Modder Sünn ehr Kinner:
Mutti, Mutti, dat sniet!

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

De lütt Rosel warrt wåken, see is alleen in de Slååpstuuv. Un all'ns is so sonnerbor: Keen Luut kümmt vun de Strååt in't Huus, keen klappern un Rullen vun Wågens, keen Hoofslag vun Peer!
Dat is doch nich Sünndag? Bewåhre! Un in de Stuuv is dat so hell un so kloor! Dat is doch sünst nich so!

Mutti, Mutti, dat sniet!

Hopp — ut't Bett!

"Ååch, du leve Gööd!" Op den Staketentuun sitt luter lütte, dicke, witte Pudelmützen! Un de Bööm dröven hangt dick vull vun Snee! Un de Platz, de Strååt, dat Finstersims — hooch mit Snee polstert! Un de Schosteen op de ole, lüttje Kååt op de anner Siet hett een hoge, witte Pelzmütz op! Un dörch de Luft warvelt jümmers noch de witten Sneeflocken!

Rosel kann dat binå nich fåten. Wiehnacht in'n depen, depen Snee! Wor is blots de Modder?

"Mutti, Mutti, wor büst du? Kiek doch mål, dat hett sniet! Heel dick hett't sniet! Kiek blots, wat för'n groten Barg dat sniet hett!"
"Wat is denn doch loos, mien lütt Rosel? Sniet hett't? Wohrhaftig! Dat hett sniet; dat heff ik ja gor nich sehn! Kiek di dat blots mål an!", smuustert ehr Modder.

See kümmt soeven vun buten rin un stampt sik den Snee vun de Schöh un lacht. Se hett even de lütten Dannenbööm mit de Pött ut 'n Vörgoorn rindrågen. Dee harrn all witte Pelzmäntel an.
"Ja, wat mååkt wi denn dor?"

Rosel harr knapp Tiet, sik to waschen un antotrecken. Melk drinken?
"Ååch, Muddel, hüüt bruuk ik keen Melk!" Dat is snååksch. Worüm mutt man morgens Melk drinken? Dat hett doch noch Tiet!

Endlich, endlich kann se rut!
Ja, dor sitten de Lünken. Sünst harrn se jümmers 'n groten Snåvel, åvers hüüt sitten se dick oppluustert dor un seggt keen'n "Piep" un kiekt sik blots üm.
"Dee hebbt hüüt keen Fröhstück kregen", seggt de Modder.

Ååch wat, Lünken un Fröhstück! Snee is dor! De lütte Deern breedt de Arms ut un löppt rut, jümmers in den witten Flockenwarveldanz rin! See kann den groten Riekdoom mit de Arms nich fangen.

Se rååkt mit beide Hannen de kole, weke Pracht vun'n Bodden op un lett se stöven un rieseln — jümmers noch eenmål — jümmers wedder un wedder!

Un denn sparrt se ehrn roden Mund op, heel wiet op — un lett de Sneeflocken rindanzen. Se weet sik vör Freud un Lust kuum to fåten un danzt jümmers dörch den depen Snee.

De Modder kümmt mit gröne Twiegen ut den Keller in den Låden rop. Dor steiht een lüttje Engel vör ehr, mit rosenrode Backen un dat blonde Lockenhoor mit witte Sneesteerns bestöfft.

"Muddel, Muddel, nu hebbt wi Winter, nich wohr? Du glöövst gor nich, wor schöön dat buten is!"
"Ja, ja", seggt ehr Modder blots, "dor is ornlich wat dåålkåmen. Fru Holle schüddelt åvers ok düchtig mit ehr Betten ümher!"