As de groten Bööm al
so kahl stahn ahn Loof in’t Holt,
so fäuhl ik mi:
Leevloos, ahn Saft un Kräfft,
enerworrns in de Gegen stellt,
verlaten, nich anröögt un verklaamt.

Doch du, Vadder Gott,
giffst mi Levenskräfft trüüch,
schenkst mi, dat ik aten kann.
Föötst mi an, mien Hart mien Seel.
Du bewegst mi, föhrst mi in’t Leven.

Ut deepe Düüsternis
kaam ik, dor
schreckst du mi mit strahlen Licht
un Engelswöör:

Heff ja keen Angst!