De Landstrååt, Deel 1:
Vun de Bargen bit nå'n Fluss

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Se dehnt un streckt sik in de Morgensünn. Streckt sik, oh ja, nüms in den ganzen Omkrink bröch dat fardig, sik so uttostrecken, as de Landstrååt. An de lütte Stadt in de Bargen fangt se an, un an de grote Stadt ünnen an den Fluss höört se op. Nee, nüms: Nich dat Holt, nich dat Feld, nich de lütten Dörper un Städer, dee ehr rechts un links to Siet legen, kunnen dat vun sik behaupten.

Dat weer noch fröh an'n Morgen, un de Landstrååt harr noch ganz geern 'n beten slåpen. Åvers leet man ehr denn in Roh? Worr se nich all weckt, glieks nå den eersten Håhnenschrie, vun Minschen, Autos, Fohrwarken ut all de Oorten? Un see weer so fründlich un gefällig, dee all dorför een'n goden, bequemen, sekeren Weg antobeden.

De Landstrååt süüfzt, un de Süüfzer steeg in Gestalt vun 'n lütte Stoffwulk vun ehr op. "Dat is hööchste Tiet, dat mi de Regen mål wedder een lüttet Kooltgedränk bringt!", dacht se. Dorbi bekeek se de Bööm, dee rechts un links vun ehr Spaleer stünnen.
"Man hett Respekt vör mi! Man schätzt mi un weet mien Verdeenste to wördigen", dacht se wedder; un dormit harr se nich unrecht.

Nu geven de Glocken vun't neege Nåverdörp ehr Fröhkonzert. Ut enkelte Nestwåhnungen in de Bööm mischten sik frische Vågelstimmen mit in.

"Goden Morgen, Fru Andra!", sä de Morgenwind; de Nååm Landstrååt weer em to lang, dorüm körtet he em op "Andra" af. "Se hebbt dat doch ornlich wat beter as Seehrs Base, de Strååt in de Stadt. Puh, wat dor de Wåhnungen dicht op'nanner schachtelt sünd! Un schöne Leder kååmt dor ok nich grååd rut."
"Jeedereen hett sien lütt Packen Sorg dörch't Leven to dregen", meent Fru Andra, "dorför hett se ok nich all neeslang een'n so langwieligen Mielensteen op sik sitten, dee ju blots jümmers vörrekent, wor lang se is. In'n Winter bruukt se nich so to freern, un ganz veel Gesinnel drifft sik ok nich op ehr herüm. Hhmm!"
De grönen Zigeunerwågens, dee ünner en'n groten Eekboom in de Neegde stünnen, dän, as harrn se düsse Wöör gor nich höört. Se wüssten woll, dat in de Hauptsååk see dormit meent weern, åvers för 'n Antwoort weern se veel to stolt. Se rekent sik dörchut nich to dat "Gesinnel".

Die Landstrååt åvers soog nu mit vulle Töög de frische Morgenluft in, lach mit dat Holt, mit den Beek, mit den se mit 'n lustigen Snack en Stück op'n Weg is, un föhl sik nu nie stärkt för de tokåmen Strapazen vun den Dag.

Se kämen! Oh, se kämen! Swore, plumpe Lastautos un Lastfohrwarken, annere Autos, dee so gau dorhersuust kemen un so schrecklich tuten dän, dat nu mächtige Stoffwulkensüüfzer de Landstrååt weglepen. Ok luut ratternde Motoorrööd kemen, so dat de annern Rööd, de Kutschen, dee mit Blomen un Dannen smückte Ledderwågens, de lichten Koren un de Minschen all binå en Verhålen to nömen weern.

De Sünn brenn jümmers mehr un mehr.
"Fächel mi 'n beten Köhlung to", beed Fru Andra de Bööm, un dee dän ehr geern den Gefallen.

So keem allmählich Middag heran. "Wat angenehm mutt't doch sien, en'n Middagsslååp hool'n to köönt!", dacht de arme Plåågte un plier mööd in den Sünnenschien rin. De mehrsten Mielensteens düchten ehr as grimmige Tähnen.

Nee, see harr ehr Leevdag lang noch keen Middagsroh hool'n kunnt! Noch nich mål, as se sik krank un elend dorhenslepen dä un ehr vör allen Roh un Schonung verordnet worrn weer. Noch nich mål dor!
Denn toeerst harr man se domåls mit Steens fodert, üm se to Kräften to bringen un wedder optohelpen. Un denn weer de Dampwalz kåmen un harr meent: "Dampkompressen sünd op alle Fäll goot!" Dorbi weer se ehr denn suutje un bedächtig över den mit Steens füllten Mågen fohrt.

Nee, nee, en'n Middagsslååp weer ehr noch nie nich vergönnt wesen! Åvers so mööd se ok hüüt wedder weer, se leet dorüm doch nich nå, ehr Plichten to erfüllen. As jümmers bood se sik fründlich an, Autos, Wågens, Fohrrööd un Minschen vun een'n Oort nå'n annern to föhren.

"De Verkehrsvereen müsst Se egentlich mit denn Verdeenstorden Eerste Klass belohnen!", meen de leve Fru Sünn. Fru Andra antwoort nix, see smuustergrien blots torüchhollern.

Dat weer en unerdräglich hitte Dag hüüt! Eerst gegen Åvend keem en köllere Lufttog vun't Dåål hertrocken. Un dee trock ok glieks de Minschen ut seehrs Hüser ruter, un dee överreed se ok, en'n lütten Erholungsspazeergang op de Landstrååt to måken.

Nich blots Minschen kämen: Ok Peer, Köh, Schååp, Göös. Se worrn to'n Drinken un to'n Båden an den Beek föhrt worrn. Fru Landstrååt åvers kreeg nix to drinken, kreeg keen Bad. Süüfzer över Süüfzer schick se nå'n Himmel rop, åvers dor keem keen Regen. Un wedder müsst se an ehr Base, de Stadtstrååt, denken, un weer froh, dat se hier tominnst de vele, frische, köstliche Luft to'n Åten harr.

Gedullig, bet in de Nacht rin, leet se de Wannerslüüd op sik spazerengåhn, verlööv am Enn noch en'n Handwarksbursen, in'n Stråtengråven neven ehr to slåpen. Denn, endlich, dorv ok see 'n beten inslummern.

De Steerns schickt ehr en'n schönen Droom. Se drööm vun de ole Fru Landpostkutsch, dee fröher dagdäglich över ehr henfohrt weer un Breven, Paketen un Minschen vun een'n Oort nå'n annern drågen hett. Wat kommodig harrn se männichmål tosåmen plaudert! Dat Postauto, dat nu fohren dä, dat harr keen Tiet mehr dorto.

Jümmers möder åvers weern de olen Röödbeen vun de Fru Landpostkutsch worrn; am Enn weer se blots noch so dorhentorkelt.

Dor harr man ehr denn pangschoneert. Un nu stünn se toachterst in'n Winkel vun de Postwågenschuer, harr blots noch Motten un Spinnen as Fohrgäst, keek mit dröve Ogen nå't lütte Finster vun den Schuppen rut un dacht an vergåhn, schöne Dååg.

De Sünnenstråhlen, dee dütt de Fru Landstrååt vertellt harrn, bröchen ehr männichmål Gröten vun denn een'n oder annern, vun't Dannenholt un vun de Breefkastens.