Heumaandkinner


Wi Kinners, in'n Heumaand boren,
leevt den Duft vun Holler un witten Jasmin,
an blöhen Knicks, dor wannert wi hin,
in swore Drööm verloren.

Uns Broder is de deeprode Mahn,
dor brennt he in flackern rode Schuer
in't Koorn, an'n Weg, an de hitte Muur —
een Windhuuch maakt em gahn.

As'n Heumaandnacht will uns Leven
hooch laden mit Drööm in sien Reigendanz
sik sülven bi't Fest an de Aarn hengeven,
in de Hannen vun Ähren un Mahn den Kranz.


Text: Marlou Lessing, na en Gedicht vun Hermann Hesse
Biller: Rudi Witzke

21.6.2020


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet