Modder Sünn ehr Kinner:
Wåterdrüppens Drööm in'n Winter

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

‚Puuh, wat för 'n suere Arbeit is doch dat Höflichsien!', dacht de Noordwind. Åvers as een Jung, dee nu mål in't Dummheitenmåken insteekt un nich noog dorvun kriegen kann, jüst so weer de ieskole Noordwind. Dat weer em all'ns noch veel to lebennig!

Un dat arger em 'n lütte beten un he dacht: Kann ik de Minschen sülvst nich vertövern, so will ik jüm tominnst een'n lütten Spijöök spelen! Gau flöög he nå de Finstern vun de Slååpstuven hen, blååst düchtig dörch de Ritzen un geev sniedigen Befehl:

"Wåterflaschen! Wåterflaschen!
Schüllt de Minschen överraschen!
Lååt de Drüppens rut — glig glig —
breek ik ju foorts dat Gnick!
Un ji — Drüppens in de Kannen:
Dat ji mi nich loopt vundannen!
Freert gau op mien'e Wies —
in ——— to fastet, hartet Ies!
Morgen — eh' — de Dag warrt wåken,
seh ik, of ji 't recht warrt måken.
Minschen schüllt sik 'an vergnögen,
wor se ju denn dorut kriegen!"

An'n Åvend keem de Måån. "Ei!", sä he, "de Beek is tofroorn! Also harr Herr Petrus doch recht, as he mi hüüt Åvend mien sülvern Striedschoh mitgeven wull. Wat dumm, dat ik se to Huus låten heff! Åvers 'n beten sliddern kann ik doch!"

Un nu sliddert de Måån een ganze lange Wiel op denn Beek op un dåål. Dorbi dacht he an all de Såken, dee he hüüt sehn un höört harr, un smuuster männichmål 'n beten dorbi. Annern Åvend åvers keem he wedder un bröch wohrhaftig wunnervull blenkernde, sülvern Striedschoh mit. Dormit fohr he elegant un hoheitsvull op dat blenkernde Iesflach still swiegend un in Gedanken spazeren.

Un wordennig güng dat de nu froren Wåterdrüppens? Markwürdig! Op eenmål fungen se an, ganz wunnerlich to drömen! Vun Såken, dee se nienich höört oder sehn harrn!
Dat een, dat drööm, dat wåhn op'n Iesschull in't nördliche Polarmeer. Op düsse Schull worr in de Iesborenschool een Pröfung afhooln.

"Wat smeckt an'n besten op de ganze Welt?", fråågt de Lehrer, een grote, zottige Iesboor.
"Seehunnenspeck!", repen all de Schölers togliek.
"Richtig!", sä de Lehrer, "un weet ji ok, worüm de Iesboor een wittet Kleed hett?"
"Dormit he op dat Ies nich vun de bösen Iesboornjägers sehn warrt!"
"Dormit de Robben em nich sehn, wenn he kümmt un se freten will", klung dat dörch'nanner.
"Richtig! Åvers wokeen kann mi seggen, wordennig dat kümmt, dat een Iesboor wuchenlang leven kann, ok wenn he keen Seehunnen, keen Fisch, keen Iesvoss, keen Vågels oder sünstwat anneret to freten harr?"
Düttmål keem blots een eenzige witte, lütt Poot.
"Nu, Spitzmuul, segg mi dat!"
"De Iesboor is so stark un dick, dat he noog Fett hett, wat em sien egen dicke Buuk geven deit!"
"Goot! Bannig goot! Du kriegst in't Tüügnis de Een mit 'n Seehundsteert, Spitzmuul", reep de Lehrer.
"De Pröfung is ut", brumm he glieks dornå un trock sik gau torüch. Egentlich harr he noch 'n poor Frågen in "Heimatkunn" stellen wullt, man dor seeg he miteens den swarten, runnen Kopp vun 'n Seehund Opdükern — un wat för een Iesboornlehrer harr dor nich Sluss mååkt?

De Iesboornmodders åvers, dee de Prüfung tohöört un af un an bifällig brummt harrn, dee kemen nu heran, slickt seehrs Kinner, wieldat se ehr Sååk goot mååkt hebbt — swupp, un denn leeg de ganze Sellschop op eenmål in't Wåter un swumm fröhlich nå Huus.

Een anner lüttje Drüppen drööm ok, hee wåhn dor irgendwo op en Iesschull. Åvers nich bi Iesboren, sonnern bi 'n Seehund.

De Seehund harr gor to schöne, åvers bannig trurige Ogen. Grååd harr em de Noordwind vertellt, dat de Minschen geern Schoolranzen, Pantüffeln un Geldbüdels ut em un sien twintig Fruuns måken wullen — un dat weer dat, wat em so trurig möök. Denn de Seehund sülvst möök gor nix ut sik un sien Fruuns un dorför arger he sik doröver, dat annere wat ut em måken wullen.
— Also: De Seehund seet op'n Iesschull un möök trurige Ogen. Dor höör he miteens Glockentöön, dat weern de Glocken vun de lütt Dörpskark.

Mit eenmål keem Leven in denn Seehund! Hee spitz de Ohren, dreih sien'n swarten, kugelrunnen Kopp, reckt sik in de Höögd — un denn störtet he gau as de Blitz in't Meer un swumm 'n Stück neger an dat Dörp ran.

Ooh, wat harr he de Glockentöön geern! Hee luuster un luuster un luuster — sien Trurigkeit harr he ganz vergeten.

Een lüttje Drüppen drööm, dat he in en Hågelwulk weer. Dat weer in'n Mai, also merrn in den schönen Fröhling! Un liekers weer dat båven ünner den Himmel koolt. Markwürdig!

"Wüllt ji woll glieks ophören mit dat Speltåkeln — Rasselbande!", schimpt de geelgriese Hågelwulk de Wåterdrüppens un Sneekristallen ut, dee sik herümdreven. As åvers de lütte Gesellschop nich mit dat Rumoren ophören dä, keem snöörstracks en mächtige Blitz ansuust un fohr mit sien'n scharpen, gollenen Sävel dormang.

"To'n Dunnerwedder — rrruut mit ju!", reep he kort un sniedig. Dor purzelt vör Schreck Wåterdrüppens un Sneekristallen dörch'nanner ut de Wulk rut un klammert sik Bang an'nanner, ümslüngen sik fast!

"Ha, ha, ha", lach de ieskole Luft, so is't recht! Bröder un Swestern schüllt sik eenig sien!

Schüllt vereent to'n Klumpen
Op de Eerd rünnerplumpen.
Ferdig is dat Hågelkoorn,
scheet rünner op Busch un Doorn!"

Wohrhaftig! Nu markt de Wåterdrüppens un Sneekristallen: Drüppwies weern se to lüttje Ieskugeln tosåmenfroren! Un jede dicke Kugel, Hågelkugel, harr wat Scharpet, Kolet, Sworet an sik drückt.

"Wat schüllt wi denn dormit un — worhen fallt wi?", frogen se.
"Bummm — berumbumbumm — seht ji dat Wetenfeld dor ünner liggen?", antwoort een depe Stimm.
De Iesklumpen worrn slohwitt vör Schreck!

"Köönt ji sehn, wat stolt dat sien Halme wegen deit? Wordennig dat mit de Fru Höpen lacht, un all vun dat herrlichste witte Broot dröömt? Em wüllt wi mål gründlich sien Drööm verhågeln! Also, passt op: Wenn ik "Los!" roop, denn scheet ji. Een — twee — dree: Los!!!"

Knetteretet — weg — weg — knattaratat — af — af — knattert un prasselt dat ok all un in'n poor Minuten weer dat ganze Wetenfeld tonicht mååkt. All de grönen Halme legen op den Borrn — un dorop kneet de ganze Hågelkoornsellschop.

"O weh! O weh!", jammer dat Wetenfeld, "mien schönen, jungen, grönen Halme! Mien Tokumtsdrööm!"
Un "O weh! O weh!", klååg ok de Buer, den dat Feld tohören deit, "nu is meist mien ganze Wetenoorn hen!" — Dat weer mål een bitterböse Droom! Man goot, dat soeen Droom nich alltoöft wohr warrt!

Un wedder een anner lütt Drüppen, dat seeg sik in en witten, steernförmig zackten, glemernden Sneesteern verwannelt, op en'n hogen Iesgletscherbarg in de Alpens liggen.

"Wor bün ik denn hier?", fråågt dat verwunnert, — "wååk ik oder drööm ik? Is mi doch, as harr ik vör korten noch mit mien Bröder in'n Wischenbeek speelt!"
"Dat is woll mööglich", sä de Barg, "åvers bedank di dien'n Glückssteern, dee di mit de Sneewulk hierher föhrt hett. Denn hier kannst du dien Glück måken!"
"Mien Glück?", fråågt de lütt Sneesteern wedder verwunnert.
"Ja! Nich jeder hett dat Vergnögen, op een'n Gletscher in de Alpens to fallen! Is dat nich herrlich still un witt hier båven? Kiek di blots mål üm, ringsüm nix as witte Bargen! Dee dor dröven heet Schreckhoorn, de Wedderhoorn, un dor kieken de Jungfru un de Mönch röver."
"Schrecklich!", sä de lütt Sneesteern vull Bang, "all'ns witt, nich een gröne Grasspier! Un, ach, nichmål de lumpigste Lünk flüggt hier!"
"Gottloff — nee! Hier båven flüggt un krüppt blots de Schadden. Åvers denk doran: Wenn dat goot geiht, so kannst du låter ok mål in't Dåål gåhn!"
"In't Dåål gåhn, wat heet dat?"
"Kind, wat snååksch du frågen deist! In't Dåål gåhn heet even in't Dåål gåhn! Mehr weet ik ok nich. Viellicht kannst du ok mål een lüttje Gletscherbeek warrn!"
"Ik will åvers keen Gletscherbeek warrn!", snuckert de lütt Sneesteern, "ik will wedder torüch in mien'n Wischenbeek — hu hu hu huu! Nu glieks — huhuuu!"
"Hett man all sowat dösiget höört?", schimpt de Gletscher, "du unkloke Deern, dat geiht eenfach nich! Wenn jeder glieks weglopen wöör, geev dat bald keen Gletschers mehr! Ik mutt di also fastholen. Kååm, nu wees vernünftig. Treck dien'n Flockenmantel ut, warr to Ies, as all de annern Sneeflocken ok — un hool di schöön fast an mi!"

Wat wull de arme Sneesteern dor måken? Hee müsst sik even in sien Schicksål ergeven.

As an'n Åvend de leve Frau Sünn mit en'n dicken Blomenstruuß, den se sik in König Laurins Rosengoorn plöckt hett, op den Weg dorher keem, streu se 'n poor vun de schöönen roden Rosen op de Spitz vun denn Iesgletscherbarg.

"Mien schöönen roden Rosen
streu ik för de Höpenlosen!"

sä se.
Dat weer doch tominnst een Troost!

Dat neegste lütt Wåterdrüppen swumm in'n Droom op een'n groten Iesbarg merrn in en grotet Weltmeer, wat twüschen Amerika un Europa liggen deit. Ja, dat swumm un nieschierig seeg 't sik üm. Åvers — dor weer nix wieder to sehn as dichte, witte Nevel.

"Worhen swümmt wi?", froog 't den Iesbarg.
"Wi stüert liek op en Schipp to. Dat warrt uns in'n Nevel nich sehn, un wiel dat't ja woll keen Ieshuut hebben warrt, as de Scheep in't Iesmeer, so kunn dat in dusend Stücke tweibreken!"
"Wat gräsig!", schreeg de lütt Drüppen, denn sowat Grugenvullet harr 't sien ganzet Wåterdrüppen—Leevdååg noch nich höört un veel weniger mitmååkt. De Iesbarg keek blots mit iesigen Blick nå em dåål, sä åvers nix, ströömt blots ganz schreckliche Küll ut.
Åvers grååd düsse Küll sorg dorför, dat de Kaptein op dat Schipp marken dä, dat en Iesbarg in de Neegde weer, un kunn so dat Schipp noch tiedig wegstüern. Heel stolt, mit fladdernde, bunte Fåhnen un Musik trock 't an'n Iesbarg so even an de Nees vörbi.
Dee sä keen Woort. Åvers ganz gröön un blau worr 't vör Arger!

Markwürdig! All de froren Wåterdrüppens in'n Beek dröömt vun't Ies!

Dor weer een, dat bildt mit anner Iesstücken tosåmen, hooch båven, meistto an'n Noordpol, een Iesdoor.

"Workeen warrt woll dörch dat Door spazeren?", froog 't.
Åvers dor keem nüms. Keen Iesboor un ok keen Iesvoss.

"Worto bildt man denn en Door, wenn nüms dor is, dee hendörch spazeert?", dacht de Iesdrüppen argerlich un keek sik op dat grote, witte Iesfeld üm. Dat leeg stief un still in de düüster Nacht. Denn dor hooch båven in dat Noordland-Ies is een halvet Johr lang Nacht; dat is langwielig.

Dor — miteens — wat weer dat? An'n düüstern Himmel flamm op'nmål een hellet, bredet Band op! So breet, as vele, vele Schärpenbänner neveneenanner, so breet, as dat op de Eerd överhaupt keen Band gifft. Eerst witt, denn geel, orangschroot, gröön, en wunnervullet, stråhlendet Lichtband! Dat slängelt sik hen un her.

"Wat is dat?", fråågt de Drüppen heel andåån.
"Dat is blots en Noordlicht", sän de annern Iesdrüppens.
"Gefallt ju denn dat nicht?", fråågt uns' Drüppen wieder. Åvers düttmål kreeg 't keen Antwoort.

‚Markwürdig! Oh wat wunnerlich is dat doch hier båven all'ns! Een Door, dörch dat nüms geiht. Iesstücken, dee sik över gor nix wunnern un freuen — un een so herrlichet Farvenband, dat sik üm nix slängelt, mit dat man nix binnen deit!', dacht uns' lütt Wåterdrüppen.

"Dat is de Töver vun de Polarnacht!", sä een Stimm — liek ünner't Iesdoor.
"Workeen weer dat? Ik heff doch nüms sehn!"

Wedder keen Antwoort. Dat weer de Iesfee wesen! De Iesfee lett sik, as all de annern Feen, nakloor nüms sehn; åvers see weer dat, dee dörch dat Door hendörchgåhn weer.

Dat Himmelsband lüchtet un stråhl nu in all de Farven. Dat weer een Pracht — nich to beschrieven!
Un nu keem dat denn Drüppen so vör, as versöch se, doch wat tosåmen to binnen — nämlich den Himmel un de Eer!

Noch een anner frorenet Beekwåterdrüppen seeg sik in'n Droom hooch båven an'n Noordpol.

"Ik kååm mi so lütt vör", sä 't, "so inlopen, oder as weer ik blots een lütt Stück vun mi. Ik weet't sülvst nich. Meist müch ik frågen: Workeen oder wat bün ik denn egentlich?"
"Du büst 'n lüerlüttjet Stück Ieskristall, een Stück Diamantsnee", puust dat ringsüm vun all de Sieden. Un nu seeg dat lütt Drüppen, dat noch vele Duusend as hee evenso lütte Iessplitter üm se herüm weern.

"Diamantensnee? All de Wedder! Dat höört sik ja bannig vörnehm an", sä 't, "wat doot wi denn hier?"
Wi billen en'n Iesnevel — en'n Iesnevelsleier."
"So, hm", möök de Drüppen, "un workeen höört denn de Iesnevelsleier to, wenn man frågen dörv?"
"Na, keen schall woll tohören, wenn nich de Iesfee?"
"De Iesfee, so hm", möök wedder de Drüppen, "åvers en'n Sleier bind't man sik doch üm un lett em nich so herümliggen!" Dorop kreeg 't keen Antwoort mehr.

Nu möh sik de Drüppen af, wat vun de Iesfee sülvst to sehn, åvers so veel hee sik dat ok möhen dä, he seeg jümmers blots sik un all so'n as sik.

De Palasten vun den Winter, vun de Ieskönigs un Iesfeen sünd all so öft beschreven worrn, dat ji all seker goot Bescheed dorin weten doot un ik se hier nich noch eenmål to beschrieven bruuk.

Dat lüttje Drüppen, dat dorvun drömen dä, kenn se åvers noch nich, un weer dorför bannig verbååst, as 't sik miteens in'n Droom op en'n Disch liggen seeg, dee ganz ut wittet Ies mååkt weer un in een'n Såål stünn, vun den de Wänn ut schönet, gröönlich un bläulich schemerndet Ies buet weern. An de Finsterschieven ut kloret, dörchsichtiget Kristall hungen de wunnervullsten Kristall-Spitzengardien'n, un dormang stünnen Iesblomen in blau-gröön schemernde Våsen.

Heel andåån keek sik de Drüppen de snååksche Glemerpracht an. Dor piepst neven em een fiene, helle Stimm:

"Ei, wat bün so froh ik doch,
dat ik leev in't Ies noch!
Mien grote Bröderschåår,
storv all vör x-dusend Johr.
Oolt is de Erinnerung,
blots ik bün noch frisch un jung!
Godet Ies du — heff Dank!
Hest buet mi een lütt Huus blank.
Kriegt mien Huus keen'n Sprung,
bliev ik ewig frisch un jung!"

As de lütt Drüppen op dee Steed keek, vun dee de Piepsstimm keem, seeg 't een lüttjet, runnet, dörchsichtiget Stück Ies liggen. In dat Ies åvers weer — nee, dat rååt ji nich — weer dat nüüdlichste lüttje Stück Moos inslåten! De lüttje Drüppen wüsst gor nich, wat 't seggen schull vör Bewunnern.

"Ja, keen harr dat denn dacht,
dat ik 't so wiet bröch?
Smuck vun de schöne Iesfee sien
Dat blöht nich jedet Mooskind — nee!
Funkeln — stråhlen — glemern — glöhn,
bald Smaragd un bald Rubin.
Wat dat flimmert — schemert — glöht,
dat mi ok so'n Pracht noch blöht.
Dat ik 't noch so wiet bröch —
Workeen harr dat woll dacht!"

Sünnerlich wunnerbor åvers weer doch de Geschicht vun de lüttje Moosplant in dat Ieshuus! Of dat sien Richtigkeit dormit harr? Workeen kunn 't woll dornå frågen?

De lüttje Drüppen keek nå't Finster rut — dor keek 't liek in denn funkelnden Polarsteern rin. Un em düchter dat, as nick he so'n beten mit'n Kopp:

Wat man doch nich all'ns drömen kann, wenn man — to Ies froren — in een'n lüttjen Wischenbeek in depen, depen Slååp liggt.
Ja.

Åvers nu denkt ji woll, ik wöör ju nu so fein nå'nanner ok noch de Drööm vun all de annern Wåterdrüppens in'n Beek vertellen? Ja: Dat kunn ju so passen — dat glööv ik!