgrund. De Minsch kann een Retter för anner sien, man he kann ok een Düwel för anner sien.
Un ick sitt hier nu, mien Kopp is vull vun dat, wat de "Spiegel" un de annern Bläder öber den Schandal vun Ohrnsborg schreben hebbt. Ick krigg dat mit, dat miene jüngern Kollegen, Fruunslüüd un Mannslüüd, Lasten op de Schullern leggt ward, denn se mööt sick üm de Opfer kümmern un to de Minschen gohn, de froogt un de keen Vertruu'n mehr in de Kark hebbt.

Ingrimm un Truu'r stiegt in mi tohööchd, dat een Minsch so veel twei moken kann un minschlich Vertruu'n mit Fööt petten. Un denn is dor in een anner Eck vun mien Seel een Stück Dankborkeit, dat mi de sülbige Minsch een hölpen Hand röberlangt hett un mi ut Nood un Gefohr trocken hett. Licht un Schatten sünd so dicht bi een anner. Worüm verleert dat Licht af un an sien utstrohlen Kraft? Un worüm kriggt de Schattenmacht af un to so veel Öberhang un Öbermacht, dat se uns Lewen todecken kann? Wat köönt wi doon? Wat mööt wi doon?


1.8.2010


na baven