Modder Sünn ehr Kinner:
De Popp in de Muer

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

"Wat is denn dat för en schrumpeliget Ding, wat dor achter uns in de Muerritz hangt?", fråågt de Stickelbeerbusch sien'n Nåver, den Johannsbeerstruuk.

De Popp in de Muer

"Ik hool dat för 'n Arfenschoot vun't letzt Johr", anwoort dee. "See is nu blots verdorven, dorför süht se so bruun un verknüllt ut!"
"Na ja, wenn dat wat Verdorvenet is, denn geiht dat uns ja nix an", seggt de Stickelbeerbusch, "ik wull dat blots geern weten."
Un se keken wieder in den Goorn rin, dorhen, wo dat Grööntüüch stünn. Meist all de Kohl weer in'n Winter verfroren, blots de kruse, gröne nich. De Kruuskohl åvers lach, keek nå de Muerritz hen un sä: "Nee, nee, en Arfenschoot is dat nich, dat is en Popp."

"En Popp? Willst du uns to'n Narren holen?", schimp de Stickelbeerbusch, dee jümmers licht wedderböstig weer.
"Nee, dat will ik wiss nicht! Dat is de Popp vun en Ruup. Ik mutt dat ja weten, denn bi mi hett se sik ja satt freten. Domåls weer se åvers noch en Ruup. Man nu hett de Ruup sik verpoppt, un ji schüllt mål sehn, wat noch dorut warrt!"

"Poppen freten?", froog de Johannsbeerstruuk.
"Kohlköpp åvers kohlt jümmers", sä de Stickelbeerbusch.
"Un", sett de Johannsbeerstruuk mit 'n süerlichet Grientje hento, "männichmål hebbt se ok Rupen in'n Kopp."

"Dat is gor nich lustig, Rupen to hebben!", seggt de Gröönkohl

De Kruuskohl harr nu gor keen Lust, sik mit de beiden to strieden. Dat weer en gollene, warme Fröhlingsdag, de Sünnenstråhlen spelten üm em herüm, lachten un sungen dorto:

"Ei, wat hebbt wi sehn?
Muer, wor is dat schehn?
Segg: Was is dat för en Ding?
Is dat nich en Fingerling?"

Dat weer na kloor de reinste Övermoot vun de Sünnenstråhlen, dat se dat sungen. Denn se wüssten nipp un nau, wat 't mit dat "Ding" dor op sik hett! Åvers se üzen jümmers mål geern, un in de Fröhlingsluft steekt wat, wat to'n Spååßmåken andrieven dä.
De beiden Strüker harrn gor nich henhöört. De kruse Kohl åvers lach.

De Stickelbeer is vergrellt

De neegst Dag weer keen schöne Dag! Ganz in'n Gegendeel: Regen un Wulken, un Wulken un Regen. Ganz verwannelt seeg de Goorn ut. De kruse Kohl hung vull wåterhelle Drüppens. De Kratzböstige un de Süerliche weern ok nich grååd beter luunt! Un de griese Muer — wat seeg dee eerst ut! Noch veel grieser un düüsterer as sünst.

"Brrrr — wenn doch endlich mål een dat dode Ding dor ut de Ritz nehmen wöör", sä de Stickelbeerbusch, "mien Blöten warrt sik grulen. Dat süht so gruselig ut!"

Dat "Ding" dor worr åvers nich håålt. Noch nich mål vun de Meschen, wiel dat se dee gor nich segen! Dat weer di een Glück! Denn een's Dåågs keem Leven in dat "Ding". Dat reegt un beweeg sik dorin, krabbel un zappel un —? En Lock keem in de Hüll — se reet twei, un neven sien lerrige Weeg seet de nüüdlichste gele, lüttje Botterlicker!

"Heff ik goot slåpen!", stråhl he un reev sik de lütten Ogen. "Wat is denn egentlich los? Bün ik dat oder bün ik dat nich? Ik heff ja — ik kann ja …!"
He stoltert an den Rand vun de Muerritz. Dor seeg un snupper un föhl he gollenet, warmet Licht. Un dor breed he sien gelen Flögels ut un floog — twoors noch wat swiemelig — åvers glücklich in dat Licht un in all de bunte Fröhlings-Herrlichkeit rin.

"Na sowat!", sä de Stickelbeerbusch verbååst, as he den Botterlicker dohenflattern seeg. Un he schüttel verwunnert sien Twiegen.

Der Johannsbeerstruuk nick un meen: "Man süht dat wohrhaftig vele Såken gor nich an, wat in jüm steken deit!"