Ik leev mien Leven in wassende Krinks,
de sik över de Saken trecken.
Ik warr den letzten woll nich toeen maken,
aver verseuken will ik ehm.
Ik suus in Krinks üm Gott, üm de urolen Toorm,
un ik suus in Krinks Johrdusende lang,
un ik weit noch nich: Bün ik en Falk, en Storm
orrer en groot Gesang.