|
Kain sleit Abel! So süht Albrecht Dürer
dat.
Un dat Brauderblaut sprütt över em.
Hei süht em vull Hatt in’t Gesicht.
Dat Maal behöllt hei sien Levlang.
Keen Minsch is so lichtglöövsch,
dat hei meint, dat uns Volk hüüt trurig is.
Ehrdeer fragen se, wat een Kreugerrand ut Süüdafrika kost.
De Banker Lloyd Blankfein vullbringt „Gott sien Wark“, seggt
hei.
Aver: Dode Suldaten, dode Kinner, dode Fruun
in jümmer wedder niee Slägerien klagen an.
Ehr Schrien geiht dörch de Geschicht vun uns Minschen.
Elkeen Dag gahn Bomben hooch.
Siegen fiern wi, de verwunnten un doden Suldaten versteckt de Maler.
Keen Smarten, keen Schrie! Hurra!, schrien de Sieger. Keen Plack Blaut
an de witte Montuur.
Bild in Wikimedia Commons, Autor Henry-Alexander Odgen
Wi mütt över uns Schuld nadenken.
Dat Grusen, dat de Nazis över de Welt bröcht,
reikt nich,
Krieg unmööglich to maken.
Dat hett nich reikt,
ut uns Minschen to maken
de allens daun, den Freden to häuden
un dat Leven vun Bräuder un Süstern.
wat swatt, wat Muselmann, wat, de vergeten,
wokeen Christus is.
Raketenfleiger, Foto Ssge. Bergmann, USAF/Wikimedia
Commons
Jümmer klinisch ornlicher ward
dat Ümbringen, Dootslaan.
De Pilot drückt up’n Knoop, de Rakeet suust davon,
un in den Füürball starven 30 orrer 100 orrer miehr Minschen.
De Fleiger süht nich in de Ogen vun sien Fienden,
hei höört mich ehr Klagen orrer dat Swiegen vun de Doden.
Püüksauber bifft sien Fleiger un hei ok.
Wi reken und deilen uns in
in Arme un Rieke.
Schulden un Zinsen un Zinseszins,
dat is de Gier, de Fraag un de Sorg in uns Daag.
Wie hebbt uns inlullen laten,
Krieg un Hatt, dat is wiet weg
un gahn uns so recht nix an.
Middewiel weiten wi:
Elkeen Stried is uns Stried.
Wi sünd all tosamen verbunnen.
Gott hett elkeenen vun uns wullt.
Dorvun sind wi wiet af.
Hier Flüchtlinge 1944 ut Wittrussland,
Bild ut dat Bundsarchiv in Wikimedia Commons, Autor: Dissmann.
Wo hüüt? Ik weit dat nich.
Ik heff dat ja warm un seker.
Wi truuern hüüt, dat wi tolaten hebbt,
dat so vele Minschen, Kinner un Upwossene
ümbröcht worrn sünd un warden.
Wi schamen uns:
Jümmer, wenn Du Zins un Zinseszinn seggst
orrer höörst,
fleigen hier und dor Bomben un Raketen Minschen üm de Ohren
un rieten se twei.
Un uns Suldaten merrn mang.
Wi mütten beden, all mütt wi beden,
elkeen as hei kann,
danken för Leven, dat gröttst Wunner,
an’n Truurdag,
den een so un so fieern kann.
Findling ut de Elv an’t Över, Foto:
Rudi Witzke
Un packen wi all Last un Schuld
up dissen Stein, so is dat nix, wenn wi nich seggen un dat beleven
bit in’t Hart:
Hüüt is Volkstruurdag
2009
Un morgen wedder!
Lommel: Se klagen an, insett in Wikimedia
Commons vun Kernec
Foto: Rudi Witzke
|
