Volkstruurdag 2024: Swoor to glöven

vun Marlou Lessing

Ik weet nau, wat ik för Gedanken över juuch heff, seggt de Herr: Gedanken vun'n Freden un nich vun't Lieden, dat ik juuch Tokumst un Höpen geven do.

Jeremia 29,11

Dat is de Dagslosung för hüüt. Wohraftig. Köönt wi dat glöven? Dat klingt so realitätsfremd — Freden, keen Lieden; Tokumst un Höpen. En Drömerie. En Droom. En Wulkenkuckucksheim.

Villicht is Gott de letzte in düsse Welt, so schient dat, de noch Gedanken vun'n Freden hett. Even de letzte Romantiker. Unbelehrbor höllt he an'n Freden fast. Wi Minschen köönt uns dat nich leisten, wi mööt de Realität in't Gesicht kieken, un de heet: Macht un Gewalt regeert. In en Welt, 'neem de Ressourcen — Drinkwater, Ackerland, Rohstoffen, Sekerheit — jümmer minner warrt un de Minschen jümmer noch mehr, wiest sik, dat Gewalt tomehrst de eenfachste Lösung is. De Kriegsherren sünd överall un op all Sieden to finnen, an so vele Steden in de Welt hebbt se al apen Kriege in't Wark sett — de grulichsten sünd faken de, vun de wi an'n minnsten höört (orr hören wüllt?). Un ok uns Sellschap, uns Alldag un uns egen Denken militariseert sik mehr un mehr; jümmer kötter warrt uns Lunte, jümmer gauer griept wi to Gewalt. De Minsch weer al siet Minschengedenken de döödlichste Spezies vun all; keen anner Deertenaart orr Leevwesen bringt so veel vun sien egen Aart üm as de Minsch. Mit de modernen Middel geiht dat jümmers effektiver un in gröttere Tallen; en nieges, hoochmodernes Nuklear-Wettrüsten steiht uns in't Huus, un dormit — orr ok op ünnnerscheedlich anner Wiesen — köönt wi den Planeten för Minschen un vele Deerten unbewohnbor maken. Dat lett meist, as weern wo dorop ut.

Dor wöör dat doch nu gor nich wunner nehmen, wenn Gott sik al wedder in Gedanken an en niege Sintfloot dragen wöör — wenn he uns in sien Woort för düssen Dag en Drauhen schicken wöör, en Verdammnis, en Flöök. In de olen Schriften heet dat twoors, dat he sik sworen hett, he wull de Eer nich mehr versupen laten; man dat övernehmt wi ja meddewiel ok sülvst. Man Gott kunn düsse erbärmliche Spezies doch op mennig anner Aarten strafen — un dorvun afhollen, den Rest vun de Schöppen mit sik in't Verdarven to rieten. Wat wöörn wi an sien Steed doon? Ja: Gewalt insetten, nich?

Man nich Gott — sien Weg is jümmers anners as uns Weg. Kuum to glöven, avers wohr: Gott drauht nich, he trööst. Gott verdammt nich, he erlööst. Gott flöökt nich, he segent. Ja, wi dröfft dat glöven: He gifft uns nich op, ok wenn wi sülven uns opgeevt; he gifft uns jümmer wedder en Schangs. Un wenn wi de wedder un wedder nich nütten köönt, dröfft wi jümmer noch höpen, dat Gott sülven den Kraam för uns ut'n Düüstern rieten deit. Woans he dat maken will, blifft sien Entscheid. Wi köönt em dat ok nich alleen anheimstelln, wi mööt mit em gahn. Dat is de Schangs, de he uns gifft. Dorto mööt wi toeerst op em hören. Ümkehren. Vun uns gewaltsam Weeg op Gotts Weg.

Dat schullen wi hier un vundaag doon.

Herr,
maak mi to'n Warktüüch vun dienen Freden,
dat ik Leev ööv, 'neem ik hasst warr,
dat ik vergeven do, 'neem ik schamfeert warr,
dat ik verbinnen do, 'neem Stried is,
dat ik de Wohrheit segg, 'neem Biesternis herrscht,
dat ik den Gloven bring, 'neem Twievel is,
dat ik Höpen weck, 'neem Vertwieveln quäält,
dat ik dien Licht entfach, 'neem de Finsternis regeert,
dat ik Freid bringen do, 'neem de Kummer wahnt.

Och Herr, laat mi na streven:
nich, dat ik trööst warr, sünnern dat ik tröösten do,
nich, dat ik verstahn warr, sünnern dat ik verstahn do,
nich, dat ik leevt warr, sünnern dat ik leven do.
Denn wokeen sik hengifft, de warrt beschenkt;
wokeen sik sülven vergitt, de warrt finnen;
wokeen vergifft, den warrt vergeven;
un wokeen doodblifft, de erwacht to dat ewige Leven.