Mümmel, de witte Hoas

— Oostfreeschkes Platt —


De Sünn har sükk all vöör good een halven Stünn'n hör dikket rodet Bäedtüchs torecht schküddelt un wee jüüst dorbi, schloapen to goahn.

See har noch ähm vöördem in aal Höörns un Winkel tokääken, ov dat hier ünnern up de Eer ok aal sien Örnung har. Dat mook see jeder Oabend. Wenn see dat moal nich kunn, wiel de Wulkens so dorvöör ween, kreech see de heele Nacht keen Ooch to. Mörgens wee hör dat good antosehn — richtich gääl keek see denn up de Eer doal.

Lütt Jehann in de Brummelbeerbusch har see nich sehn kunnt, wiel he sükk heel noa ünnern verkroapen har. Nu har see aal Deerten un Minschen good Nacht sächt un wee to Ruh goahn.

Lütt Jehann hukel dor, he troo sükk nich noa Huus to. He wull vermiddach, as Mama in d' Middachstünn'n wee, doch blossich een bäten mit Finger ut de Roompott schlikken. Dorbi is de Pott man so över de Disch suust un up de Grund körtfallen. In de Köäken up de Footdeel wee dat al vull Room. He is man so ut de Köken neit un in de Buschk rin.

Un dor seet he nu un tro sükk nich. Dör de Bööm blenker noch so een bietje de hellerde Hääven — man ünner de Bööm, in dat Buschwark, dor wee dat all düchtich an schummern. He wuß bold nich mehr, wat grötter wee — de Angst vör dat Noa-Huus-Hengoahn ov de Angst vör de düster Nacht. Van alle Sieden har he all düchtich ropen hört, man — he har sükk nich hören loaten.

Tomoal verfäär he sükk – dor wee hüm doch verraftich wat up sien Schoot sprungen!

Sien lüütji witte Hoas wee hüm noakoamen — de har hüm funnen.

Wat nu? Mümmel, de kunn joa nich buten blieven — de wur joa süük. Een lütt Settji tööf he noch in de Brummelbeerbuschk — un denn stunn dat fast — en kranken Mümmel? Nä, denn lever de Schellens van Mama.

Mümmel up d' Aarm, rut ut de Brummelbeern un noa Huus to – dat wee man een Doon.

Mann, hevvt Opa un Oma sükk hööcht — un Mama eers!

Tja — un wiel hüm sien Mümmel wichtiger wee, as keen Schellens to kriegen, hett de leev Gott dorföör sörcht, dat de Grooten de Soak van Middachs mit de Rohmpott laang vergäten harn.


Den Text hett Ewald Eden för ju schreven. He is links to sehn.

De Biller hett Kensise Anders för ju maalt. Se is rechts to sehn.

 


Un hier warrt de Geschicht vörleest:


Lesen deit Ewald Eden in oostfreeschkes Platt.


25.4.2010


na baven