Modder Sünn ehr Kinner:
De Regenbågen

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Hüüt harr Modder Sünn 'n sworen Dag. Dicke, griese Regenwulken stünnen an'n Heven, all siet den fröhen Morgen. Ok nich de lüttste Ritz, nich dat lüttste Lock weer dortwischen, dörch dat man op de Eer harr dålkieken kunnt ...

De Regenbågen

Achter de griese Wulkenmuer åvers stünnen all de dusend lüttjen Sünnenstråhlen in seehrs gollene Röck un weern bannig füünsch, wieldat se nich dål kunnen, wüssten vör Langewiel nix mit sik antofangen un möken de Fru Sünn dat Leven swoor.

"Wüllt ji woll de Wulken in Roh' låten!", schimp se 'n poor Stråhlen ut, dee jümmersto de griesen Regenwulken ketteln un stoken, dormit se weggåhn schullen.

"So freut ju doch, dat de arme, dröge, döstige Eer dor ünnen endlich wat to drinken kriggt. Ji hebbt dat doch sülvst höört güstern, wordennig de Bööm un Strüker, dat Koorn un de Grööntüchfeller klågen dän, dat se verdrögen un verdösten müssten, wenn nich bald de Regen keem. Na, un wenn se verdösten un verdrögen, denn hebbt de Minschen keen Broot, keen Grööntüch un keen Frücht mehr. Wüllt ji dat?"

"Nee, nee", sän de Sünnenstråhlen, åvers dat keem ornlich wat liesen ruter.

"Åvers worüm mööt utgerekent wi denn nu grååd jümmers to Huus blieven, wenn dat regen deit? Worüm kann denn nich mål Regen un Sünnenschien tosåmen op de Eer sien?"

"Nu weest doch mål klook!", sä Modder Sünn, "wordennig schall dat woll gåhn! Ji wöörn doch glieks wedder all'ns opdrögen, wat de Regen natt mååkt hett, un denn wöör de Regen gor nix nützen."

Dat segen de Sünnenstråhlen allmählich in, man tofreden geven se sik liekers nich dormit. Se dachten sik dat doch to schöön, eenmål mit de Regendrüppens tosåmen op de Eer dåltoglieden. Se kennern sik ja överhaupt noch nich mål ordentlich, de Regendrüppens un de Sünnenstråhlen. Op de Eer dorven se nich tosåmen sien, un båven, an'n Heven, dor weern de lüttjen Regendrüppens ja jümmers in de dicken Wulken inslåten.
Wohrhaftig! Vele vun de Sünnenstråhlen wüssten gor nich, wordennig de Regendrüppens överhaupt utsegen.

"Hebbt se ok so fiene, gollene Kleder an as wi?", frogen se.

"Nee, bewåhre, se hebbt överhaupt keen Kleeder an, weder gollene noch gröne noch rode. Se hebbt överhaupt keen Farv, sünd even blots Wåterdrüppens."

De Sünnenstråhlen, dee dat sän, harrn eenmål, kort, nådat't regent harr, op de Eer keken, un dor harrn se noch 'n poor Drüppens vun de Bööm fallen seh'n.

"Keen Farv? Wat langwielig!", meenten de annern Sünnenstråhlen, "denn seht se woll so ähnlich ut as de Daudrüppens?"

"Ja, ja, as Daudrüppens, ganz richtig."

"Ooh, ooh!", reep dor 'n schöne, gollene Sünnenstråhl, "Daudrüppens, dee kenn ik! Åvers dee sünd nich jümmers ohn' Farv. Güstern morgen, as ik op de Wisch schienen dä, dor hung meist an jedet Grashalm een so'n Daudrüppen. Dee blenkerten so hell, un dat gefull mi so goot, un dor bün ik jede enkelte achterher gåhn un heff se mi genau bekeken. Un, denkt mål an, as mien gollenet Stråhlenkleed de Drüppens beröhren dä, dor schemert se op eenmål in de schönsten Farven. Root-Orange-Geel-Gröön-Blau-Vigelett, dat weer ganz herrlich, segg ik ju."

Dor weern de Sünnenstråhlen all tosåmen heel baff. Un een vun jüm, een ganz besonners kloke, de reep: "Hee, wordennig weer 't denn, wenn wi dat all dän? Wat du kannst, köönt wi ok. Un wenn de Daudrüppens, dee doch ok blots Wåterdrüppens sünd, dörch de Beröhrung mit uns soo schöne Farven kregen, denn gell dat woll ok för de Regendrüppens. Kååmt mål all mit, wi wüllt nå jüm hengåhn un jüm schöne Kleder bringen!"

"Ja, ja, un mit jüm spelen!"

"Un seehrs Bekanntschaft måken!"

Un "Ja! Ja!" un "Kååmt all!", so reep un wunk un nick dat miteens vun alle Sieden; un dat geev een Huschen un Herbislieken, een Gekribbel un Gekrabbel ünner all de Sünnenstråhlen, dat 't de dicken Regenwulken rein unheemlich worr.

"Nich to'n Uthool'n is dat hüüt wedder mit düsse Gesellschaft", brumm de een Wulk, un argerlich doröver rück se 'n lütte beten an de Siet. Kuum åvers harrn de Sünnenstråhlen dat sehn, dor güng dat ok all "husch, husch" nå de Hevensdöör rut.

Dor harr Modder Sünn goot ropen!

As de Regendrüppens buten ut den griesen Heven miteens all de hellen, gollenen Stråhlen rutkåmen segen, dor weern se toeerst ornlich baff. Ja, se weern so baff erstaunt, dat se binå vergeten harrn to regen. Åvers de flinken, lüttjen Sünnenstråhlen leten jüm gor nich eerst lang Tiet to'n Staunen un Fragen.

"Goden Dag, wi wüllt geern jue Bekanntschaft måken", sän se.

"Ja, un mit ju spelen."

"Wat köönt ji denn? Köönt ji: Wi buet een Brüch?"

"Nee, dat köönt wi nich", sän de Regendrüppens, "åvers ji köönt uns dat ja bipuhlen."

"Ja, is goot, ji bruukt ju blots an uns'e Röck achtern antofåten, dat annere mååkt wi denn all. Åvers gau, ehrdat Modder Sünn uns wedder rinhålen deit!"

Dor fååt fix jedereen vun de Regendrüppens een'n gollenen Rock an ...

Un dor, jüst as se anfåten doot, wat weer dat? Root-Orange-Geel-Gröön-Blau un Vigelett lüchtet dat miteens överall op! In de herrlichsten Farven schemert op eenmål all de Regendrüppens. Grååd soo, as de lüttje, kloke, gollene Sünnenstråhl dat vörutseegt harr.
Weer di dat een Freud!

Un dat weer een Brüch, dee de Sünnenstråhlen un Regendrüppens dor bi't Spelen tosåmen bueten! En Brüchenbågen, soo schöön, soo bunt schemernd, as't noch keen Buemeister op de Eer jeemåls een'n buet harr.

Un de Lüüd, ünner op de Eer, dee denn ganzen Dag blots den griesen Regenheven ankieken müssten un nu op eenmål den wunnerboren Farvenbågen dor båven ståhn segen, dee freuten sik ok bannig!

"Een Regenbågen!", repen se, "kååmt gau an't Finster, Kinner, een Regenbågen. Åvers, gau, gau, anners is he foorts wedder weg!"