Modder Sünn ehr Kinner:
De Iesblomen

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Buten weer narms mehr een Bloom to sehn, de Betten in'n Goorn weern mit Dannentwiegen todeckt, de Rosenstöck harrn een warme Strohkapuuz övern Kopp kregen. Ok de Blomenstöck vör't Finster weern slapp worrn und man harr se wegnåhmen un to'n Utrohen in denn Keller stellt ...

De Iesblomen

"Schååd", seggt dat Sofa, dat so recht behaaglich achter denn groten Etendisch in de Stuuv stünn un liek op dat Finster kieken kunn. "Dat weer so schöön, wenn de Blomen uns vertellt hebbt, wat dor buten op de Strååt vör sik güng."

Dat anner Möbelmang dacht evenso. De Disch meen twoors, nu fangt de kommodigste Tiet för de Stuuv eerst an! In'n Sommer lepen de Minschen all weg — rut in'n Goorn, in't Holt un Feld. In'n Winter åvers bleven se fein in de Stuuv tosåmen, vertellt sik wat oder leest sik wat vör. Un so höört se, de Möbel, in de Wintertiet doch wat mehr as vun de Blomen, dat weer richtig. Un schöner hett de Stuuv mit Blomen ok utsehn, dat weer op alle Fäll seker.
Nu höört åvers mål to, wat 'n poor Wuchen låter een's Morgens für dat Möbelmang en grotet Verwunnern opblöhen dä. Dat weer bitterkoolt buten, ok in de Stuuv weer dat koolt worrn, so dat de Möbel niedsch op de Betten in de Slååpstuuv weern, dee dat mit seehrs Fedderküssens schöön warm harrn. Dor, as dat Schapp even ut denn Slååp opwåken dä, dä he vör Verwunnern een'n luten Knacks.

De annern Möbel wåken dorvun op und wat seht se? Dat ganze Finster weer vun båven bit nerrn mit sneewitte, blenkern Blomen un Bläder un Stöhlen bedeckt.

"Wat is dat blots?", froog liesen dat Sofa. Dat weer heel benaut vun de witte Glitterherrlichkeit. "Is de Glåser viellicht hüüt Nacht dor west un hett heemlich annere Schieven insett?"
"Is dat hier viellicht so liek as in dat lütt Huus vun de "Hänsel-un-Gretel-Hex?", meen dat Speelschapp, "un hett de Hex de Schieven in Zucker verwannelt?"

Bi dat Woort Zucker möök sik de lüttje, swarte Fleeg, dee ok in de gode Stuuv wåhnen dä, gau op den Weg. Heel dåålslåån keem se torüch flågen.

"Nee, dat is gor keen Zucker", sä se, "dat smeckt ok nich een beten sööt! Åvers, so ruug is dat as Zucker, dat is wohr."
"Ik glööv, dat sünd Blomen", sä de lütt Geetkann.
Dat Åvenrohr, dat jümmers so'n beten vun båven dåål weer, meen twoors: "Ji sabbelt doch blots dumm Tüüg!"
Åvers all de annern in de Stuuv geven de lüttje Geetkann recht.

Workeen åvers hett düsse sünnerboren, sneewitte Blomen so in alle Herrgottsfröh an't Finster tövert? De Möbel harrn dat to geern wüsst. Man, dat Finster, dat eenzige, wat doröver harr Utkunft geven kunnt, dat bleev heel stuurköpsch un stumm. Man wüsst nich, weer't dat vör luter Füer un Flamm, oder harr een dat mit de witten Blomen vertövert?

Miteens åvers klung vun de Strååt her een Leed:
Heißa, heißa, de Winter is dor!
Bööm starrt in't Ruugriep witt, an't Finster blenkert Blomen vun Ies! Hui, fleut de Wind, dat Himmelskind!

"Dat weer de Noordwind", sä de Åven, "ik kenn em an sien Stimm." De Möbel in de Stuuv bleven stumm. Also — Iesblomen weern dat? Un de Winter harr se mitbröcht? Nakloor, blots de Winter kunn witte Blomen schenken, dee witt as de Snee sünd. Dat weer doch schöön vun em, dat he dee so heemlich an't Finster tekent hett. Hee wull förwiss wiesen, dat ok hee schöne Blomen hett un nich blots de Sommer.
Nu weer dat Finster nich mehr so kåhl, nu stünnen wedder Blomen dor un smückt de Stuuv.

"Åvers se nickt uns nich so to as de Sommerblomen", meen dat Sofa.
"Se winken ok nich mit seehrs Bläder un se rüken ok nich un vertellt ok gor nix", sään de Stöhl.
Nee, se weern starr un still un röhrt sik nich. Åvers se schemert so wunnervull! As frische Snee, dee soeven vun'n Himmel fullen is. As Kristall, mit dusend blenkernde, heel lüerlüttje, sülverne Lichtfunken överstreut.

Nu keem ok noch een Sünnenstråhl an't Finster. Un miteens verwannel sik dat Sülver op eenmål in Gold. Dat blenkert un glittert un funkelt un lüücht man so. Also, dat is gor nich to beschrieven, wor schöön dat weer. Dat weer, as in een Märken, een wunnerboret Wintermärken. Dat weer een Blomengrööt ut een frerende Welt — ut de Ieswelt.

"Tick-tack, tick-tack, tick-tack", möök de grote Klock an de Wand. Ehr weer de Still in de Stuuv 'n beten unkommodig, see weer jümmers mehr för Leven un Bewegen. Ok dat Schapp dä noch eenmål 'n lütten Knacks: "Wenn wi doch blots wat doon köönt, dat de witten Blomen sik ok mål bewegen dän."
"Ik will se een beten begeten", sä de lüttje Geetkann.
"Dat warrt woll nix bringen", meen de Åven, "åvers wenn wi nu een lütt Füer ansteken wöörn, so recht so'n prasselndet, warmet lütt Füer! Ji schüllt mål sehn, wodennig de witten Bläder un Blöten denn opdauen un anfangt sik to bewegen. Se sünd blots so stief froren vör Küll!"

Grååd, as wenn de Åven ehr ropen harr, keem in düssen Ogenblick Lina in de Stuuv. Se harr Papier un Holt in de Hand, dormit möök se, as he sik dat wünscht harr, een Füer an.
Nu full 'et dat Möbelmang ok wedder in, wo bannig dull se in de Nacht froren harrn. Wegen dat Unvermodens över Nacht mit de witten Winterblomen harrn se dat ganz vergeten. In de Stuuv worr dat bald warm un wärmer. Nieschierig keken se all nå't Finster hen. Åvers, wat weer denn dat? Vun de Iesblomen weern miteens de böversten verswunnen! Foort, weg — ganz weg! Wo weern se bleven?

Dat Möbelmang keek sik verfeert an. Jümmers mehr vun de herrlichen, witten Blomen verswunnen! Jümmers mehr — dor keken all wedder de olen, dörchsichtigen Glasschieven rut. Dat weer as een Töver: Heel suutje, man wüsst gor nich wodennig, verswunnen se. Nix bleev vun jüm över as een poor klore Wåterdrüppens, un dee bewegten sik. Sachten, as Trånen, glieden se an de Finsterschieven langdåål!
"Dat Finster weent!", sä dat weekhartige Sofa.

Åvers dor klung buten op de Strååt all wedder een bekannte Stimm. De Noordwind keem dörch dat Åvenrohr in den Åven rin. Huuh, wat he fleuten — un hi-hi-hi, wat lachen dä!
"Nee, also, wat kann man blots so dumm sien!", sä he to den Åven, "dor schenkt ju de Winter sien schönsten Blomen — un wat doot ji? Mååkt een Füer an, üm de Blomen recht schöön to bråden. Iesblomen, dee in bitterste Winterküll wussen sünd! As wenn dee Warmde verdregen köönt! Åvers wat schall't: Wat weten solke Stuvenhockers as Sofa, Disch un Åven vun denn Winter buten?"
Dor worrn de Möbel in de Stuuv argerlich. "De Åven — blots de Åven is schuld doran!", repen se.
"Ik weet dat", sä de Noordwind, "he hett dat goot meent. Åvers jedereen kann sowat nich verdregen."

De arme Åven stünn in sien Eck, he glöh vör Schååm. Nu harr he de schönen, witten Blomen twei mååkt, denn Finstersmuck, över denn sik de ganze Stuuv freut hett. Wat dä em dat leed!
"Kannst du denn Winter nich beden, dat he uns wedder niege Iesblomen schickt?", froog he denn Noordwind.
"Beden will ik em geern", sä de Noordwind, "åvers of he dat deit, de ole Herr? Dor mutt he all eenmål bi besonners gode Luun sien. Na, wi wüllt dat höpen!"
"Ja, un mit dat Höpen, tick-tack, wüllt wi uns, tick-tack, tofreden geven", sä de Wandklock.