Kiek an! Kannst sehn?

 

Den Kaiser siene niegen Kleder
na "Des Kaisers neue Kleider"

Märken vun Hans Christian Andersen.
Plattdüütsch: Anke Nissen


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vör vele Johren hett en Kaiser leevt, de to un to geern niege Kleder antrock. All sien Geld hett he dorför utgeven. He kümmer sik nich üm siene Soldaten, he kümmer sik nich ümSchöne Klamotten! Theater, he much ok nich geern in't Holt föhren. — Wenn he aver utföhr, denn blots, üm siene niegen Kleder to wiesen. He harr enen Rock för elkeen Stünn vun'n Dag. Un so, as man vun enen König seggt: "He is in sienen Raat", jüst so sään de Lüüd vun dissen Kaiser: "De Kaiser is in sien Gardroov!"

In de groot Stadt, in de uns' Kaiser wahn, güng dat bannig vergnöögt to. Elkeen Dag kemen fremde Lüüd, un eenmal kemen ok twee Bedregers. Se sään, se weern Wever, un se kunnen dat schöönst Tüüg weven, dat man sik blots vörstellen kann. Nich blots, dat de Farven un dat Muster wunnerschöön weern, nee, de Kleder, de ut dit Tüüg neiht warrt, harrn wat heel Besünners:

Lüüd, de recht wat dumm sünd,
un ok Lüüd, de för ehr Amt nich döögt,
de köönt disse Kleder nich sehn.

Hm, is dat wat?"Oh," dach de Kaiser, "dat is ja mal wat! Wenn ik so'n Kleed harr, kunn ik dor ja achter kamen, welk Lüüd in mien Riek to ehr Amt nicht döögt, un ik kunn marken, wer vun mien Lüüd en Döösbattel is. Ja, so'n Tüüg mütt ik hebben! Dat mütt för mi weevt warrn!"
He geev de Bedregers veel Geld, dat se glieks mit de Arbeit anfangen.
De stellen denn ok twee Weevstöhl up un deen, as wenn se an't Weven weern, man in de Stöhl weer nix inspannt. Se leten sik fiene Sied un güllen Fadens bringen, man de steken se in ehre egen Tasch. Bet laat in de Nacht seten se an ehre lerrig Stöhl.

Na en Tiet wull de Kaiser geern weten, wo wiet dat mit sien Tüüg weer. Hengahn un kieken, dat tru he sik aver nich. He dach dor an, dat en Minsch den Stoff ja nich sehen kann, de dumm is orrer slecht för sien Amt. För sik sülven — so meen he — bruuk he nich bang sien. Man seker is seker, un so schick he eerst mal enen annern hen.

All Lüüd in sien Stadt wüssen, wat dit Tüüg för en wunnersam Kraft harr, un all wullen nu sehen, wo slecht orrer wo dumm ehr Naver weer.

"Ik schick mienen ollen, ehrlichen Minister", dach de Kaiser, "de kann mal kieken, wo de Stoff utsüht. He hett Verstand, und keeneen versteiht sien Amt beter as he!"
De ole, gode Minister güng nu in den Saal, wo de twee Bedregers an de lerrigen Weevstöhl seten.
"Gott bewohr uns!" dach de oll Minister un reet de Ogen up. "Ik kann nix sehn up de Stöhl, rein gor nix!" Man dat sä he nich.
De beiden Bedregers nödigen em neger ran. Se wiesen em dat schöne Muster un de lüchen Farven. De arm, oll Minister reet wedder de Ogen up, man he kunn nix sehn — denn dor weer ja ok nix.
Klasse Klamotten!"Oh, leve Gott," dach he, "bün ik denn dumm? Dat heff ik nie nich glöövt vun mi. — Dat dörv keen Minsch to weten kriegen!
Kann dat denn angahn, dat ik nich de Richtige för mien Amt bün? — Nee, — ik kann würklich keeneen vertellen, dat ik dissen Weevkraam nich sehn kann!"
"Nu? Se seggt ja gor nix?" fraag de een vun de Wevers.

"Oh, dit Stück Tüüg hier up ehren Weevstohl — ja, dat kunn den Kaiser wohl gefallen!" stamer de oll Minister un keek nochmal scharp dörch sien Brill. "Disse Muster un disse Farven!", swöög he denn. "Ja, ik warr den Kaiser seggen, dat ik dat lieden mag."
"Nu, dat freut uns!" sään de beiden Weverslüüd, un denn snacken se över de schönen Farven un wo de heten un verkloren dat seltsam Muster. De oll Minister höör goot to un hett sik allens markt. Later kunn he dat denn sienen Kaiser vertellen. Un dat hett he ok daan.

De Bedregers aver, de wullen nu noch mehr Geld hebben, mehr Sied, mehr Gold. Un wedder steken se allens in ehre egen Taschen un wedder keem up den Weevstohl keeneen Faden. Aver se seten an de Stöhl, as weern se an't Arbeiten.

Poor Daag later schick de Kaiser enen annern ehrlichen Minister na de Wever. He sull kieken, wat dat Tüüg bald fardig weer. Un dissen ehrlichen Mann güng dat jüst so as den eersten. He keek un keek — man dor weer blots de Weevstohl. Un up den Stohl weer reinweg nix — un dorüm kunn he ok nix sehen.
"Is dat nich en ganz besünners schöön Stück Tüüg?" fragen de beiden Bedregers, un denn wiesen un verkloren se dat fien Muster, dat gor nich dor weer.
"Dumm bün ik nich", dach de Mann; "denn is dat wohl mien Amt, för dat ik nich döög! Ofschoonst — dat dücht mi doch heel afsünnerlich. Man ik bruuk mi ja nix anmarken laten."
Un so lööv he dat Stück Tüüg un dat fien Muster un de lüchen Farven. Un to'n Kaiser sä he nastens: "Ja, dat Tüüg is wunnerfien!"

All Lüüd in de Stadt snacken blots noch vun diese niegen Kleder.

Nu wull de Kaiser ok mal kieken, solang de Stoff noch up den Weevstohl weer. Mit enen Hümpel Mannslüüd, de he sülven utsöcht harr, güng he na de achterlistig Bedregers. De weern fix an't Weven ahn Faser, ahn Faden.
Famose Klamotten!Ok de beiden ehrlichen Staatsministers — de al fröher dor west weern — güngen mit. Se sään:
"Is dat Tüüg nich wunnerfien? Kieken se mal, Majestät, wat för'n Muster, wat för Farven!" un se wiesen up den lerrig Weevstohl, denn se weern ja vun Meen, dat all de annern dat Tüüg sehen kunnen.

"Wat?" dach de Kaiser, "ik seh gor nix! Dat is ja erschrecklich! Bün ik dumm? Döög ik nich dorto, Kaiser to sien? Dat weer dat Slimmst, wat mi passeern kunn."
"Oh, dat is recht hübsch", sä he, "dat hett mien allerhööchst Bifall!" Un he nickköpp tofreden un keek up den lerrig Weevstohl. He wull nich seggen, dat he nix sehen kunn. Un all de Lüüd, de he bi sik harr, de keken un keken, man ok se kregen nich mehr rut, as all de annern. An'n End sään se, graad so, as de Kaiser seggt harr: "Oh, dat is recht hübsch!"
Un denn hebbt se em den Raat geven, bi de groot Prozession — de bald anstünn — disse niegen Kleder to'n eersten Mal antotrecken.

All Lüüd vertellen sik nu, wo wunnerfien, wo herrlich, wo prächtig dit niege Tüüg weer. All freuen sik, un de Kaiser geev de beiden Bedregers den Titel: "Kaiserliche Hofwever".

As nu de Prozession sien sull, dor hebbt de Wevers de hele Nacht rüm murracht. Se hebbt över sößteihn Lichten ansteken, dat all Lüüd sehn kunnen, wo düchtig se an't Arbeiten weern. Den Kaiser siene niegen Kleder müssen ja bitieden trecht warrn. Se deen so, as nehmen se dat Tüüg vun'n Weevstohl af. Se sneden mit grote Scheren in de Luft. Se neihen mit Nähnadeln ahn Faden. Toletzt sään se: "Süh, nu sünd de Kleder trecht."

De Kaiser keem un mit em vörnehme Mannslüüd. De beiden Bedregers böörn de Arms in de Hööcht — jüst so, as hollen se wat in de Hannen — un sään: "Kieken's hier, Majestät, dit sünd de Beenkleder! Hier is de Rock! Hier de Nix to sehn!Mantel!" un so wieder. "Disse Kleder sünd so licht as Spinnweev. Een kunn glöven, dat een nix up'n Liev hett. Man dat is graad dat Schöne an dit Tüüg!"
"Ja!", swögen all de vörnehmen Mannslüüd — aver se kunnen gor nix sehen, denn dor weer ja nix.

"Wenn Kaiserliche Majestät sik nu uttreckt", sään de Bedregers, "denn köönt wi de niegen Kleder hier vör den groten Spegel anprobeern."

De Kaiser hett all siene Kleder afleggt, un de Bedregers stellen sik so, as trocken se em elkeen Stück vun siene niegen Kleder an.
Un de Kaiser dreih un wend sik vör den Spegel.
"Ei, wo süht dat eenmal smuck ut, wo kleedt dit unsen Kaiser goot!" repen all. "Wat för'n fein Muster, wat för lüchen Farven! Dat is en kostbor Tracht!"

Un merrn in dit Swögen över den Kaiser siene niegen Kleder keem de Oberzeremonienmeister un mell: "Buten staht se mit den Thronhimmel, de över Majestät hollen warrt bi de Prozession!"
"Kiek, ik bün ja al trecht", freu sik de Kaiser. "Sitt allens goot." Un he dreih un wend sik nochmal vör den Spegel; denn dat sull för all Lüüd so utsehen, as wenn he siene niegen Kleder würklich sehn kunn.

De Kamerherrn, de de Slepp drägen sullen, grepen mit ehre Hannen up den Footbodden, as böörn se de Slepp hooch. Se güngen un deen, as hollen se wat in de Luft. Keeneen waag, sik marken to laten, dat he keen Kleder sehen kunn.

So güng de Kaiser ünner den prächtigen Thronhimmel, un all Minschen up de Straat un in de Finstern sään:
"Mit nix sünd uns' Kaiser siene niegen Kleder to verglieken! Wat hebbt de för'n Schick! Wat is dat för'n lang un schöön Slepp!"
Keen leet sik anmarken, dat he gor nix sehn kunn vun de Kleder, denn keen wull as Döösbattel gellen orrer för sien Amt nicht dögen.

Noch nie sünd Kleder vun den Kaiser so bewunnert worrn as disse.

Dat weer wohl nix!Miteens weer en helle Kinnerstimm to hören, de klor un düütlich reep:
"He hett ja gor nix an, uns' Kaiser!".
Un de Vadder vun dit lütt Kind sä: "Hebbt ji' t höört, dat is de Stimm vun de Unschuld!"
Un denn zischel een den annern to, wat dat Kind seggt harr.
Un toletzt reep dat hele Volk: "He hett ja gor nix an, uns' Kaiser!"
Dat röög den Kaiser, denn dat dücht em, as harr dat Volk Recht.
Man he dach bi sik: "Nu mütt ik wohl de Prozession dörchhollen."
Un de Kammerherrn güngen stolt achter em un drägen de Slepp — de gor nich dor weer.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


17.8.2008

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet