Caspar vertellt:
Esel, Peer un blage Placken


 

 

 

I-AAH, I-AAH, I-AAH!


Leev Kinner, Juuch Caspar
is wedder dor!

Wunnert Juuch nich över mien Snuut.

Vör en poor Daag weern wi jungen Esel to'n eersten Mal buten in den Appelgoorn.

Vör luder Freud heff ik nich uppasst. Ik bün gegen den Tackeldraht lopen un heff mi an den Tackeldraht den Kopp stött.


Da is de Tackeldraht! Nienich wedder renn ik da rin!

 

To Huus hett mi de Dokter wat up de tweien Stellen smeert.
Dat hett bannig brennt.
Nu heff ik dorvun blage Placken in mien schöön witt Fell!

Uns gefallt dat goot in den Appelgoorn.
Dat Gras is besünners saftig.

Vun den Goorn köönt wi na de Straat kieken.

 

Een Dag höll en Fru uns enen Bloomstruß ünner de Nees.
Den sullen wi freten.

 

 


Nee, danke! Blööm sünd schöön, aver nich lecker!

 

 

Ik mag aver lever dat saftige Gras!

 

 

Up de anner Stratensiet weern Peer up de Wisch.
Oftins harrn se Striet.

Denn wiehern se luut un beten un jagten sik.

 

 

De beiden Ponyfahlen möken sik denn eenfach ut den Stoff.
Se speelten un toovten lever alleen.


Se muchen kenen Striet!

Mööd vun't Rümtoven leep dat een Pony
denn na sien Modder. Dat harr Döss.

Man kunn richtig sehn, wi goot de Melk smeckt!
De lütte Steert güng bi't Drinken hin un her.

 

Vun den Appelgoorn harrn wi ümmer wat to kieken!
Mitünner keem up de Straat en Eselkutsch vörbi.

Eenmal wöör ik mien Vadder vör en Kutsch wies.
Dor heff ik luut I-AAAH ropen.
Glieks bleev he stahn. He wull nich mehr wieder.

De Fru müss em goot toreden un trecken!

Achter den Waag kemen en poor Dukaten vun mien Vadder to'n Vörschien!

 

 

Dat neegst Mal vertell ik mehr.
Denn is mien Fell seker wedder
sneewitt!
Tschüüs!

Juuch Caspar

 


Un hier warrt mien Geschicht vörleest:


Lesen deit Antje Heßler in holsteiner Platt.

 


27.6.2010


na baven