Kastannenlichter

Dusend Lichter un noch mihr,
Oh, wat freugen sei mi sihr,
Dat is binåh as wenn ik dröm,
Wat lüchten dei Kastannenböm.

Wo Kastannen hüt noch ståhn,
Bün ik dorvon so andån
Un denk an olle Tieden giern,
As sei denn blot mien Spältüch wiern.

Ut Kastannen brun un rund
Buucht ik mi 'nen lütten Hund,
Dornå dei Kauh, ein Pierd, dat Schwien
Un künn dormit taufräden sien.

Wenn'k Kastannenlichter seih,
Heff ik ümmer grote Freu';
Sei lüchten grell un weit wie wiet
Taurüch in miene Kinnertiet.

Miendaag lüch de Kastangelblööt
mi an, as keem mien egen Aart
mi ut en anner Welt tomööt —
mi woor ganz drang un weh üm't Hart.

Man sietdat ik de Biller funn
un sehg: so röög dat Vincent an —
is't lichter, wiel he malen kunn,
wat ik bet hüüt nich seggen kann.

Marlou Lessing