Modder Sünn ehr Kinner:
De övermötige lütt Buck

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

"Hexel" heet de lüttje Zegenbuck, dee bi Buer Krischan Bendixen op'n Hoff wåhnt un in'n Sommer mit de velen Sünnenstråhlen speelt. Wenn Winter is, hett he in den Stall sien'n Platz.

De övermötige lütt Buck

"Nu, wat hett uns' Hexel hüüt wedder anstellt?", fråågt Vadder Bendixen. Dorbi wiest he op denn lüttjen Zegenbuck, dee grååd neven Gretel in'n Hoff steiht un an een Kohlblatt gnabbert.

"Ååch, Papa!", röppt Gretel, "hee hett sik all wedder losreten."
"Na tööv, Bursche", lacht de Vadder, "morgen binn ik di mit de Hunnenkeed an denn Boom. Hett he noch wat verbråken?"
"Verbråken? Terbråken hett he wat: Een'n Töller un twee Tassen. Hee is op den Kaffeedisch in de Loov klattert. Un Omas Stricktüüch hett he op sien Höörn opspießt. Mien'n Poppenwågen hett he ümsmeten. Un nu ... nu hett mien Popp Lisa keen'n Kopp mehr!" De arme Gretel fangt glieks an to wenen.

"Lååt man", begööscht de Vadder, "morgen sååg ik den bösen Buck de Höörn af." He möök dorbi een heel grimmiget Gesicht.
Åvers dor kreeg Gretel een'n düchtigen Schreck. "Bidde, Papa, do dat lever nich", röppt se un hangt sik an sien'n Arm.
Anstatt een Antwoort to geven lacht de Vadder luut, so dat Hexel em jüst een'n Stoot versett, as wüsst he, worvun de Reed is ...

Dat is een rechtet Glück, dat't lütt Huus an'n Barg liggt. Dor kann de lütt Zegenbuck ünner de leve Sünn herümklattern, so veel he will.

"Junge, Junge, büst du dull? Du mååkst ja Sprüng as 'n Kasperle", seggt de Zegenmodder annern Morgen argerlich to ehrn Hexel. Se ståht beid op de Wisch, de leve Sünn, dee lacht mit all ehr Stråhlen. Jedet is an een'n Plock bunnen.

"Mmmmmmäääh!", buckt de Hexel, "dat weer ja lacht, wenn ik hüüt nich loskeem!"
De Vadder harr nämlich doch blots een'n dicken Strick to'n Anbinnen nåmen un nich de swore Hunnenkeed.

De lütt Zegenbuck leggt den Kopp so'n beten scheev, as jümmers, wenn he wat dörchsetten will. Hee buckt nå links, buckt nå rechts, nimmt een'n Anloop, rönnt as unklook un treckt un treckt. "Mmmmmmmmmäääh!", röppt he noch eenmål. Endlich flüggt der Plock ut de Eer. Hexel stellt sik breetbenig vör sien Modder un meckert: "Sühst du woll?"

Denn löppt he dorvun un de Strick mit den Plock achterher. Modder Zeeg leggt sik in't Gras un süht ehr Kind nå. "Du warrst di schon noch de Höörn aflopen!", meckert se achter em her.

Hexel åvers springt över de smalle Brüüch bi'n Grasgoorn un steekt nieschierig sien Nees överall rin.
"Unerhöört", röppt de Tuunkrüper in de Wittdoorn-Heck.
"Unerhöört", röppt ok de Rosenbusch an'n Goorntuun.

De Wäschstücken op de Lien sünd eerst recht verargert, as Hexel se op de Höörn nimmt.
"Will sik de Zegenbuck etwa verkleden?", fråågt de Schörten.
"Mmmäääh", mååkt Hexel. Dat natte Tüüch op sien'n Rüüch is em gor nich topass. Åvers sien Höörn wullen dat nich mehr loslåten.

"Hexel", schriggt Gretel, as de lütt Buck dörch de Goorndöör kümmt, "åvers Hexel, du sleepst ja mien Hemd weg!"
Man se müsst denn doch lachen, as de Buck sien wunnerlichen Sprüng mååkt. "Du büst en slimme Racker!", röppt Gretel un kriggt dat Hemd grååd noch tofåten.

De Kökendöör steiht åpen. Hexel spazeert rin. Hee snuppert överall herüm. "Aah, zorten grönen Salåt hebbt se hier! Dat is åvers fein", denkt Hexel un futtert lustig doroplos. Hee is grååd bi de Hartbläder, dor kümmt de Modder in de Köök. Se packt den Deev bi de Höörn un jåågt em rut.
"Mmmmmmmmmääääh! Worüm nich? Buten is dat ok ganz schöön", seggt Hexel, "Guckuck — äätsch!"

Wohrhaftig! Hee kiekt all wedder nå't Kökenfinster rin, fritt de Petersill vun't Finsterbrett un smitt dat Glas mit Wåter üm.
"Wenn du nu nich mååkst, dat du wiederkümmst ... !", röppt dor de Oma, un de Buck springt nu doch dorvun.

"Wenn ik blots wüsst, wordennig wi den Wildfang ertrecken köönt!", seggt de Modder un schickt Gretel los, üm den Buck in den Stall to bringen. Dor schriggt Gretel as an'n Speet. Wat weer passeert? De lütt Buck is op de Regentunn klattert un rinfullen.
"Egentlich schull man den frechen Bengel versupen låten!", sä de Modder smuustern. Se håålt em åvers doch sülvst herut un driggt em in de Sünn to'n Drögen.

"Goot, dat mien Modder dat nich sehn hett", denkt Hexel. Dee Schreck is em doch gewaltig in de Knåken fohrt.

An'n Nåmiddag hett he den Schreck åvers lang wedder vergeten. Hee plöckt an Modders Blomenpütt blangen de Veranda. Dor ritt Modder wohrhaftig de Geduld. See sparrt den Spitzboven in den Stall un riegelt achter em de Döör fast to: "So, dor kannst du 'n tietlang över dien Schåvernack nådenken, Hexel!"