Modder Sünn ehr Kinner:
Dannenkinners Wiehnachten

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


Båven op'n Barg leeg de Dannenwohld. Vele, vele Hunnert Dannen, lüttje un grote, junge un ok ganz, ganz ole. Düüster un still weer't binnen in den Wohld, denn de hogen, olen Dannenbööm, dee dor stünnen, dat weern luter eernste, swiegsåme Lüüd, dee geern seehrs Roh harrn. Se stünnen heel stief un still in seehrs düüster-gröne Nådelkleder un soo dicht bi'nanner, dat meist gor keen Sünn hendörch kunn. Åvers dat weer de olen Dannen jüst recht so, dordörch weer't so schöön düüster un schattig in den Dannenwohld ...!

Dannenkinners Wiehnachten

De lütten, jungen Bööm åvers, för dee weer dat nix. Dee müssten dat noch hell un luftig hebben, üm groot to warrn. Un dorför stünnen se butenvör, an de Randkant vun't Holt.

De Wohldrand, dat weer sodennig de Kinnerstuuv vun den Dannenwohld. Dor schien de Sünn gollen un warm, dor weih' de Wind recht lustig un frisch, dor kemen Vågels to Besöök, un Immen un Botterlickers, dor kunn man den Heven seh'n, un de Steerns, un ok dat lütte Dörp, dat dor ünnen in't Dåål leeg. Dat weer de schönste Platz in den ganzen Wohld, op den de lütten Dannenkinner stünnen.

'n Tant vun jüm, 'n grote, dicke Dann, de Muhme Dann, weer to'n Oppassen un Ertrecken anstellt. Dee stünn dorbi un geev fein Obacht, dat all'ns sien Ordnung harr. Meist åvers stünnen de lüttjen Dannen ganz oordig un still bi'nanner.

De Sünn geev jüm Wärmde un lehr se dat Duften, se worrn vun den Regen båådt un dee geev jüm ok to drinken, de Wind lehr se, seehrs lüttje Twiegen fein anmodig to bewegen, un de Muhme Dann wiest jüm, wordennig see sik fein grååd hool'n müssten un ok fast un stief un still to ståhn, as sik dat för 'n ordentliche Dann höört.

Soo wasst de lüttjen Dannenbööm heran, un jedet Johr, wenn de Fröhling keem, denn bröch he jüm lüttje, ganz hellgröne Spitzen mit, dee he jüm op de Twiegen steek. As luter lüttje Lichten seeg dat ut.
"Geboortsdagslichten", sä de Fröhlingswind, "ji sünd nu wedder een Johr öller worrn. Hebbt ji ok all mål öberleggt, wat ji warrn wüllt?"
"Unsinn!", sä dor de Muhme Dann, "see sünd doch noch veel to lütt, se schüllt doch eerst noch wat Ordentlichet lernen."

Åvers de Fröhlingswind höör nich op ehr. "Nu", froog he de Dannenkinner wieder, "wat is't? Wat möögt ji mål warrn? Nakloor Christbööm — oder? Denn een Christboom to warrn, dat is ja nu eenmål de Droom vun all de Dannenbööm."
"Unsinn!", reep de Muhme Dann nu noch veel luter, "sauster doch de jungen Dinger nich so'n dumm Tüüch vör! As wenn ut 'n Dann wieder nix warrn kunn as 'n Christboom."

Dor stünnen nu de lüttjen Dannenbööm un wüssten nich, wat se dorvun denken schullen. Wat schüllt se all warrn? Dat weer jüm noch gor nich in de Sinn kåmen. See dachten, se schullen even Dannenbööm warrn, soo as de annern Bööm hier in'n Wohld ok.
"Muhme Dann", froog nu een, "Muhme Dann, segg doch: Wat kann denn ut een'n Dannenboom noch warrn?"
"Ach wat!", sä argerlich de ole Dann, "terbreekt ju doch doröver nich de Köpp. Dat hett noch lang Tiet. Warrt man eerstmål groot un stark."
See weer wohrhaftig ganz füünsch op den Fröhlingswind, de ole Muhme. Denn se harr de lüttjen Dannenkinner all bannig leev, un dorför much se noch gor nich an de Tiet denken, wenn se mål groot sünd un ut de Kinnerstuuv weg in de Welt ruttrecken wöörn.

De lüttjen Dannenbööm åvers, na, dat köönt ji ju woll denken: Dee geven sik nakloor mit den Bescheed vun de ole Muhme nich tofreden, de Fröhlingswind harr se nu mål nieschierig mååkt.
"Wenn de Muhme uns dat nich seggen will", seggt 'n lüttje, kecke Dann, "dennso warrt wi ganz eenfach mål 'n anner een frågen."
"Oh ja! Dat is ok wohr", weern all de annern dormit inverståhn.
"Åvers, workeen schüllt wi frågen?"
"Na, de Fru Dannenmeesch to'n Bispill oder de Rootbost."
"Grootoordig!"


"Tja... äh..." — de Dannenmeesch hett ok keen Idee!

Un nu suustert un tuustert de lüttjen Dannen heel dörch'nanner, överleggen un berååtslåån un zappelt mit de lütten Twiegen vör luter Ungedüür. Dat weer blots goot, dat de ole Dannen-Muhme jüst mit ehr Nåversch an't Snacken weer, anners harr ehr dat wiss an't Hart gåhn!

Åvers ehr Gedanken weern all bi't Wiehnachtsfest, wat nu jümmers neger keem. Ok in't Dörp ünner weer man bi, sik dorför to rüsten. Kinner kemen mit lüttje Körv rop in denn Wohld un hålten Dannentwiegen.
"To'n Smücken", sä de ole Dannen-Muhme, "dormit smückt se seehrs Stuven ut."

Ut den Schosteen vun de Backstuuv steeg den helen Dag dicke, swarte Rook; 'n Teken dorför, dat se dor mächtig an't Backen weern.
Dat Rootkehlchen un de Fru Dannenmeesch kunnen denn ok gor nich noog vertellen vun den herrlichen brunen, söötduftenden Kokenruuch, dee dörch de Dörpstrååt drågen worr.

Ok de gele Postkutsch, ünner, op de Landstrååt, kunn man dat anmarken, dat irgendwat Afsünnerlichet in de Gangen weer. För gewöhnlich harr se all de Paketen in ehr'n Binnenruum verstaut; nu åvers weer dat ganze Postkutschendack dormit vull belåden, un sogor de Postiljoon vörn op den Bock harr noch welke neven sik to liggen.

"Wat mag dor all'ns binn sien!", dachten de Dannenkinner, un een lüttjet Dummerchen froog: "Wann kümmt denn endlich dat Pakeet för uns?"
Ooh jee! Wat worr dee dor utlacht, de Lütt.
"As wenn Dannenkinner Paketen kregen, ha, ha, ha ...!"
"Worüm denn nich?", froog de lüttje Dann, "wenn wi Dannenbööm doch to Wiehnachten so'n Hauptpersonen sünd, worüm schullen wi hier båven denn gor nix vun de Wiehnachtsfreud afkriegen?"
"Nu, — wi wüllt 't aftöven", sä de Muhme, "viellicht warrt ji liekers 'n lütte Deel Freud mitkriegen."

Nu weer de Hillige Avend dor.
Nakloor, hier båven in'n Dannenwohld markt man nix vun all de Jubel un Trubel, vun all de Freud un all denn Lichterglanz, dee hüüt de Welt erfüllen deit. Düüster un still, as an jeden annern Åvend, soo weer't in de Kinnerstuuv vun den Dannenwohld ok hüüt! Blots in't Dörp ünner seeg man mehr helle Finstern as sünst, un de Dannenkinner wüssten nu, dat vele Licht, dat keem vun all de Christbööm, dee achter düsse Finstern brennen dään.

Nu stünn dor in'n Wohld, gor nich wiet vun de lütte Gesellschaft weg, 'n ganz ole, morsche Dannenboom mit 'n langen, griesen Flechtenboort.
"Grootvadder" worr he vun de Dannenkinner nennt, un dee harrn all jümmers 'n ganz besonnere Fründschaft mit em hatt. Gröten un Kusshändchen winkt se em to, un gor to geern harrn se em ok mål an sien'n schönen, griesen Boort zuppt.

Na, nu dä 't den Dannen-Grootvadder bannig leed, dat de lüttjen Dannenkinner hüüt, an'n Hilligen Åvend, soo still un truerig weern. "Ik warr ju 'n Geschicht vertellen", sä he, "een Geschicht, dee ju Freud måken warrt", un fung ok foorts dormit an:

"Ji klåågt, mien leven Dannenkinner, dat 't des Åvends nu jümmers so düüster üm ju herüm is. Nu höört mål to: Soo as jüm, soo is't vör vele, vele Dusend Johr'n ok mål de Minschen gåhn. Doomåls, mööt ji weten, to dee Tiet, vun dee ik jüm vertellen will, dor weer dat all'ns noch ganz, ganz anners as nu. Dor geev't noch keen groten Städer un keen Hüser, dor wåhnten de Minschen noch op't frie Feld, in siede Hütten un Telten. Un in dee Hütten, dor brenn noch keen Gas un keen Elektrisch. Neehee! De Minschen, dee to düsse Tiet leevt hebbt, dee harrn meist keen anneret Licht as de Sünn. Un dorför, seht ji: Wenn nu de Winter keem un de Sünn jümmers fröher slåpen güng un jümmers låter opstünn, denn klågten de Minschen, jüst as ji, över de vele, vele Düüsternis.

Se kunnen dat ja woll verståhn, wieldat de Fru Sünn nå all de vele Arbeit in'n Sommer nu den Winter dorto nutzen wull, sik eerstmål düchtig uttoslåpen. Åvers liekers hofft se ok, dat't Utslåpen nich gor to lang duern wöör; denn de Düüsternis weer doch to schrecklich.

Nu: Un as denn endlich de Tiet kåmen weer, as Fru Sünn sik in ehr wittet Wulkenbett ümdreihen dä, sik ümständlich de Ogen reev un mit 'n Grientje meen: "Soo, ji leven Minschenkinner, nu bün ik nich mehr ganz so mööd, nu kann ik wedder jeedeen Dag 'n beten fröher opståhn un 'n beten låter slåpen gåhn. Freut sik: Nu warrt't allmählich wedder heller op de Eer warrn."

Dor harrn ji de Minschen åvers mål seh'n schullt! Se wüssten sik för luter Freud gor nich to hool'n, smückten seehrs Hütten mit gröne Twiegen ut, steekten Freudenfüer an, hebbt kååkt un bråådt, sungen fröhliche Leder un fierten een grotet Fest, dat se Wintersünnenwennfier nennen dän.

Na, wat seggt ji nu? Weer dat nich 'n schöne Geschicht?", froog de Dannengrootvadder.
"Doch, doch! Ja, ja!", nickten de lütten Bööm. Se weern noch ganz benaut dorvun. Un etliche, dee süüfzen heel liesen.
"Passt op", seggt de Dannengrootvadder, "nu kümmt åvers noch dat Schöönste! Fru Sünn möök dat nu all de Johr'n soo. Alle, alle Johr, bit hüüt noch. De eerste Tiet in'n Winter, dor slöppt se sik ut. Dorför hebbt ji ehr ok so wenig seh'n. Nu åvers, nu is wedder de Tiet, dat Fru Sünn sik in ehr wittet Wulkenbett umdreiht, wieldat se verspråken hett, wedder fröher optoståhn un länger optoblieven. Nu is de längste Winternacht vörbi, un dat Licht warrt wedder op de Eer torüch kåmen."

"G-G-Grootvadder, w-worher weetst du dat all'ns? Grootvadder, denn mööt wi ja 'n Fest fiern?!"
"Wi fiert ja 'n Fest", sä de Grootvadder to sien lüttjen Dannenenkeln, "Wiehnachten! Soo nennt man dat hüüt. Dat is datsülvige as de fröhere Wintersünnenwennfier."
"Soo? Ach? Ach — soo?"
Dat weer 'n grotet Wunnerwarken in de Kinnerstuuv, een Staunen un een Freud. Un jüst in düssen Momang, dor klung ünner vun't Dörp rop, dat Lüden vun de Karktornklocken. So schöön, so fierlich weer dat.


Dannen-Muhme un Dannengrootvadder un vele lüttje Dannen

"De Wiehnachtsklocken", sä de Dannen-Muhme; "ähä, ähä", — un se hustet so'n beten markwürdig dorbi.
"Se lüüdt vör Freud, wieldat't Licht nu wedder in de Welt kåmen warrt; nich wohr, Dannen-Muhme?", sä Dannengrootvadder.
"Ähä, ähä!" De Muhme hustet nochmål 'n beten wat stärker. "Jaha", sä se denn, "åvers, se meent dormit noch 'n anner Licht."
"Noch — een — anderet — Licht?"
"Jaaa, hmm! äähm!", un nu räusper sik de ole Dannenmuhme to'n drüdden Mål, keek nå den Grootvadder röver un schüttköppt. "De Grootvadder — ähmm ...!" See harr seggen wullt, dat de Grootvadder een vun de olen Heiden is, man denn sluck se dat dål un sä: "De Grootvadder weet blots düsse Wiehnachtsgeschicht, ik åvers weet noch 'n anner een."

Süh, un nu vertellt se de Dannenkinner dee Geschicht, dee ji seker all kennen doot. De Geschicht vun dat lüttje Jesuskind. Wordennig dat in'n düüster Winternacht in'n Stall to Bethlehem boren worr, as 't dor miteens ganz hell worr, in'n Stall un butenvör un op't Feld. Wordennig de Harders, dee dor buten seehrs Schååp höden dän, jüm dat Angst un Bang worr vör dat Licht, bit denn de Engel keem un jüm sä, dat se keen Bang to hebben bruukt.
"Denn", soo sä de Engel, "dat lüttje Kind, dat dor in'n Stall in de Krüff liggt, dat is vun ganz besonners fiene, leve Oort un warrt de Minschen bannig veel Licht un Freud bringen."
Nu, as all seggt, ji kennt ja düsse Geschicht.

De lüttjen Dannenkinder åvers harrn se noch nienich höört; un se gefull jüm liek so goot as de Geschichte vun den Dannengrootvadder.
"Un to'n Andenken seht ji", keem de Muhme an't Enn vun ehr Vertellen, "to'n Andenken an all dat Licht un all de Freud, dee dat lüttje Jesus-Christkind in de Welt bröcht hett, brennt jedet Johr, an Wiehnachten, to sien'n Geboortsdag, all de velen Dusend hellen Lichten op de Christbööm."

De Karkklocken ünner in't Dörp swegen nu, — de lüttjen Dannenbööm ok.

Keeneen vun jüm åvers klåågt mehr, dat't so düüster un so truerig weer, hier båven. Denn ok in seehrs lüttjet Hart weer nu de Freud introcken ..., de Wiehnachtsfreud un dat Wiehnachtslicht.


22.12.2019


na baven