Dat Huus, Deel 2:
Na teihn Johr

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Nu stünn dat Huus all teihn Johr lang un harr all so männichwat lehrnt.
Vör allen harr dat begrepen, wat de Opgååv vun sien Leven weer: De Minschen jümmers en Wåhnung to beden.

Wo veel en stännige Wåhnung weert weer, dat hett vör allen de Huusdöör insehn; an de velen Bettlers un Handwarksbursen, dee jede Nacht en anneret Dack över'n Kopp harrn — männichmål ok gor keen. Ok an de velen Möbelwågens, dee op de Landstrååt hen- un herfohren dän, harr se dat sehn. Ümtrecken müsst doch en missliche Sååk sien!

De Noordwand vun't Huus hett lehrnt, dat se dee ehr anvertruute Familie in'n Harvst un Winter vör de ruchen Noordstörm — in'n Sommer vör de glöhenden Hitten — to bewohren harr. De Süüdwand dorgegen harr in de köllere Johrstiet möglichst veel Sünn rinlåten.

All de veer Wännen, un dat gelt sünnerlich för de Stuvenwännen, harrn ok wat Wichtiget lehrnt: dat Swiegen! See wüssten, dat man, ok wenn man Ohren hett, doch nich allns utplaudern dörv, wat man höört hett. Anners kunnen sik de Minschen in seehrs veer Wännen ja ok gor nich wollföhlen!

Dat Dack harr bannig gau sien Opgååv verståhn, un dat weer kollossål ehrgiezig! Nich blots, dat't Regen, Snee, Hågel un ok sünstiget nich dörchleet, nee: Wehe den Tegelsteen, dee dat wåågt harr, mit den Storm dorvuntolopen!

In't Parterre weern de Menen deelt. De Keller meen nakloor: Wat wull man in Huus un Köök denn ohn Köhlen måken? De Waschköök meen dorto: "Ja, dat is woll wohr!" Åvers wat de Köhlen swart mååkt harrn, dat müsst se am Enn wedder witt waschen! Oder schullen villicht jümmers köhlenswarte Gardinen an't Finster hangen? — Un so sä even de een Swart un de annere Witt, bet de Vörråtskåmer lachend dortwischenreep: "Mien leve Herrschaften, villicht warrt Se togeven, dat ok ik en lütte Rull bi de Minschen speel. Ik bün also, fri rutseggt, in jue'n Bund de Drüdde!"

Dor lachten de beiden un reckten sik de Wännen. De Schosteen åvers, dee in direkte Verbinnung mit de Köök stünn un vun den Striet to hören kreeg, steek sik en frische Piep an, lach dorto un sä: "Dor süht man wedder mål:

Een lütt Woort Humor to rechte Tiet
lööst öft an'n allerbesten den Striet!"

Wat nu de Wåhnstuuv, de gode Stuuv, Slååp- un Gäststuuv, de Köök, Spieker un Kåmern all'ns lehrnt hebbt, dat köönt ji ju mit 'n beten Nådenken sülvst seggen.

De Trepp — ååch, dee weer viellicht dee an'n sworsten Prööfte! Güng't nich den ganzen Dag treppop, treppaf? Nich to'n Uthool'n weer dat männichmål! Åvers se heel liekers ut, tapper un true! Wenn se ok af un an argerlich dacht: "So männich Op un Dåål kunn ganz goot weniger sien, wenn blots de Kinner nich all'ns vergeten wullen un denn dorüm noch eenmål lopen müssten!"

Un de Ogen vun't Huus, de Finstern, wat harrn dee lehrnt? Oh, oh, bannig veel! Åvers Ogen seggen nich jümmers geern, wat se weten un denken. Se låten eenfach de Rollåden dåål un denken: Man süht to, wodennig ji dat fardig bringt, in uns rintokieken! Meent ji villicht, wi leten uns dat ansehn, dat wi weent hebbt, bi Regenwedder nülich, un dat wi drööv sünd? Neenee!! Oder meent ji, wi verråden, dat in uns binnen wat nich in Ornen is? Weer ja noch schöner!

Åvers de Wunsch vun all de Ogen is natüürlich, schöön kloor un blank to sien. Dat is nu mål seehrs schönste Smuck! Un seehrs Opgååv, Licht un frische Luft rintolåten, hebbt se ok nich vergeten.