Den Kaiser siene niegen Kleder Märken vun Hans Christian Andersen.
|
||
|
Vör vele Johren hett en Kaiser leevt, de to un to geern niege Kleder antrock. All sien Geld hett he dorför utgeven. He kümmer sik nich üm siene Soldaten, he kümmer sik nich üm Theater, he much ok nich geern in't Holt föhren. Wenn he aver utföhr, denn blots, üm siene niegen Kleder to wiesen. He harr enen Rock för elkeen Stünn vun'n Dag. Un so, as man vun enen König seggt: "He is in sienen Raat", jüst so sään de Lüüd vun dissen Kaiser: "De Kaiser is in sien Gardroov!" In de groot Stadt, in de uns' Kaiser wahn, güng dat bannig vergnöögt to. Elkeen Dag kemen fremde Lüüd, un eenmal kemen ok twee Bedregers. Se sään, se weern Wever, un se kunnen dat schöönst Tüüg weven, dat man sik blots vörstellen kann. Nich blots, dat de Farven un dat Muster wunnerschöön weern, nee, de Kleder, de ut dit Tüüg neiht warrt, harrn wat heel Besünners: Lüüd, de recht wat dumm sünd, "Oh,"
dach de Kaiser, "dat is ja mal wat! Wenn ik so'n Kleed harr, kunn
ik dor ja achter kamen, welk Lüüd in mien Riek to ehr Amt
nicht döögt, un ik kunn marken, wer vun mien Lüüd
en Döösbattel is. Ja, so'n Tüüg mütt ik hebben!
Dat mütt för mi weevt warrn!" Na en Tiet wull de Kaiser geern weten, wo wiet dat mit sien Tüüg weer. Hengahn un kieken, dat tru he sik aver nich. He dach dor an, dat en Minsch den Stoff ja nich sehen kann, de dumm is orrer slecht för sien Amt. För sik sülven so meen he bruuk he nich bang sien. Man seker is seker, un so schick he eerst mal enen annern hen. All Lüüd in sien Stadt wüssen, wat dit Tüüg för en wunnersam Kraft harr, un all wullen nu sehen, wo slecht orrer wo dumm ehr Naver weer. "Ik schick mienen ollen, ehrlichen Minister", dach de Kaiser,
"de kann mal kieken, wo de Stoff utsüht. He hett Verstand,
und keeneen versteiht sien Amt beter as he!" "Oh, dit Stück Tüüg hier up ehren Weevstohl
ja, dat kunn den Kaiser wohl gefallen!" stamer de oll Minister
un keek nochmal scharp dörch sien Brill. "Disse Muster un
disse Farven!", swöög he denn. "Ja, ik warr den
Kaiser seggen, dat ik dat lieden mag." De Bedregers aver, de wullen nu noch mehr Geld hebben, mehr Sied, mehr Gold. Un wedder steken se allens in ehre egen Taschen un wedder keem up den Weevstohl keeneen Faden. Aver se seten an de Stöhl, as weern se an't Arbeiten. Poor Daag later schick de Kaiser enen annern ehrlichen Minister na
de Wever. He sull kieken, wat dat Tüüg bald fardig weer. Un
dissen ehrlichen Mann güng dat jüst so as den eersten. He
keek un keek man dor weer blots de Weevstohl. Un up den Stohl
weer reinweg nix un dorüm kunn he ok nix sehen. All Lüüd in de Stadt snacken blots noch vun diese niegen Kleder. Nu wull de Kaiser ok mal kieken, solang de Stoff noch up den Weevstohl
weer. Mit enen Hümpel Mannslüüd, de he sülven utsöcht
harr, güng he na de achterlistig Bedregers. De weern fix an't Weven
ahn Faser, ahn Faden. "Wat?" dach de Kaiser, "ik seh gor nix! Dat is ja erschrecklich!
Bün ik dumm? Döög ik nich dorto, Kaiser to sien? Dat
weer dat Slimmst, wat mi passeern kunn." All Lüüd vertellen sik nu, wo wunnerfien, wo herrlich, wo prächtig dit niege Tüüg weer. All freuen sik, un de Kaiser geev de beiden Bedregers den Titel: "Kaiserliche Hofwever". As nu de Prozession sien sull, dor hebbt de Wevers de hele Nacht rüm murracht. Se hebbt över sößteihn Lichten ansteken, dat all Lüüd sehn kunnen, wo düchtig se an't Arbeiten weern. Den Kaiser siene niegen Kleder müssen ja bitieden trecht warrn. Se deen so, as nehmen se dat Tüüg vun'n Weevstohl af. Se sneden mit grote Scheren in de Luft. Se neihen mit Nähnadeln ahn Faden. Toletzt sään se: "Süh, nu sünd de Kleder trecht." De Kaiser keem un mit em vörnehme Mannslüüd. De beiden
Bedregers böörn de Arms in de Hööcht jüst
so, as hollen se wat in de Hannen un sään: "Kieken's
hier, Majestät, dit sünd de Beenkleder! Hier is de Rock! Hier
de Mantel!"
un so wieder. "Disse Kleder sünd so licht as Spinnweev. Een
kunn glöven, dat een nix up'n Liev hett. Man dat is graad dat Schöne
an dit Tüüg!" "Wenn Kaiserliche Majestät sik nu uttreckt", sään de Bedregers, "denn köönt wi de niegen Kleder hier vör den groten Spegel anprobeern." De Kaiser hett all siene Kleder afleggt, un de Bedregers stellen sik
so, as trocken se em elkeen Stück vun siene niegen Kleder an. Un merrn in dit Swögen över den Kaiser siene niegen Kleder
keem de Oberzeremonienmeister un mell: "Buten staht se mit den
Thronhimmel, de över Majestät hollen warrt bi de Prozession!"
De Kamerherrn, de de Slepp drägen sullen, grepen mit ehre Hannen up den Footbodden, as böörn se de Slepp hooch. Se güngen un deen, as hollen se wat in de Luft. Keeneen waag, sik marken to laten, dat he keen Kleder sehen kunn. So güng de Kaiser ünner den prächtigen Thronhimmel,
un all Minschen up de Straat un in de Finstern sään: Noch nie sünd Kleder vun den Kaiser so bewunnert worrn as disse. Miteens
weer en helle Kinnerstimm to hören, de klor un düütlich
reep: |
|
17.8.2008 |