Koolt in de Eer
vun Emily Brontë, in Platt bröcht vun Marlou Lessing (Textvergliek hier)

 

koolt in de eer, un de snee bargt hoog sik baven!
wiet af, wiet af, koolt in dat gresig graff!
liggt ok mit di min Leev to di begraven?
böör mi so wiet de tied ehr tide af?

nu, in't alleenween, wannert nich min sinnen
hen na de küst in'n noorn, de bargensiet,
atent se nich, 'neem farn un heid sik winnen
över din eddel hart för alle tied?

koolt in de eer, un föffteihn iesmaand klirren
över de heiloh, smölten dal in lent —
tru is wohraftig, 'keen in de tied ehr wirren
jümmers in't hart din bild bewohrt un kennt.

ewig-jung Leev, vergiff mi min vergeten,
as mi ahn barm de weltwoog wiederdriggt:
strenger un düüsterer höpen heff ik grepen,
de di nich anröögt, bloots in'n schadden rückt.

keen anner sünn lüch je an minen heven
keen anner steern erhell de nacht för mi:
all levens glück för mi leeg in din leven —
all levens glück liggt deep in't graff mit di.

man as de daag vun güllen drööm verflögen,
nich mal vertwieveln mi noch wörgen kunn,
dor heff ik't leven fastholln lehrt un wägen,
heff sünner freid doch kraft to'n leven funn.

op höll ik dor mit tranen, unnütt lengen,
reet min jung seel vun sinnlos smacht na din,
streng ünnersä ik ehr dat hitte drängen
hen na din graff, as leeg ik lang al binn.

nu ok noch mutt ik alltieds mi betehmen,
laat mi nich gahn in pien ehr wilde sücht;
een depen drunk vun düt hööchst lengen nehmen,
un na de lerrig welt güng'k nich torüch.

 



trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet