Modder Sünn ehr Kinner:
Kole Noordwind — blanket Ies

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Huu — wat koolt dat weer! "Kling bim ... slimm, slimm!", repen die Plååstersteen op de Strååt, wenn en Wågen över se henrasseln dä. Doröver weern nu de Regendrüppen båven in de Dackrönn sodennig verwunnert, dat se gau op de Strååt rünnerkieken wullen.

Kole Noordwind — blanket Ies

Swupp, dor harr de ieskole Noordwind se ok all packt un in een'n blanken Iestappen verwannelt! De Wåterdröppen, dee ünnen op de Strååt dicht drängt in Pütten tosåmen stünnen, weern ganz starr un kriedenwitt vör Schreck.

"Huhuuuu"', lach de Noordwind, "so ist't recht!

All'ns starr un stief un still,
so, as ik dat geern hebben will!"

Un he suust wieder nå een'n Lappen hen, dee to'n Drögen vör dat Kökenfinster hung.

"Lappen, schallst fein stille ståhn
un dat Danzen di vergåhn!"

Un wohrhaftig: Dor hung dat olle Stück Lumpen ... heel stief froorn ... un möök en bitterböset Gesicht dorto.

Dat weer bloots goot, dat de Noordwind nich ok noch de Minschen op de Strååt vertövern kunn! Dee steekten seehrs Hannen gau in de Manteltaschen, huschelt un kuschelt sik tosåmen oder hååkt sik in'nanner in, üm sik gegensietig warm to holen.

Dee böse Noordwind! Dor höört he op de Wisch noch wat fluustern. Workeen veröövt sik dat, so lååt an'n Åvend sik noch to ünnerholen? Aha! Nakloor! Dat sünd de lütten Wåterdrüppen in den Beek! De Wind wull all op se losfohren. Åvers denn dacht he: Wohrscho! Dor mutt ik höfflicher sien. Un he sung för de Wåterdrüppen een Leed:

"Wåterdrüppen in den Beek,
ji sünd noch so flink un week.
Seht ji nich, wor rings de Welt
sacht in Winterslååp verfallt?
Stöört de andern ja de Roh,
mååkt dorüm gau de Ogen to.
Wannelt ju in'n Slååp ganz lies
in heel fastet, starret Ies!"

Dor worrn de Wåterdrüppens op eenmål so mööd, soooo mööd ... Se reckt un streckt sik ... jappen noch 'n poormål vör Mödigkeit. Jümmers köller un köller fleut de Noordwind sien Leed...
Dor marken de Drüppen, dat se sik all kuum noch bewegen kunnen, se sän keen lütt Woort mehr, leggt sik hen ... un legen nu dicht an'nanner ankuschelt, stief un starr un mucksmuusstill.
"So, as ik dat geern hebben will!", lacht de Noordwind un möök sik heel gau dorvun.

"Ei, ei!", sä annern Morgen de bunte Iesvågel un klopp mit sien'n swarten Snåvel op dat Ies. "Also, afslåten Dören finn ik hüüt hier an'n Beek? Nich dat lumpigste, lütte Fröhstück gönnt man mi mehr?", fråågt he sik.

"So'n Schiet! Wat schall ik nu freten?"

De Noordwind harr em wohrhaftig de Döör nå sien Spieskåmer hen vör de Nees tomååkt. Much de bunte Vågel doch sehn, wor he sien Fisch herkriegt! Mit so bunte Såken harr de Noordwind nich veel in'n Sinn. Dee kunn he nich lieden.

As an'n Mittag de Schoolkinner vörbi kämen, repen se ok: "Ei, ei!" Åvers se freut sik all över den froorn Beek, håålt gau seehrs Strietschoh un fohrt dorop hen un her.

Rumms! Un se fallt ok mal hen

De Wåterdrüppens åver fungen an to drömen. Heel sünnerliche Geschichten beleevt se in'n Slååp. Vun Iesbargen in't wiede Meer dröömt se, vun Gletschern op de hogen Bargen, vun Hågelschuern in'n Fröhling ... vun all dat mögliche Ies, wat't op de Welt gifft.

As se in de warme Fröhlingssünn endlich wedder opwåken dän, weern se heilfroh, dat se noch in den Beek op ehr Wisch weern! Un se sprungen un snattert noch eenmål so lustig as fröher.

Dat Ies daut, de Drüppen danzt!