Willkamen un Afschied

frie na Johann Wolfgang vun Goethe överdragen vun Renate Wüstenberg


Mien Hart slööch: Rasch, rup up den Schümmel!
Un dan wier 't fixer noch as dacht.
De Ierd leech ünner 'n Awendhimmel
un an de Barch hüng all de Nacht.
In' Näbel hüllt, dücht mank de Eeken
een as en riesengroten Mann,
un ut dat düster Holt, dor keeken
mi hunnert swatte Ogen an.

 

De Wulken stünn'n in dichte Hopen
vör 'n Maand, de blass un witt as Kees.
Ick flööch bloots so, mien Pierd is lopen.
De Wind, de puust' mi üm de Nees.
De düster Nacht wull mi bespäuken,
doch vull wier ick vun frischen Maut,
vör luter Freud, di tau besäuken.
Brennt hett mien Hart un gläucht dat Blaut.

 

Weck Freud ierst, di tau seihn! — Weck Segen
flütt ut dien Ogen säut up mi!
Froh hew ick an dien'n Harten lägen,
un Luft halt' ick bloots noch för di.
Bläucht hett de Mai, sien Rosen wüssen
un rankden säuting üm dien Hoor.
Wat wier 't en Eien un en Küssen!
Beschenkt wür 'k,— allns, wat 'k hofft, wür wohr.

 

Fröh, as wi utenanner müssten
bi Sünnschien, ach, wo swor wier dat!
Dien Mund hett lacht, as wi uns küssten,
doch wiern vör Pien dien Ogen natt.
Ick güng, den Kopp künnst du kum häben,
bloots trurig na seechst du mi noch.
Doch Leiw, de w' kriggn — un Leiw, de w' gäben,
leiw Gott, weck Glück schenkt de uns doch!




trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet