Modder Sünn ehr Kinner:
Dat Spreenhuus an de Barkenboom

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

In dat lütt Holt achter dat Dörp weer een ganze Kolonie för de Vågels buet worrn, ganz an't Holtrand in de olen Barkenbööm un Föhren. Dat weern feine, lüttje Holthüüs mit vörspringendet Dack un een Veranda. All'ns tööv blots noch dorop, dat sik Meder dor infinnen wöörn.

Dat Spreenhuus an de Barkenboom

De Meder leten denn ok nich lang op sik töven. As dörch de leve Sünn mit all ehr Stråhlen de warmen Aprildååg kemen, ströömt se in'n Swarm heran. Een vun de eersten weer de junge Spreenmatz. Hee harr sien'n någelniegen, swartsieden Rock an. Hee wull nämlich op de Huusweerte en'n goden Indruck måken. Toeerst floog he vun een Spreenhuus nå't annere un steek överall sien'n Kopp rin. Denn ganzen Winter över weer he verreist wesen. Hee kenn düsse Gegend noch nich un drööm nu vun en lüttjet Huus in heel besonnere Lååg.

De Matz weer bannig krüüsch. Dorför duer dat ok teemlich lang, bit he endlich wat Passendet funnen harr. Keen de Wåhl hett, hett de Quåål. Am Enn funn he dat richtige Huus an'n Barkenboom in de Wohldeck. Dat leeg för sik alleen, ohn lute Nåverschop, grååd över een Astgåvel, op dee man sik dat fein bequeem måken kunn. Herr Spreenmatz mäkel eerst noch 'n beten an de Wåhnung herüm. Of dat Dack ok wåterdicht weer, of dat nich trecken dä un all sowat. He glööv, dat quesen to'n richtigen Toon hören wöör. Dat eenzige, woröver hee mit den Barkenboom glieks enig worr, dat weer de Hüer.

Hunnert Leder in'n Måånd, also dree bit veer an'n Dag, dat kunn man goot leisten, dat weer keen düere Spååß. In'n Stillen sä sik Herr Matz, hee harr dat Huus sogor ok denn nåhmen, wenn 't noch hunnert Leder mehr kost harr. De Spreenmatz schüddel den Reisestoff af, sett sik op sien Veranda un sung, so, as dat afmååkt weer, för den Barkenboom glieks dat eerste Leed:
"Idliadliol — ei, wat bün ik froh!"

"Hchcho", lach de Bark, as de Spree fardig weer, "dat nenn ik mål vun Harten singen! Dien Gesangslehrer weer woll de Pingstvågel?"
"Wat? Gesangslehrer?", reep de Spreenmatz un pluuster sik op, "keen Talent hett, bruukt keen'n Lehrer. Ik kann't sülvst so goot as all de Pingstvågels. Ik kann fleuten, knarren un singen!"
"Knarren köönt Se ok? See schient ja een Dusendsassa to sien."

Op den Barkenboom möök de feine junge Mann een'n goden Indruck. He meen, hee harr mit em een'n ganz besonneren Meder tofåten kregen.

"Ik will höpen, dat he recht lang wåhnen blifft", sä he to sik sülvst.
In de Twischentiet hett sik Herr Matz dat op de Veranda kommodig mååkt. Wiel dat de Sünn ut vulle Kraft schienen dä, wull he grååd en Sünnenbad nehmen, dor keem een dicke, witte Fedder flågen un sett sik op sien'n Snåvel.
"Wat is denn dat?", reep he un snapp dornå. Åvers dat Witte floog em gau vun de Tung wedder weg.

"Dat weer en witte Wintermück", sä de Barkenboom.
"Wintermück? Dorvun schient man åvers gor nich satt to warrn", sä de Spreenmatz un schüddel argerlich sien'n Fedderkrågen, "un mit dat Sünnenbad schient dat ok nix to warrn."

Soeven kemen wedder'n poor witte Feddern oder Mücken anflågen. Un denn worr de Mückenswarm so dicht, dat Herr Spreenmatz foorts in sien Huus kroop. "Markwürdig", knarrt he, "bannig markwürdig. Düsse Soort Mücken heff ik noch nümmernich kennenlehrt."

Annern Dag blååst en ieskole Wind dörch sien Huusdöör. Dor worr em de Sååk doch to dumm. He beed den Barkenboom, op sien lütt Huus optopassen, un he floog in de "Harbarg to'n Waidquell". Hier funn he veel vun sien Familie wedder, Ole un Junge. All güng dat jüst so as em. Åvers de Olen harrn goden Moot, se menen, dat wöör nich mehr lang so wiedergåhn.
Ünnerdessen kunn man ja anfangen, de Leder för dat Maifest to öven.

"Nee, nee", repen de Jungen, "so wiet reckt dat bi uns noch nich. Hier höört dat Kommodige wohrhaftig op!"
So fleuten, knarrten un sungen se am Enn den Winter, de bilütten aflööst warrt, en Spottleed:

"Winter, diene witten Mucken,
dee kannst du all sülven slucken!"

As de Winter dat hören dä, wordennig sik de Vågels över em lustig möken, arger he sik un trock af. De leve Sünn lach achter em her un stråhl herrlich warm op de Veranda vun't Spreenhuus.

Herr Spreenmatz stünn vun nu an mit den eersten Sünnenstråhl op un sung. Hee wull doch sien Hüer recht bald afbetåhlen. Vörmiddåågs floog he denn jümmers spazeren dörch de Goorns. Dor blöht all 'n ganze Barg Blomen. Hee harr en Vörleevte för bunte, lüchtende Såken. Dorför seet he nu hüüt vör en gele Saffråån still, morgen vör en blaue Leverbloom un övermorgen vör en rode Goosbloom. "Allerleevst", sä he.

Leverblomen

Saffran

Een's schönen Dåågs keem he mit en slanket Spreenfrollein anflågen. Dor geev dat in't Huus an'n Barkenboom en fröhliche Hochtiet.

"Wunnerschöön wåhnt sik dat hier", sä de junge Fru Spreenmatz, "blots 'n lütte beten kåhl un 'n beten koolt is dat hier in't Huus. Wi schullen recht gau för warme Polster sorgen."
De beiden jungen Lüüd slepen nu Gras, Strohhalme, Feddern un Moos herbi. Dormit polstert se dat ganze Huus ut. Dat sehg ut, as wullen se en Polsterwarksteed opmåken.

Dat duer nich lang, dor floog de junge Fru Spreenmatz nich mehr ut. Still un tosåmenkauert seet se to Huus op 'n poor hellblaue Eier.

Keeneen in de ganze Gegend weer so opmarksam gegen sien Fru as de Herr Spreenmatz. Meist dagdääglich bröch he ehr en lüttje Bloom, un he sleep all'ns herbi, wat he dregen kunn. De fettesten Leckerhappens weern em grååd goot noog för sien lüttje Fru.
"Wo du dat blots all'ns opdrieven kannst!", wunnerwarkt Fru Spreenmatz un leet sik de saftigen, dicken Rupen goot smecken.
Ehr Mann åvers sett sik buten vör de Döör un sung un sung. An de Hüer dacht he dorbi all lang nich mehr. Nå veerteihn Dååg geev dat in't Spreennest en grote Freud — de Jungen weern utslüppt! Dat Spreenhuus harr nu en Kinnerstuuv!

De Barkenboom gråleer. Hee wunner sik, woher de velen Kinner kemen. En'n so groten Barg an Gören harr he noch nich sehn. De Öllern harrn niege Plichten. De velen Snåvels wullen stoppt sien. Vadder un Modder wüssten vör luter Foderslepen kuum noch, wo jüm de Kopp stünn. Een Glück, dat de Hüer afsungen weer. Dorto weer man gor nich mehr kåmen, wenn man jümmersto mit en Ruup oder en lüttje Snick in'n Snåvel ümherflegen müsst. Dat weern all Freetsäck, düsse Lütten!

De Öllern åten op, as de Lütten dat eerst Mål mit rut op de Wisch flegen kunnen. Se stellt sik toeerst noch 'n beten tüffelig an. Åvers bald lehrten se ehr Foder söken, un dat geev dor 'n Barg Metten un Sebbers.

Markwürdige Keerls weern düsse jungen Spreen. Vun seehrs Öllern helen se schienbor gor nich veel. Kuum harrn se richtig flegen lernt, dor dän se sik tosåmen mit de Jungen ut de Nåverschop un stromerten in grote Swärm dörch de ganze Gegend. Nå Huus kemen se överhaupt nich mehr. Dat weer een Larm un Schrien, wo so en Schoof Rümdrievers infullen. Nix weer vör jüm seker. Sogor de Kassbeerboom klååg bi de Olen sien Leed. Dor keek Fru Spreenmatz ehrn Mann vun de Siet an un fleut vör sik hen: "Dat is ja keen Wunner — Gott is't beklåågt — de Vadder hett ja ok all nå Kassbeern jåågt!"