Modder Sünn ehr Kinner:
De Harvstwind geiht op de Reis

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


Dat weer en wunnervullet Harvstwedder buten. De Himmel weer blau, de leve Sünn schien un in de Goorns blöht de roden, de blauen un de witten Steernblomen (Astern). Dat weer een Wedder, bi dat man an'n leevsten den ganzen Dag spazeren gåhn wöör. Un weet ji, workeen dat ok denken dä? De Wind — de Harvstwind!

De Harvstwind geiht op de Reis

"Huii", möök he, "dat is ja villicht 'n Wedder hüüt! So richtig to'n Wannern. Hüüt schall't lustig warrn — huii! Hüüt warrt een Reis mååkt! Leevt woll!"

Un wieldat de Wind, wenn he op Reisen geiht, nich eerst Kuffers to packen bruukt, so as wi, so kunn he glieks losfohren. Huii — dor suust he ok all dörch de Stråten!
"Kååm mit!", reep he een Stück Papeer to, dat dor leeg. Dat Papeer floog 'n Stück wiet mit, denn bleev 't åvers liggen. "Huii — ik gåh op de Reis! Workeen kümmt mit?", reep de Wind noch eenmål ganz luut.

Dor keem dat vun all de Sieden herbi. Dröge Bläder, Holtspöön, lerrige Papeertüten, ja sogor 'n poor Hööd kemen vun de Köpp dåålflågen un wullen mit. Reiselust steekt an. De ganze Strååt weer op eenmål vullpackt dorvun. Hier schwung sik en Gardien nå't Finster rut, dor klötert un rüddelt en Finsterlåden an sien Angeln. Na, se kunnen, so trurig dat weer, beide nich loskriegen. Un dor, de Blomenputt an't Finster, wull dee gor ok noch mit? Hee wackelt hen un her — un bums — dor leeg he op de Strååt — wat schååd!

Op de Strååt åvers schregen un schimpt de Lüüd, un annere lepen ehr Hööd achterher un annere möken gau de Finster dicht. Buten vör de Stadt weer en Stoppelfeld. Op dat lepen Jungs ümher, dee wullen seehrs Dråken stiegen låten. Ja, dorhen güng nu de Wind.
"Na, miene Herren?", sä he to de Dråken, "ji mååkt ja so bange Gesichter? Dat geiht woll nich so recht mit dat Flegen, wat? Na, töövt mål af, ik warr ju 'n beten hölpen dorbi!" Un nu nähm de Wind de Dråken un heev se in de Hööchd.

Dat seeg bannig smuck ut, as all de bunten Dråken dor båven so rohig dorhen sweevten. De Jungs ünner op dat Feld juvelt vör Freud. De Wind åvers sä denn to de Dråken, nu wüssten se ja, wordennig dat to måken weer, hee müsst nu wieder wannern.

He keem nu an een'n Wohld, an een'n bunten Harvstwohld. Bunt seeg de Wohld ut, wiel dat all de Bläder seehrs smucken, bunten Kleder anharrn. Dee Kleder, dee de Harvst jüm mitbröcht hett, as he in't Land trocken keem.

"Wind, leve Wind", repen de Bläder, "håål uns vun de Bööm dåål! Wat bringt uns uns'e smucken Kleder, wenn wi ewig hier båven sitten mööt? Wi muchen so geern op de Eerd dåål un lopen un danzen un springen."
"Recht so!", sä de Wind, dee sik freuen dä, so veel nüüdliche Dänzerinnen zu kriegen.
"Pfhh …", möök he — un denn noch eenmål ganz stark: "Pfhhh …"
Dor full en ganze Bläderregen op de Eerd dåål. Åvers ünnen, op den Wohlweg, dor güng de Danz los. Polka, Walzer, Galopp, as de Bläder dat hebben wullen. De Wind weer en famose Danzmeister. Un fleuten kunn he dorto, ganz wunnervull!

As de Wind wedder ut't Holt rutsuust keem, dor seeg he midden op een grotet, brunet Kantüffelacker een lustiget Füer brennen. "Huii, hier warrn Kantüffel bråådt", dacht he, "wo fein dat rüükt, dor mutt ik mit dorbi sien." Un he blååst in de Flamm, dat de Lüüd, dee dorbi stünnen, gau torüchspringt, binåh harr de Flamm een'n all an't Tüüch packt.

Un dor, nu blååst he de Lüüd ok noch den Rook in de Ogen un in'n Hals. Se husten un blinzelt un schimpt över denn Wind. Dor nähm he gau Rietut. Åvers vun denn feinen Duft nähm he 'n lütte beten mit.
"Ik will de Lüüd dor ünner in't Dörp den Mund 'n beten wåterig måken", dacht he bi sik.

Hee weer een fidele Wannerburss, de Wind. As he so frisch un froh över de Wisch dorherkeem un dorto fleuten dä, dor worr in't Dörp glieks all'ns levennig un vun de Fidelität anståken.

"Willkåmen!", reep dat Taschendook, dat op de Heck to'n Drögen hung, un winkt un wedelt för dull.
"Willkåmen!", reep ok de Fåhn op den Dråken un flatter un knatter: "Hurrå! Nu kümmt de Wind!"

Un de Blomen in de Goorns grööt un nickt, un de Bööm verneegt sik, un de Windharfe båven op dat Dack vun't Goornhuus dreih sik un fung an to singen. Ganz båven åvers, op dat Karkendack, dor dreih sik noch wat. Dat weer een, dee sik bannig wichtig vörkeem, denn hee weer dat, dee de Lüüd ünnen in't Dörp vertellen dä, woher de Wind keem — of vun Noorden, of vun Süüden, of vun Oosten oder ok vun Westen: Dat weer de Wedderhåhn!

"Oostwind! Döögt nix!", knurr de Wedderhåhn, "dee bringt blots Dröögde un Stööv mit Verköhlen!" Hee weer nie tofreden, de Wedderhåhn. Wenn de Wind vun Noorden keem, so schimp he över de Küll, keem he åvers vun Süüden, so weer dee em wedder to warm. Keem åvers gor de Westwind un bröch Regenwulken mit, denn weer he vull vun slechte Luun.

Nee, de Wedderhåhn weer nie nich tofreden. De Wind dreih den gnatterigen Gesellen een poor Mål üm sik sülvst, denn güng he wieder op de Reis, nähm åvers den Glockenklang vun de Kark mit, denn dee weer gor to schöön. Dat meiste dorvun güng twoors op den Weg verloren, åvers wat beheel he doch över.

"Ik will dat den olen Schäper bringen, dee dor op de Heid sien Schååp höden deit", dacht he bi sik. Un he trock över de rootbrune Heid un bröch den olen Schäper den Glockenklang dicht an't Ohr. De hork op un freu sik, denn de Klang keem ja ut sien Heimatdörp. Un denn folt he sien Hannen un fung to beden an, denn hee weer een frååme Mann. Üm em herüm dor tummelt sik sien Schååp, en ganze Heerd. Se sprungen dörch'nanner, fräten vun de Heidkrüder, blöökt "Bäh — bäh — bäh" un freut sik an't Leven.

Över't wiede, siede Heidland güng nu de Weg vun den Harvstwind. Ganz eensåm weer dat hier, keen Boom, keen Huus, keen Minsch. Åvers dor, op den Anbarg, wat weer dat? Dor stünn doch een un streck sien Arms ut. "Aha! Mien ole Fründin, de Windmöhl!", dacht de Wind, un he güng hen nå den Anbarg.

"Na, Madam, wor weer dat mit 'n lütten Danz?", froog he. "Se meent doch nich, dat Se all to oolt dorför weern? I bewohre, vun't Danzen warrt man eerst wedder jung!"
Un nu fååt he de Windmöhlenflögels un dreih se, dreih se, jümmers rundüm, bit dat de ole Möhl de Åten utgüng un se jank un stöhn. Dor leet he se los un suus dorvun.

De Müller in de Möhl åvers freu sik, dat sien Koorn so schöön måhlen worr, wieldess de Wind de Möhl dreihen dä.

Dat Land, över dat de Wind nu henweg susen dä, weer jümmers noch ganz sied un lerrig un eensåm. Rein gor nix geev dat mehr to sehn as Gras un Sand, wenn't hooch kümmt hier un dor mål'n lüttje oder gröttere Diek, dee åvers all an't Slåpen weern, so rohig legen se dor. De Harvstwind dacht: "Wat bruken dee an'n Dag all to slåpen? Dat doot se seker blots, wiel dat't hier so langwielig is."

Un hee blååst gau eenmål in den Diek rin, un süh dor, dat Wåter fung an sik to bewegen, dat krüsel sik un bever un geev ganz lüttje Bülgen. De Dieken weer'n opwååkt. "Wo wiet is dat woll noch bit nå dat Meer?", froog de Wind.
"Oh, gor nich wiet", sän de Dieken, "höörst du dat denn nich all ruuschen?" Richtig! Ganz düütlich kunn man wiet weg een Bruusen hören, meist liek so as de Wind.
"Huii — huii", güng dat nu vörwarts. Un nu weer he an't Meer. Dor weer't, dat grote, grote blaue Meer.

Hei, dat weern åvers annere Bülgen as dee in de lütten Dieken. Wat för smucke Schuumkronen se harrn, un wat fidel se tosåmen spelen un över'nanner kugeln dän! Un nu eerst, as de Wind dorto keem un mitspelen wull — huii! Dor geev dat een Danzen un Hüppen un Schunkeln op dat Meer, dat't de Lüüd op de Scheep binåh 'n beten bang worr. Un dor, dor weer'n ok de Seilscheep.
"Büst du endlich dor?", frogen se den Wind, "den ganzen Nåmiddag hebbt wi hier still legen un kunnen nich vun'n Placken. Nu hölp uns gefälligst mål 'n beten, ja!"
"Geern! Geern! Dat will ik woll besorgen", sä de Wind. Un nu blååst he, blååst in de Seils, dat se ganz dick un rund un prall worrn.

"Nu is noog, is noog!", repen al de Seilscheep, "holt, holt stopp, wi platzt ja!"
"Ååch wat!", möök de Wind, "man nich so bang, leve Frünnen!" Un he blååst wieder. Un de Seilscheep platz nich, sonnern swummen flink un licht op dat Meer dorhen. Dat weer wohrhaftig schöön antosehn.


Pixelio, Foto Matthias Pätzold

Un nu? Ja, nu weer de Reis vun den Harvstwind egentlich to Enn. Bit an't Meer harr he reisen wullt. Nu weer he dor. Den ganzen Nåmiddag harr denn an't Wåter tobröcht.

Nu weer dat Åvend. De leve Sünn weer all lang ünnergåhn. De Seilscheep weer'n weg, un ok de witten Möven, dee den ganzen Dag över dat Wåter ümherflogen, weer'n tohuus in seehrs Felsennester flågen un slepen. Un hee, de Wind? Wor schull hee slåpen? Hee weer doch so mööd vun de lange, lange Reis. Åvers hier op dat Wåter to slåpen, op dat natte, kole Wåter, nee, dorto harr he wohrhaftig keen Lust. To'n Slåpen wull he sik doch lever een'n kommodigen Platz söken. Un so möök he sik op un güng vun't Meer weg.

Dat weer wohrhaftig all ganz düüster. Bloots dor an'n Strand seeg he een lüttjet Licht brennen. Man höör dat Gnaastern vun Rööd in'n Sand, dat weer en Wågen, dee dor fohren dä, en Koor. De Fohrmann harr sik 'n Lichtstump ansteken un heel dat in en Papeertüüt, dormit de Wind dat nich utblåsen kunn.

Binåh harr de Harvstwind, de övermödige, em dat doch utblååst. Åvers to rechte Tiet besunn he sik noch un dacht: "Nee, denn fohrt he am Enn mit sien Koor in't Meer rin." Un he leet dat Licht brennen un sleek sik dörch de Düüsternis dorvun.
Åvers denn weer'n dor doch lüchtende Finster, de he seeg. Ja, de Finster vun en lütt Fischerkååt weer'n dat. Wor hell un trulich se in de Düüsternis rutlüchten dän. Man kunn sik all denken, wor kommodig dat eerst binnen in de Stuuv sien müsst.

He steeg een, twee, dree op dat Dack rop, slüppt in den Schosteen un — wupp — weer he binnen in de Åvenröhr. Hei, wat dat Füer in'n Åven glieks opprasseln dä un sien'n rootgollenen Schien in de Stuuv rinsmeet! Een kommodige lütt Döns weer dat. Midden in stünn en Korvweeg, in dee leeg en lüttjet Kind mit rode Backen un schreeg — dat wull nich slåpen. Dor keem de Modder, sett sik neven de Weeg, schunkel se un fung an to singen:

"Slååp, slååp, mien sötet Kind,
buten weiht de Åvendwind,
schüddelt liesen in'n Goorn de Bööm,
fallen dåål heel leevliche Drööm.
Drööm, dee schemert un glänzt as Gold,
vun Sünn un Blomen, vun'n Fröhling hold.
Tööv blots, glieks håål ik di een'n rin!
Slååp, mien Kind, slååp in, slååp in."

"Huii", möök de Wind in de Åvenröhr, "dat nenn ik mi een nettet Leed!"
Överhaupt, de Modder, dat lüttje Kind, de Stuuv un dat warme Åvenrohr, dat all'ns gefull em gor to goot, un he dacht: "Dat wär en Nachtquarteer, as ik mi keen beteret wünschen kann." Dor dä sik de Döör op, un workeen keem in de Stuuv? Dee Mann, den de Wind binåh dat licht utpuust't harr.

Wor froh weer he nu, dat he dat nich dåån harr! Dat weer de Vadder vun dat lütt Kind, dee nå Huus keem. Hee güng nå de Weeg, geev de Modder een'n Söten un denn keken se beide glückselig op ehr lütt Kind dåål. Een lütte Wiel nåher weer all'ns still.

De Fischer un sien Fru weer'n to Bett gåhn, dat Kind sleep un ok de Wind in sien Åvenröhr verheel sik ganz mucksmusenstill. Åvers slåpen kunn he noch nich. Hee müsst noch jümmers an dat Leed denken, dat de Modder sungen hett.

Wat dat woll wohr is, dat mit de gollenen Drööm? Dat leet em keen Roh, hee müsst noch eenmål rutgåhn un nåkieken. Vörsichtig huscht he dörch dat Åvenrohr, dörch den Schosteen in den düüstern Goorn rut. Dor, an den lütten Appelboom, wull he dat eenmål versöken. He schüddel eerst liesen, dor fullen een poor gele Bläder op de Eerd. Hee schüddel nu faster, ganz fast, åvers Bläder, Bläder, ja, dee fullen, åvers de gollenen Drööm, wor steken dee? De Wind keek sik den Boom nipp un nau an, un he seeg, dor weer'n ja luter lüttje, brune Knospen doran. Of de Drööm, de gollenen Fröhlingsdrööm, viellicht in düsse Knospen versteken sünd?

Wöhrschienlich! Ja, wohrschienlich. Ik glööv dat un de Wind glöövt dat ok. Åvers töven, bit dat de Knospen opbreken doot, dat kunn he nich. Also slüpp he gau wedder in den Schosteen rin, dåål in dat warme Åvenrohr — un dat duer nich lang, dor sleep ok hee.


20.10.2021


na baven