De weise Diogen

opschreven un vörleest vun Walter von Bülow
Biller vun Wilhelm Busch


Düsse Ballaad hett uns Vadder uns jümmer so vertellt, un he harr dat vun sien Vadder. Wokeen dat dicht hett, weet ik nich. Hier lees ik dat vör:

To'n Anhören hier klicken:

Lesen deit Walter von Bülow


In oole Tieden, as bekannt,
leech in't beröhmte Griechenland
(dunn wär dat noch so'n Musterstoot)
de Weisheit förmlich op de Stroot,
un jäder dräich den Dokterhoot,
as wi de Nachtmütz drägen doot.

To düsse Tied leev in Athen
denn ok de weise Diogen.
Nu bliev blouts tein Schritt vun'n Liev,
wenn ik ju düssen Keerl beschriev:
Sien Boart, as uns de Chronik seggt,
weer op den Towachs angeleggt.
Krööp he to Bett in sien Versteek,
benutzt he em as Överdeek.
De Mantel, den he övertrock,
wer nix as Knoop- un Ärmellock.
uk dräich he weder Strümp noch Sloarn,
domit se em nich schietig woarn.
Doch dat is aallns noch nix, bedenkt!
He leev nich blots so ingeschränkt,
he harr sik uk 'n Wohnung wählt,
wo Katt un Hund Versteeken speelt.

Ik will ji dat man gliex verkünn:
Diogenes wohnt in en Tünn.
De Chronik meldt uns nich, ob dat
en Traantünn oder Kriedenfatt,
doch wiel vun'n Minschen man
op siene Wohnung schlüten kann
un wiel he to de Minschen tell,
de geistreich sünn un spirituell,
so denk ik mi:
He leeg in't Spritfatt in Loschie.

Nu weer dor uk so'n Majestät,
de König Alexander heet.
Dat 's de, to den mol sien Vadder sä,
as he mol prächtig rieden dä:
„Mein Sohn, such dich dein Reich allein!
Mazzdonien is fur dir zu klein!“
Siet düssen väterlichen Wink
düch em sien Reich aal to gering,
un sien Minister poor un poor,
un as he denn mol happich woor,
betracht he aallns as stammverwandt
un nehm sik denn uk Griechenland.

To düsse Tied ploog insofern
de Langewiel den groten Herrn,
as he de Reech lang
nooch harr von Wein, Weib un Gesang.
Do sä he to sien geheimen Raat:
„Is denn in dissen K'rinthenstaat
nich bisschen extra was zu sehn?“
„Jou!“, weer de Antwort: „In Athen!
Dat hätt so sien besonnern Grünn:
Dor liggt de Weisheit in en Tünn!“
„Was!?“, röppt de König, „in ein Fass?!
Denn kumm mol mit und weis mich das!“

Diogenes leeg op de Spöön
un dach: „Dat Leven is doch schön!“
Dor plannt, de Kron schäp op 'n Kopp,
sick Alexander för em opp
un kiek em vuller Nieschier an.
Denn segg he to den wiesen Mann:
„Das's heut ma hellschen warm, nich wohr?“
„Jo“, sech Diogenes, „un zwor
kümmt disse Warmde vun de Hitt!“
„Ha!“, röppt de König, „was ein Schritt
is dieser Weise uns voran!
Ich sah ihn für ein Spöker an —
und welche Fülle von Verstand
wohnt unter diesen Trünnelband!
Komm mal raus, du altes Haus,
und bitt dich eine Gnade aus!“

„Wat?!“, röppt Diogenes, „en Gnood?!
Potzsapperment, dat passt mi grood.
Du schmiets mi Schatten in de Tünn,
kumm, Oller, gah mi ut de Sünn!“

Door peer de König trüüch un swoor:
„Wenn ik nich Alexander woor,
un noch ein König obendrein,
möcht ich Diogenes wohl sein!“

Dormit is mien Geschicht to Enn.
Is ok nich wieder antowenn'n,
denn wenn mol hüüt so'n frummen Knecht
to een vun Gottes Gnooden seggt:
„Kumm, Oller, gah mi ut de Sünn!“ —
denn kriecht s' em bannich bi de Plünn!



6.10.2021

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet