Modder Sünn ehr Kinner:
De Botterlicker

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


"Hüüt weer ik buten op dat grote Meer", vertellt de Sünnenstråhl. "Ik schien geern op dat Wåter, denn dat is bannig lustig dor. Grote un lütte Dampscheep, Fischerbööt un Seilscheep fohrt dor; åvers de letzten gefallt mi an'n besten. De schönen witten Segels seht bina so ut as twee grote, witte Flögels, un so kann man ganz goot vun wieden een Seilschipp för 'n groten, witten Botterlicker hooln. Ja, an't Meer is dat lustig."

De Botterlicker

"Een'n goden Kameråden heff ik dor ok noch", vertellt de Sünnenstråhl wieder, "nämlich den Wind. Dee is meist jümmers dor. De Wind un ik, wi speelt mit de grönen Wåterwellen; hee puust un puust, so dat se all över'nanner kugelt un de Scheep anfangen doot to dümpeln.

Un ik? Ik smiet 'n gollenet Licht op de Wellen, dat se glänzen un lüchten doot. Männichmål süht dat ut, as wenn luter Goldstücken dorin ümher swimmen doot; männichmål süht man åvers ok blots 'n langen, gollenen Stremel. Denn kunn man glöven, dat weer 'n gollene Brüch, dee dor över't Wåter föhrt.

"Pass blots op, dat nich mål een över de Brüch gåhn will un dorbi in't Meer fallt", sä mål de Wind to mi.
"Ach, workeen warrt so dumm sien?", anter ik em. De Fisch, dee in't Meer ümher swemmt, dee bruukt keen Brüch, un de Fischerslüüd op de anner Siet ut dat lütte Huus ok nich, denn wenn dee op dat Meer wüllt, dennso fohrt se mit 'n Boot rut."
"Na, sühst du nich den lüttjen, witten Botterlicker, dee dor an'n Strand hen un her flüggt?", froog de Wind nu wedder, "dee süht mi grååd so ut, as harr he Lust op'n Spazeergang över't Meer."

Wohrhaftig, nu seeg ik den Botterlicker ok. Neeg bi't Wåter, dor, wor de vele witte Sand un all de lütten Muscheln liggen, floog he ümher. Nu sett he sik jüst op een allerleevste, rosenrode Muschel, wippt mit de Flügels un keek rut op dat wiede Meer.
Dat weer 'n nüüdliche, witte Botterlicker, soo nüüdlich, dat ik mi wünschen wöör, sien Bekanntschaft to måken.

"Goden Morgen, lüttje Wittflögel", sä ik, "wor geiht de Reis denn hen?" Hee höör nich.
"Goden Morgen, du lüttje Botterlicker", sä ik noch mål, "wor kümmst du her un wor willst du hen?"
Åvers hee höör wedder nich. "Dat warrt woll 'n ganz junge een sien", sä sik de Wind, "een, dee de Sünnenstråhlsprååk noch nich lehrt hett. Viellicht is dat sogor desülvige, dee hüüt morgen in denn Goorn vör dat Fischerhuus dor dröven op de Welt kåmen is. — Ja, wohrhaftig, hee is dat! Nu kenn ik em wedder! Ik seeg em hüüt morgen ut de Popp opflegen. Hee is woll grååd 'n poor Stünnen oolt."
Dor weer dat nakloor keen Wunner, dat de Botterlicker de Sünnenstråhlsprååk noch nich kennt hett!

"Wordennig schall ik åvers nu sien Bekanntschaft måken?", dacht de Sünnenstråhl. "Ik warr em 'n Söten geven, dat warrt he seker verståhn." Un heel liesen küsst' ik em op een'n vun de nüüdlichen, witten Flögels.
"Nanu", reep de Botterlicker ganz verbååst un keek sik üm, "workeen hett mi denn dor even een'n Söten geven? Weerst du dat, leve Sünnenstråhl?"
"Ja", sä ik, åvers dat kunn he ja ok wedder nich verståhn. Ut düssen Grund küsst' ik em noch eenmål.
"Dat is leev vun di", sä de Botterlicker, "wenn du so leev büst, denn warst du mi woll ok geern helpen. Sühst du den herrlichen, groten Botterlicker, dee dor op dat Meer dümpeln deit? Wor schöön un prächtig he is! Wordennig sien groten, witten Flögels schemert un glänzen doot. Ach, nå em müch ik henflegen!"

Ik wüsst dat genau, he meen dat Seilschipp. "Leve, lüttje Wittflögel, dat is doch gor keen Botterlicker, dat is doch 'n Seilschipp."
Åvers de lüttje Botterlicker verstünn mi wedder nich.
"Nå em müch ik henflegen", sä he. "Ach, åvers ik kann dat ja gor nich! Eerst siet 'n poor Stünnen heff ik dat Flegen lehrt, un dor true ik mi noch nich op dat grote Meer rut. Leve, gode Sünnenstråhl, willst du mi nich helpen? Du hest dor op dat Meer so'n wunnerschöne, gollene Brüch buut, dörv ik mi mål 'n lütte Wiel dorop verpuusten, wenn ik vun't Flegen mööd warr?"

"Sühst du", sä de Wind, "dor hebbt wi dat! Hee will över de Brüch gåhn."

"Doo dat nich, lüttje Botterlicker", reep ik, "dat is keen Brüch, dat süht blots so ut. Du wöörst in't Wåter fallen un verdrinken." — Achjee, ik harr all wedder nich doran dacht, dat de lüttje Botterlicker mi ja gor nich verståhn kunn.

"Nich wohr, du büst ja so goot", sä he, "un warrst mi dat verlöven." Un dorbi floog he vun de Muschel, op dee he seten hett, op un ganz dicht an't Meer ran.

De Wellen ruschen un repen: "Nimm di in Acht! Nimm di in Acht!" De Wind puust un fleut': "Bliev dor! Bliev dor!"
All'ns ümsünst, de Botterlicker höör dat all'ns nich.

"Ik hool dat nich mehr ut hier", sä he, "ik starv vör Lengen. Wor schöön he doch is, de grote Botterlicker, wor herrlich sien witten Flögels in de Sünn schemert un lüchten doot. Ik will nå em henflegen, mi em ut de Neegde bekieken un bi em blieven. Ooh, wat wöör ik glücklich sien."

Un nu floog he vun'n Strand, vun den witten Sand weg, nu floog he över dat Wåter, op dat grote Meer rut. De grönen Wellenkinder ünner em funkelt un glitzert in't gollene Sünnenlicht, se danzt un schunkelt sik un sprütten sik gegensietig mit witten Schuum.
Toeerst gefull dat den lüttjen Botterlicker ganz goot, de Wellen weern lütt un nüüdlich. Åvers denn kemen 'n poor grote, un dee danzten un schunkelten so dull, dat't em heel swinnelig worr. Se möken ok veel Spektåkel un sprütten em mit Wåter, so dat he ganz natt worr.

Un nu kemen jümmers mehr Wellen un dat Schunkeln un Spektåkelmåken worr jümmers duller. Dor worr dat den lüttjen Botterlicker doch 'n beten Angst un Bang.

"Wat ik woll dor henkåmen warr?", froog he sik. Åvers dor seeg he em wedder vör sik, den herrlichen, witten Botterlicker, dor op de Wellen dümpel' he ümher.
Dor worr dat denn lüttjen Botterlicker wedder ganz froh un warm un glücklich üm't Hart. "Moot! Moot! Bald bün ick dor", dacht he — un floog wieder.

Dor, op eenmål seeg he wedder de gollene Brüch ünner sik. "Ik warr mi 'n lütte Wiel dorop verpuusten", sä he.

Ach, ji weet't doch, de gollene Stremel weer ja keen Brüch, dat weer doch blots mien gollenet Sünnenlicht, dat dor op dat Wåter schienen dä. Åvers de lüttje Botterlicker wüsst dat ja nich. Bilütten sett he sik dåål op dat Wåter ... dor keem 'n grönet Wellenkind dorher sprungen, dat mit em spelen wull un ganz seker mit sik in't Meer dål trocken harr.

To'n Glück dreev an düsse Steed 'n ole Dannentwieg, dee em dat Leven retten dä. Soo åvers worr he üm een wiedere Enttäuschung rieker, denn kuum harr he sik op denn Twieg dålsett, dor keem dat grote Seilschipp, vun dat he glöövt hett, dat't 'n Botterlicker weer, an em vörbi fohrt un hee worr doröver bannig truerig.

As de lüttje Botterlicker wedder to Kräften kåmen weer, floog he wedder nå Huus, niege Åventüür in de Mööt.


24.1.2019


na baven