Dat Book

vun Karl-Heinz Groth

Se wüllt mi möör maken, toeerst den Körper, denn de Seel oder beides tohoop. Merrn in de Nacht holt mi de Wärter rut to Vernehmen. Wenn ik mi dor endlich op instellt heff, heet dat töven, töven, töven, mennigmol twee oder gor dree Stunnen lang, un dat in Stahn. Ik weet nich, wo lang ik dat noch utholen warr: en Zell ahn Finster, nakelte Wannen, blots Bett, Waschschöddel, Stohl un Disch. En Wärter, de een nich ankickt, wenn he dat Eten dörch en Klapp in de Wand rinschufft, ahn en Woort, sans mot dire. En Nix um mi rum. Nüms, de ik mien Hart utschütten kann. Nüms, de mien Seel strakelt. Nüms, de mit mi lacht. Nüms, de mit mi weent. Ik schall twölf Minschen un jemehr Geheemnisse verraden. Dat geiht um Milljonen, de bi Banken in't Utland versteken ween schüllt.

An dissen Dag — oder is dat Nacht? — bün ik meistto so wiet. Will den Wärter anschriegen, dat ik nich mehr kann, dat ik ahn Gegenwehr bün un dat he mi opstunns den Vernehmungsrichter vörföhren schall.

Dat Vörzimmer, meistto duppelt so groot as mien Zell, mit helle Tapeten an de Wannen, linkerhand en Registerschrank un rechterhand en Ständer för de Garderoov, deit mien uthungerten Ogen goot. De biet sik fast an en Regenmantel, vun de in strieken Stroom Regendrapens de Folten entlang trüllert, de, en na de anner, klack, klack, klack op den blankschüerten Footborn fallt. Ik tell mit. So heff ik tominst wat um de Ohren. Miteens blievt de Ogen an de Siedentasch vun den Mantel hangen, wo se en rechteckige Utbucht utmaakt. Grötte vun en Book. Veer Maande lang heff ik keen schreven Woort mehr to Gesicht kregen. Wöör, Sieden, Blääd, de ik föhlen, de ik rüken kann. Gedanken, Biller, de sik in'n Brägen utbreedt, mi in so'n Aart Ruusch versett. En Book! Dat Hart fangt an to hamern, un in de Ohren suust un bruust dat un de Hannen, ieskoolt, pareert mi nich mehr. De Jieper, dat Book dörch den natten Stoff en beten föhlen to könen, schufft all Vörsicht bikant. De Wärter is dor mit togangen, Herr över sien möden Ogen to warrn un lett vun Tiet to Tiet liese Snurklude vun sik hören. Ik schuuv mi Padd vör Padd an den Mantel ran, waag nich to aten. Kiek en Split hooch un seh blangen de Döör na dat Amtszimmer vun den Richter en Kalennder mit dat Datum 24. Dezember in grote, fette Druckbookstaven. Hilligavend!

Nu, in dissen Ogenplink! Wiehnachten! Se küselt dörcheenanner: de Biller vun lüchen Kinnerogen, Dannenboom, Fru in de Wiehnachtsköök, Karkenchor mit Dochter Zion. Dat Book! De Wärter snurkt selig sien Wiehnachtsleed, mol fiepig hooch, denn wedder kellerdeep, twüschendörch liesen mit'n lüttt Grientje um de Lippen. Dat is mien Schangs. Hannen op de Rüch, stah ik vör den Mantel. Jümmers wenn de Snurktoon luut un groff warrt, scheet ik in Dutt. Nu giffft dat keen Holen mehr. De Ogen op den Wärter richt, drück ik mit de linke Hand dat Book vun nerrn zentimeterwies hooch. Ik griep to, heel vörsichtig, un heff miteens dat Book in de Hand. Dat is man lütt. Ik verfehr mi. Wohen dormit? Noch gau en korte Blick röver na den Wärter. De hett sien Wiehnachtsmusik instellt un wrangelt sik verslapen an de Dischkant hooch. Ik schuuv den Band achter mien Rüch ünner de Büx an de Steed, wo se vun den Remen holen warrt. Mit de Hand drück ik dat Book an de Büxennaht fast an mi, sotoseggen as militärische Gröten, as mi de Wärter bi den Richter afstellt. De winkt af, ahn hoochtokieken. Vundag nich.

Torüch in mien Höll. En unbannig Glücksgeföhl lett mi schuddern. Ik waag nich, dat Book optoslagen. Hett dat vele dünne Blääd, wat ik ok jo lang wat to lesen heff? Heel wichtig: Dat dörft nix Lichtes, Flaches, nä mutt Literatur vun Goethe oder vun de olen Griechen ween. So drööm ik vör mi hen, alleen op de Bettkant, un doch wedder nich alleen an dissen Hilligen Avend.

Annern Morrn, bi de Fröhstückutgaav, seggt de Wärter: "Ik heff vunnacht na di keken. Heel selig hest du utsehn mit dat Book op dien Bost."
Dat is dat eerst Mol, dat he mit mi snackt hett. Bi't Rutgahn seggt he liesen: "Versteek dat ünner de Matratz."