Modder Sünn ehr Kinner:
Wodännig de Sünnenstråhlen Line ehr Modder gesund möken

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

"Hüüt warrt't woll nix warrn mit dat Schienen", sä de leve Modder Sünn een's Morgens to de Sünnenstråhlen, "hüüt warrt ji nich op de Eerd rünner könen, denn ji seht ja, dat de Regenwulken sik wedder vörschuven doot un uns all wedder mål nich dörchlåten."

Wodännig de Sünnenstråhlen Line ehr Modder gesund möken

Dat åvers weer de Sünnenstråhlen nu gor nich recht. Tohuus blieven, achter de dicken Wulken, dee ok noch all de Utsicht op de Eerd versparren doot — dat weer jüm veel to langwielig.

"Ik heff dat åvers de lüttje Line verspråken, hüüt to schienen, ik mutt ehr Modder wedder gesund måken", jammer een vun de Stråhlen. "De Dokter hett dat güstern seggt: ,Line', hett he seggt, ,nu bidd de leve Sünn, dat se morgen schient, un denn föhr dien Modder in den Goorn rut, denn warrt se bald wedder gesund warrn'. — Ååch, kunnt ik doch blots de dummen, olen Regenwulken wegschuven."

Dat kunn de lütt Sünnenstråhl na kloor nich alleen. Åvers sien Bröder, dee mit tohöört harrn, holpen em dorbi. Schuven kunnen se de Wulken nich, åvers — se stoken un brennt so lang op de Wulken in, bit dat't dee to hitt worr un se denn endlich brummend een Stück wiederrücken dän. Kuum åvers weer so'n lüürlüttje Spleet to sehn — husch — dor slüpp de lüttje Sünnenstråhl gau hendörch.
"Kååmt", reep he sien Bröder to, "kååmt rasch!"

Dor kemen noch vele Sünnenstråhlen twischen de Wulken dörch, gleden op de Eerd dåål, nå den lütten Goorn vör dat Huus, in dat Line wåhnen dä. De lütt Line stünn mit recht bedrövtet Gesicht an de Huusdöör un keek heel vörwurfsvull nå'n Himmel rop.

As se åvers de Sünnenstråhlen kåmen seeg, dor leep se gau nå ehr Modder in de Stuuv. "Oh, kiek mål, Modder", reep se, "nu kümmt de Sünn doch noch. De ganze Goorn is vull vun Sünnenstråhlen. Nu kååm mål mit mi rut, dat du gesund warrst!"
Un denn nähm se ehr Modder, dee noch recht småål un bleek utseeg un ok blots ganz langsam gåhn kunn, bi de Hand un föhr se heel suutje in den Goorn rut. Buten, merrn in de Sünn, grååd ünner een'n herrlich blöhenden Appelboom, stünn een schöne, gröne Sessel, ganz mit een weket Küssen utleggt, wat Line all vörher torechtmååkt hett.

In düssen Sessel seet denn de Modder — so recht bequem un kommodig. De Appelboom leet to'n Grööt een poor vun sien schöne, rosa Blöten in ehrn Schoot fallen. In den Goorn blöht de Blomen, sungen de Vågels, un nu keem ok noch en prächtig gele Botterlicker un sett sik op ehr Hand.

De kranke Modder seet ganz still un glücklich dor, leet sik vun de warme Sünn beschienen un seeg blots jümmers in all de Blomen- un de Sünnenherrlichkeit rut; denn se harr dat all'ns lang nich mehr hatt.

"Mien leve Linelie — wat schöön dat is!", sä se, "wat goot mi doch de warme Sünn deit — ik glööv, nu warr ik bald wedder ganz gesund."

De lüttje Line nick un gifft ehr Modder een'n Söten op de Back. — "Ååch, Mutti, — dien Backen sünd all 'n beten root worrn — wohrhaftig, Mutti!", reep se denn vull Wunnerwarken.

"Dat glööv ik di geern", segg de Modder. "Wenn de Sünn blots all de Dååg keem un ik jümmers in'n Goorn sitten kunn, denn bün ik wiss bald wedder gesund."

"Dat warrt de leve Sünn all doon", reep de lütt Line vergnöögt, un beid fallt se sik vull Freud üm'n Hals.