Inseln

vun Rudi Witzke


 

Maal
för Luc Olsen vun Sylt

Maal en sweven Wulk.
Wohen? Weit nich!
Maal koppheistern
as de grote Well.
Maal mit Winnen
in de Sünn spelen,
maal fienen Sand küseln
un den Strandhaber-Halm
wippwappen un kippeln.
Maal paddern un moddern
in'n swattblagen Klei,
mit Hannen un Fööt
ornlich schietkleien.
Dat's Leven
up mien Insel!

 
 
   

Sünnenstraat

Un ik kann de Straat
nich gahn,
güllen, glemmern,
liek ut
na de Kimm.

Un ik mucht de Straat
woll gahn,
Sünnenstraat
ut blenkern Wader, hen
ja hen, bit na de Kimm.

Un ik gah poor Schreed
in't güllen Natt:
Glieks farvt't Wader
sik in düster Gries:
Güllen Weeg

sünd nich för mi.


 

De Tide

Loslopen plattbarft
över de Sand-Ruffeln
Richt Kimm graduut.

Footspuur in'n Sand,
nu noch to seihen,
in'n Nu swunnen.

Wat piekt un snitt,
dat wehrt sik torecht,
inbuddelt Muscheloog.

Jümmer wieder!
Kiek, dor vörn
de witt schümen
Brandung! ——

Dreih üm! Loop gau to!
Trüüch Richt Land!
Achternrüm vull lopen

de Priele, — bit to de Boost.
Hechselst un roderst:
De See hett di't wiest.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ok'n Insel!

Minschen, Autos,
Autos, Minschen,
Hüüs un Straten,
de Stadt, een Meer.

Dat wimmelt
un flütt un suust
brummt dörch,
di dörch, di dörch…

Merrenmang
du alleen
as in de Grote See:
Du een Insel, alleen.

Un de neegst?
Een Minsch,
een vertrutes Huus?
Een heimeln Kamer?

Dat wimmelt
un flütt wieder,
un in dat Wuseln:
Nagraad dien Gesicht:

Mien "Insel"!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


 

Stein an't Över

Moosig Stein,
Grashalms mang,
ragen up,
nickköppen
in lurig Luft.

Sik-Besinnen
liek de Stein,
de liggen bleev:
Stumm,
stief un stuur,
hülplos.

Swichtige Tügen
vun Ängsten:
Afsiets
un doch alltiets
upstünns.

Tofaten,
in'e Hand nehmen,
Warms geven:
Kunn vun Wiet
klingt up,

— een Fier vun banges Anröhren:
Stein un Hart,
hart un swoor,
kold un warm.
Mien Hartstein un ik

kamen tosamen.


   

Klackerstein

Dörch all Tieden
jümmer to
hen un her,
up un daal,
daal un up,
Grootes stött Lüttes.
Eck gegen Eck,
egaalweg,
nu binah rund,
Hardes slippt Hardes.
Hen un her,
küselig rundüm.
Un binnen en Toon?
Du fischt em up,
den Stein:
Sien Swatt
warrt gries.
Een Toon blifft
in em — binnen.
In'n Klackerstein!

Ut'n anner Welt?

 
 

 

Dien Insel

Eenzig Hollfast
in brusen Water
ahn Ennen,
dat kann se sien
dien Insel. —

Liek een togriepen Hand
in Küseln un Fleten
een Stimm,
de seker di lenkt,
hen na Huus:

Na dien Insel!


 

trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet