Modder Sünn ehr Kinner:
De Himmelsslötelbloom

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


De Wisch stünn vull vun lüttje, goldgele, lüchtende Himmelsslötelblomen. As bi 'n richtigen Slötelbund hungen dor jümmers mehr lüttje Slötelblomen tosåmen, jüst so as in Modders Slötelkorv.

De Himmelsslötelbloom

"Nu segg mi doch blots, Modder", froog de lütt Janne, dee mit sien Modder kommodig op de Wisch seet, "worto passt denn blots all düsse velen, lütten Slötel? Un — hebbt de Engels dee all fallen låten? Un — söken se dee denn gor nich?"

Modder keek nå'n Himmel rop. Se seeg sik de Wulken 'n beten an, dee dor båven trocken, de witten Wulken op den blauen Himmel, un denn sä se: "Ik weet nich, wat dat so is, Janne, åvers ik denk mi: In'n Himmel wåhnt doch noch mehr, nich wohr?
De Steerns un de Sneeflocken, de Sünnenstråhlen un de Wind ... — un dee mööt doch all enerwegens wåhnen, oder? Dor denk ik mi: Ut schöne witte Wulken hebbt se sik all en Huus buet. En lütt Huus so smuck un fien — binå as dat uns'e, åvers blots ganz anners; denn dat is ut Wulken buet. Un grååd so as bi uns wåhnt jümmers een Familie in, un grååd so as bi uns is en Schild an de Huusdöör, dormit een glieks lesen kann, wokeen hier wåhnen deit. Müchst du nu weten,wat op all de Huusdöörschiller steiht?"
Janne nickköppt tostimmend.

"Also, pass op: Dat is een heel lange Strååt, vele Wulkenhüüs, een neven dat annere. Un op dat Schild an't eerste Wulkenhuus steiht: Regen, Waschfru."
"Ååch", sä Janne un lach wat unglöövsch. Åvers sien Modder verkloort em: "De Regen wåhnt doch in de Wulken. Un wascht he nich de Däcker un Bööm blank? Na also! An't twete Huus steiht: Steern, Lanteernanmåker."
Dor lach Janne noch luter.
"Stimmt dat viellicht nich?", froog de Modder.
Janne dacht nå — un nickköppt. "Wieder", seggt he.
"Nu — een Huus wieder, dor steiht: Sünnenstråhl, Dokter."
"Hmm", brummt Janne, denn dat weer ja liek so as bi em tohuus.


Wokeen höört düt fiene Wulkenhuus to?

"Noch een Wulkenhuus wieder, dor steiht: Sneeflock, Landschopsmålerin. Nu kümmt een ganze Reeg vun Hüüs, an dee desülvige Nååm steiht. Wohrschienlich wåhnt dor luter Verwandte tosåmen. Pass op: Snee, Zuckerbäcker; Snee, Lienwever; Snee, Kappenmåker. Åvers denn kååmt wedder annere: Wind, Stråtenkehrer; Wind, Konzertsinger; Sünnenstråhl, Goldarbeiter; — un so geiht't wieder. Fein denk ik mi dat, all de Wulkenslötter. Mit Ärkners un Toorns, mit rode un gröne un gollene Målerien sünd se utstaffeert, un in de Sünn schemert se sneewitt. Männichmål kååmt ok lüttje Engels op Besöök. Denn lüden se un fråågt: ,Goden Dag! Is de Herr Steern to Huus? De Lanteern an'n gollenen Wågen will nich recht brennen — ik denk, Herr Steern kann se wedder in't Loot bringen.'
Oder twee Engels bringt een'n Korf mit Wäsch ansleept. ,Goden Dag, ist de Waschfru Regen tohuus? Herr Petrus müch sien'n Mantel wuschen hebben — un dat bit morgen'."


Wahnt hier Fru Regen?

Weer dat snååksch, wat Modder dor sä!
"Na — un de lütten Slötel?", full dat Janne miteens wedder in. He böög sik vör, keek de Modder an, patsch ehr op'n Schoot, lach un dacht: Dee hett se nu seker vergeten!

Åvers Modder harr se nich vergeten. See plöck een niege Slötelbloom af un sä heel sinnig: "De lüttjen Slötel hebbt de Inwåhners in Himmel woll nå uns dåålsmeten, dormit wi se eenmål besöken un in de Wulkenhüüs rinköönt."

"Oh", sä Janne bannig verbååst; denn dat harr he nich dacht.
"Na kloor nich wohrhaftig", sä de Modder, "åvers so mål in Gedanken ropspazeren — dat köönt wi doch. Du meenst, dorto bruukt wi keen Slötel? Oh doch! Denn wenn wi nu de Wisch vull Himmelslötel nich sehn harrn, denn harrn wi gor nich an uns'e Frünnen dor båven dacht. Sühst du — un dat weten dee dor båven, dat de Minschen för gewöhnlich hier ünnen nich alltoveel an se denken. Dorför wüllt se uns dörch seehrs lüttjen Slötel daran denken helpen."

As nu Janne ornlich wat nådenkern worr, sprung de Modder ut dat Gras op, trock ok Janne hooch un sä: "Kååm, nu wüllt wi nå Huus gåhn. Denn alltolang dörv man op Besöök nich blieven, weetst du!"


24.5.2021


na baven