In mien Goorn

vun Herbert Timm

In mien groten Goorn, de an'n Rand vun't Dörp liggt, is jümmers düchtig wat loos. Wenn ik morgens ut'n Finster kiek, denn sünd de Spatzen al düchtig an't Tschilpen. Herr un Fro Specht kiekt bi dat Vagelfutter vörbi. De Katteker kiekt ok al na, of wat överbleben is. De Rehfamilie treckt sik vun de Rosen torüch un geiht na de Wisch to. Nülichs heff ik sogars en Reh drapen, dat sik to'n Slapen henleggt harr. Wenn ik nipp un nau tohöörn do, kann ik ok verstahn, wat de Besökers so seggt.

Fro Specht: "Na, dat süht so ut, as wenn de Lünken al we'er allens upfreten hebbt."
(Se is swatt up'n Kopp. Herr Specht hett noch en rode Kapp up'n Kopp.)

De beiden Spatzen: "Nee, mit di snack ik hüüt nich. Du hest mi güstern argert." — "Na, denn nich. Dat geiht mi total an de Steertfeddern vörbi."

Dat Reh: "Na, wat wullt du denn hier? Ik heff graad so fien slapen."

De Katteker: "Na, en beten hebbt de Vagels jo noch för mi laten."

"Hihi, ik bün de Lünken övermann, ik laat mi nich allens wegfreten!
Aver to Oostern deelt wi gerecht."