Modder Sünn ehr Kinner:
De Katten an de Wichelbusch

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


De Wichelbusch an'n Beek buten harr den Winter över goot slåpen. As he denn endlich een's Morgens in't Fröhjohr opwåken dä, jaaa, wat möök he dor för Ogen! Sien ganzet Huus, vun båven bit nerrn, bit rop nå de böverste Dackstuuv, weer randvull mit lüttje Katten bewåhnt. "Wodennig sünd dee denn üm all'ns in de Welt hier rinkåmen?", dacht sik de Wichelbusch, "heff ik denn soo fast slåpen, dat ik dat nich markt heff? Du leve Tiet, dat mööt ja tominnst twintig Kattenfamilien sien! Un dee wüllt nu all bi mi hier wåhnen …?"

De Katten an de Wichelbusch

"Schriev man glieks an dien Huusdöör: Heim för lüttje, obdachlose Katten", sä de Wisch to'n Wichelbusch, "åvers pass op, dat se nich vun di nå mi röver loopt, denn ik bedank mi för düsse Kattengesellschaft."

An't Weglopen weer bi de lüttjen Katten åvers överhaupt nich an to denken. Dee säten so still un kommodig dor, as wullen se glieks anfangen to snurren. Un denn de warme Sünnenschien, de dä jüm goot.

Wat för 'n schönet, weeket, sülvergrieset Fell se doch harrn! Un so rosige Snuten. Wohrhaftig, dat weer een to nüüdliche lüttje Gesellschaft! De Wichelbusch, dee nu miteens Harbargsvadder worrn weer, möök sik nu åvers doch sien Gedanken üm sien söten Ünnermieters.

"Wat fang ik blots mit dat Volk an?", sä he, "wenn doch blots een keem un sik 'n poor vun de lüttjen Katten mit nå Huus nehmen wöör! Vör all'n Dingen will ik jüm åvers eerstmål wat to drinken geven", un he håålt ut sien Spieskåmer den allerbesten Wichelsaft, den he op Vörrååt harr, un sett dat de lüttjen Katten vör.

Nå 'n poor Dååg al güng sien Wunsch in Erfüllung. Lüüd, dee över de Wisch spazeren güngen, bleven an den Wichelbusch ståhn un sään: "Ach, wat hett dee Busch för nüüdliche lüttje Katten! Wi wüllt doch 'n poor dorvun för de Kinner mit nå Huus nehmen."

Vun nu an harrn dat düsse Katten åvers ok goot. As de Modder mit jüm in de gode Stuuv inkeem, sprungen ehr de Kinner vör Freud in de Mööt un nehmen ehr de Katten ut de Arms. Se stråkelt all as se dor weern, un de Jüngst' geev sogor verståhlen de allerlüttst Katt 'n Söten.

Ja, un denn worr mit de Katten speelt. Se kregen een lüttje Stuuv buet, mit 'n Åven in un 'n Köök, un 's Åvends worrn se sogor all tosåmen enkelt in lüttje Betten leggt un schön warm todeckt. Mehr kunnen se doch nich verlangen — oder?

De Måån, dee den Wichelbusch an'n Åvend noch 'n Besöök afstatten dä, vertellt denn ok, dat de lüttjen Katten em vun seehrs weeket Lager ut heel vergnöögt toblinzelt un em bannig tofreden ankeken harrn.

Dor weer de Harbargsvadder froh un glücklich! Un de Katten, dee bi den Wichelbusch bleven werrn? Wordennig güng dee dat nu woll?

Na, ok dee güng dat nich slecht, wohrhaftig nich. Man kann woll seggen, dat jüm 'n gode Steern lüchtet hebben müsst, as se sik in dat Wichelbuschhuus insleken harrn. Denn dor worrn se so goot hool'n, dat se bald groot un dick un kugelrund worrn. In de ganze Nåverschaft, dor weern se ok all bekannt. "De Wichelkatten", soo worrn se slichtweg nennt; een Bewies dorför, dat se ganz un gor to de Familie rekent worrn.

Åvers denkt ju blots, wordennig passend dat jüst keem: Miteens kregen de lüttjen Katten 'n ganz anner Farv. Dor kemen 'n poor gele Hoor rut, nå un nå verswunn dat griese Fell ganz un gor, un de lüttjen Katten worrn ganz wunnerschön gollengeel.

De Wichelbusch bekeek sik dat Spillwark mit Staunen! Sowat harr he noch niemåls beleevt. Nakloor, denn he blöht ja to'n eersten Mål in sien Leven. Åvers sien goldgelen Katten gefullen em meist noch beter as de sülvergriesen, un he meen: "Wenn doch blots recht veel Besöök kåmen wull, dee ik mien Wunnerkinner wiesen kann!", soo stolt weer he op siene söten Katten.

As he sik dat wünscht harr, so keem dat ok. All den annern Dag kemen, seehrs lüttjen Körv över'n Arm, 'n poor Immenfruuns över de Wisch flågen.

"Ei-ei, Herr Wichelbusch, wat hebbt See dor för feine, dicke Katten?" Un se setten sik, ohn' to frågen, glieks bi de Kattenblötenkinner hen, erbeden sik 'n lütte beten Wichelhonnig vun jüm, wieldat se Döst harrn, un stråkelt dorbi dat fiene, gollene Fell vun de lüttjen Katten.

"Nanu, wat is denn dat?", reep de Wichelbusch heel verbååst, "dat Fell farvt ja af, an Seehrs Kleder hangt ja luter Gold!"

"M-m", möken de Immenfruuns, "dat is ja fein! Dat bringt wi uns' Kinner mit, dor warrt dee sik över freuen!" Un se steken den gollenen Blötenstoff, dee wohrhaftig vun de Kattenhoor keem, gau in seehrs lüttjen Körv rin.

De Wichelbusch dacht: "Na, wenn jede Besöök dat so måken wöör, dennso warrt ja woll bald vun dat schöne, gollene Fell nich mehr veel över sien." Åvers so leeg weer dat denn doch nich.

De Immenfruuns müsst de Wichelhonnig bannig goot smeckt hebben, denn se drunken un drunken jümmersto un weern gor nich satt to kriegen.

"Tschüüß, morgen kååmt wi wedder!", repen se endlich.
"Warrt mi bannig angenehm sien", sä de Wichelbusch höflich.
Un se kemen wohrhaftig wedder un se bröchen noch 'n ganzen Barg anner Immenfruuns mit. Un Botterlickers un Hummeln kemen dor ok noch mit an, un se weern all heel entzückt, un se sään: "Herr Wichelbusch, See sünd de allerschöönste Mann hier op düssen Placken Eer! Seehrs Huus lüchtet al von wieden! As 'n gollenet Märkenslott süht dat ut. Jawoll, as 'n Slott mit verwunschene lüttje Katten!"

Dor stråhlt de Wichelbusch över sien ganzet, bretet Gesicht vör Vergnögen. "Na, denn heff ik de Kattengesellschaft doch nich ümsünst groot trocken", meen he vull Freud.


22.3.2020


na baven